Fat City is geregisseerd door John Huston, een regisseur die zijn grote bekendheid ontleent uit de tijd van de grote klassieke Hollywoodfilm (bijvoorbeeld The African Queen) en met deze film een film aflevert die vooral past in het rijtje van grauwe portretten van mensen aan de onderkant van de samenleving, verfilmd met veel aandacht voor achterwijken en derderangs architectuur, zoals bijvoorbeeld The French Connection en Midnight Cowboy. De film gaat over Tully, een bokser op zijn retour die, geheel volgens het Hollywoodcliché, een comeback organiseert die uiteindelijk mislukt, ook al stijgt hij door zijn moedige vasthoudendheid boven zichzelf uit. Wanneer Tully (Stacy Keach) de jongere bokser Ernie ontmoet (gespeeld door Jeff Bridges) werpt hij zich op als zijn mentor en probeert samen met hem wereldberoemd te worden. Ernie heeft veel talent, maar ook hij wordt door allerlei omstandigheden beperkt. Keach ziet in Bridges zijn tien jaar jongere spiegelbeeld, terwijl Bridges zijn waarschijnlijk uitzichtloze toekomst in het personage van Keach ziet. In de laatste scène zie je beide mannen koffiedrinken waarbij de twee mannen elkaar uiteindelijk niets te melden hebben. Met de authentieke boksscènes, de treurige locaties en het subtiele acteerwerk is Fat City een realistische maar toch poëtische film over de obsessie van de mens om onvervulbare dromen na te jagen.

Jaws is een hele sterke thriller, waarbij het, net als bij een Hitchcock film de onderhuidse spanning is die de film zo sterk maakt. Die spanning wordt daarnaast versterkt door de sublieme angstaanjagende muziek. De dreigende melodie van de 2 laagste noten op de piano, staan tot op de dag van vandaag synoniem aan naderend gevaar. De haai blijft lang buiten beeld, wat eigenlijk niet de bedoeling was. Spielberg moest noodgedwongen improviseren omdat er op de set voortdurend technische problemen waren met Bruce, zoals de mechanische haai door de filmcrew werd genoemd. Zodoende was Bruce niet gebruiksklaar, toen de opnames begonnen. Als Bruce eindelijk in beeld komt, ziet hij er vrij realistisch uit qua uiterlijk , maar de manier van voortbewegen is lomp en traag; niet zoals we tegenwoordig witte haaien (op spectaculaire wijze) zeeleeuwen uit de lucht zien snaaien in documentaires op Discovery Channel.Op dit punt raakt de film na 43 jaar een beetje over de houdbaarheidsdatum. Daarnaast vind ik het gedoe op de boot met de drie mannen minder interessant als het begin van de film, als sheriff Brody vermoed dat er sprake is van een witte haar maar het bestuur van het toeristendorpje voor het commerciële belang kiest en het verhaal van Brody weigert te geloven. Onderstaande scene vind ik heel erg sterk, waarin de sheriff eerst allerlei potentieel gevaarlijke situaties ziet maar als de haai daadwerkelijk toeslaat, Spielberg een zoom-effect gebruikt op Sherriff Brody om de shock te benadrukken. Deze film is sinds kort te zien op Netflix dus als je hem nog niet eerder hebt gezien, is dit je kans.

Frenzy is één van de laatste films van Hitchcock, en de film laat zien dat de legendarische regisseur ook tegen het einde van zijn carrière nog genoeg inspiratie had om een interessant misdaadverhaal af te leveren. De film begint met een schitterend overzichtsshot van Londen, waar al vervolgens een naakte vrouw wordt opgevist uit de Thames. Londen blijkt al enige tijd te worden geterroriseerd door een gewelddadige seriemoordenaar die vrouwen verkracht en vervolgens wurgt met een stropdas.. Na de wrede moord op zijn ex-vrouw is Richard Blaney verdachte nummer één. Die ziet zich gedwongen om uit de handen van de politie te blijven teneinde zijn onschuld te kunnen bewijzen door het ontmaskeren van de werkelijke schuldige. 

Misschien wel een van mijn favoriete films aller tijden, Willy Wonka and the Chocolate Factory. Het verhaal van Roald Dahl is fantastisch en sprak toen ik klein was al enorm tot mijn verbeelding: hoe fantastisch zou het zijn als kind om stiekem je op straat gevonden centjes te steken in een van die waanzinnige smaken repen chocolade te steken, deze helemaal op te peuzelen en in de wikkel een gouden ticket te winnen voor een rondleiding in de mysterieuze fabriek bevolkt door Oempa Loempa's met een woud van snoepbomen, rivieren van limonade en chocoladefonteinen! In feite is dit een inktzwarte comedy vermomd in aanstekelijke liedjes, fantasievolle decors en vreemde wezens en lekker overdreven acteerwerk van Gene Wilder, waarin aanstellers, ijdeltuiten en valsspelers ieder op geniaal grappige wijze hun verdiende loon krijgen.

Binnenkort organiseren de filmfans en makers van de jaarlijkse geweldige Dial Q filmquiz, een speciale LHBTI editie in het kader van de roze week in Hoorn. Deze film zou daar prachtig in passen. Deze film van Fassbinder, de verfilming van zijn toneelstuk, speelt zich volledig af in het appartement, en dan vooral de slaapkamer van Petra, een rijke mode ontwerpster. De slaapkamer heeft een barok interieur, met een gigantische muurposter van het schilderij Midas and Bacchus van de renaissance schilder Poussin met precies in het midden de naakte god Bacchus met een, tijdens het volgen van de eindeloze monologen van Petra, zeer afleidend klein piemeltje. Petra doet in de film namelijk niet veel meer dan zich verkleden, zich opmaken en eindeloze, tamelijk eenzijdige gesprekken voeren met de vrouwen die haar komen opzoeken, terwijl haar zwijgende gehoorzame bediende Marlene, groen aangelopen van jaloezie op de achtergrond de drankjes inschenkt, aan het typen is of staat te schetsen en te draperen om Petra's prestigieuze nieuwe collectie te creëren. Petra speelt allerlei sluwe psychologische spelletjes om datgene te krijgen wat ze wil, namelijk de affectie van haar nieuwe muse Karin, maar deze blijkt er een eigen agenda er op na te houden. Net als bij koning Midas, die Bacchus smeekt om hem de gave alles met zijn handen in goud te veranderen af te nemen, blijkt de hebzuchtige houding van Petra ook haar met lege handen achter te laten.

McCabe and Mrs Miller, geregisseerd door Robert Altman, is een eigen interpretatie van de Western, waarmee hij het Wilde Westen een mistroostige indruk meegeeft. De film wordt bevolkt door allerlei gelukzoekers die hun vertier zoeken in het treurige pop-up bordeel dat wordt gerund door McCabe, een opportunistische sukkel die een markt ziet in het exploiteren van een paar deerniswekkende meisjes die naar verwachting de winter niet zullen overleven. Als de slimme hoerenmadam Constance arriveert met een aantal zeer gewillige dames en een voorstel om financiële partners te worden stuit ze, ondanks het snel groeiende succes van de onderneming, op continu verzet van de koppige McCabe. Deze laat zich niet adviseren ondanks (of misschien wel vanwege) zijn amoureuze gevoelens voor Constance, en laat zich uiteindelijk ook niet waarschuwen voor machtige derden die op zijn grond uit zijn, met een fatale afloop. De trage, zwevende cameravoering in de mistige, regenachtige omgeving in combinatie met de sombere folkliedjes van Leonard Cohen, geven de film een mooie melancholieke, duistere sfeer.

Bij het zien van de dvd hoes van de film die John dit keer had meegenomen, werd ik niet gelijk enthousiast. Het vooruitzicht om ruim anderhalf uur naar een film van de man te kijken, die samen met Salvador Dali het in compleet willekeurig verontrustende scenes heen en weer springende Un Chien Andalou maakte, sprak me zachtjes gezegd niet zo aan. Maar goed, Un Chien Andalou dateert uit 1928 dus de beste man zou ondertussen wel weten hoe hij een verhaal opbouwde, was mijn verwachting en dat klopte ook. Een sterk plot is niet te verwachten in deze film, het verhaal is eigenlijk heel eenvoudig; drie echtparen afkomstig uit de gegoede burgerij proberen gezamenlijk te dineren, maar raken steeds door allerlei factoren van buitenaf verstoord in hun plan. Hoe meer vastbesloten de stellen raken, hoe absurder de gebeurtenissen waardoor het niet lukt om de maaltijd te nuttigen. Hier komt dan ook het surrealisme van Bunuel naar voren, die vakkundig dromen binnen dromen in de werkelijkheid laat overlopen zodat je uiteindelijk niet meer kunt onderscheiden wat wel echt gebeurd was en wat niet. Het effect dat dit op mij als kijker had, was het gevoel door de makers in het ootje te zijn genomen.

De mensen die mij goed kennen, weten dat ik geen liefhebber ben van geweld in films. Ooit ben ik bijna van mijn stokje gegaan in de bioscoop bij Fargo, tijdens de scene waarin Steve Buscemi milimeter voor milimeter een vloeipapiertje van zijn gewonde wang afpeutert. Ik kan me soms zodanig inleven in films dat het lijkt of ik daadwerkelijk meemaak en voel wat het personage meemaakt en voelt. Sommige al te nare films ga ik daardoor uit de weg (Geen Funny Games voor mij), bij andere films neem ik de gewelddadigheden voor lief omdat deze noodzakelijk zijn voor het verhaal of voor de ontwikkeling van het personage. Bij Deliverance is het sadistische geweld dat de hoofdpersonen te verduren krijgen tijdens de beroemde "Squeel like a pig" scene, bepalend voor het verdere verloop van de film. Vier mannen gaan een eind kanoën over een rivier door een stuk bos dat binnenkort plaats moet maken voor de bouw van een nieuwe dam. Twee van de mannen worden lastiggevallen door twee angstaanjagende lokale hillbillies waarna een van hen wordt uitgekleed, tot op het bot vernederd en verkracht wordt terwijl de ander met zijn eigen riem aan een boom is vastgebonden. Inmiddels komen de andere twee mannen hen te hulp en de verkrachter wordt gedood, zijn hulpje weet te ontsnappen. De vier mannen besluiten het voorval geheim te houden en de trip af te maken, waarna het terrein steeds minder doorgaanbaar blijkt te worden en de mannen steeds meer paranoïde raken van het idee dat de andere sadist hen in de gaten houdt of nog erger, hulp is gaan halen.

Als je "Springtime with Hitler", de musical waaraan gewerkt werd in de film The Producers niet meetelt, was Cabaret de enige echte grote musical van de jaren zeventig. Behalve dat Cabaret plaatsvindt in jaren dertig ten tijde van de opkomst van het nazisme, houden verdere gelijkenissen met "Springtime with Hitler" op. De film speelt zich namelijk af in Berlijn, waar de jonge Britse academicus en schrijver Brian Roberts een kamer in een pension huurt om de taal goed te leren. In het pension verblijft ook Sally Bowles, een even levenslustige als impulsieve Amerikaanse die zingt in de nachtclub The Kit Kat Club. Sally probeert de gereserveerde Brian te verleiden, maar als hij niet ingaat op haar avances vermoedt ze dat hij homoseksueel is. Toch krijgen ze uiteindelijk een relatie en de twee gaan volledig op in het hedonisme van het nachtleven in de Duitse hoofdstad en sluiten zich steeds meer af van de realiteit van de buitenwereld. Tijdens het uitgaan ontmoeten ze de rijke playboy Maximillian. Het drietal wordt uitgenodigd voor een vakantie in het landhuis van Maximilian die bi-seksueel blijkt te zijn en zowel met Brian als met Sally naar bed gaat. Dit zorgt voor een onvermijdelijke breuk tussen Brian en Sally. Een belangrijk deel van de film gaat over op de complexiteit van de liefdesverhoudingen maar de film neemt als het verhaal zich ontvouwt ook heel subtiel de opkomst van het nazisme mee. Dat gebeurt veelal tijdens de muzikale nummers wanneer in een kort shot getoond wordt dat een tegenstander van de Nazi’s buiten in elkaar wordt geslagen. Tijdens een ander optreden zien we hoe Nazi’s vernielingen plegen, daarbij “Juden Juden” scanderend. De regisseur bereikt daarmee het effect dat je als kijker, net als de mensen in de club en de hoofdpersonen in de film, bijna vergeet wat er zich in die buitenwereld afspeelt. Ook leidt hij ons mee naar één van de beroemdste scènes uit de film wanneer tijdens een dorpspicknick een Duitse jongen het lied “Tomorrow Belongs To Me” begint te zingen. Pas dan dringt de werkelijkheid van de nieuwe wereldorde door. Had trouwens zo een scene uit "Springtime for Hitler" kunnen zijn.

De door Ingmar Bergman geregisseerde film Viskingar Och Rop begint bedrieglijk vreedzaam, met beelden van een prachtig landhuis in een bedauwde, bosrijke omgeving in het ochtendgloren. We zien vervolgens in close-up een rijkelijk versierde, vergulde klok en horen deze tikken, waarna het beeld zich verplaatst naar een grote, negentiende eeuws aandoende slaapkamer met bloedrode muren waar een mooie blondine, geheel in het wit gekleed, ligt te slapen op een stoel. Daarna zien we de vrouw die op bed ligt, eveneens in een wit nachthemd gehuld, langzaam ontwaken, en bij het ontwaken komt zowel bij de vrouw zelf als bij de kijker het besef van de pijn die deze vrouw lijdt. De vrouw is de eigenaresse van het landhuis en ligt op sterven. Ze wordt verzorgd door haar twee zussen en een toegewijde dienstbode. Terwijl de zussen en dienstbode de stervende verzorgen, komen we tijdens flashbacks meer te weten over de zussen, hun angsten en frustraties en over de onderlinge verhoudingen tussen deze vier vrouwen.

Deze film zag ik begin jaren negentig toen mijn leeftijd meer in de buurt van die van Jeanne was dan die van Paul, de mannelijke hoofdpersoon van de film. Ik identificeerde me dan ook vooral met haar en kon me destijds niet voorstellen wat Jeanne in deze verlopen kerel van middelbare leeftijd zag, wat maakte dat ze in het geniep met hem wilde blijven afspreken in die troosteloze kamer. Nu mijn leeftijd inmiddels meer in de buurt van dat van Marlon Brando komt en ik de film opnieuw keek met een ander referentiekader, kan ik me beter in zijn rol inleven. Ik zag nu de tragiek van beide hoofdpersonen, die in hun samenzijn een mogelijkheid vinden om zichzelf te vergeten. De film, die bekend staat als erotisch en om die reden in veel landen verboden was, vond ik niet zozeer schokkend vanwege de expliciete seks-scenes als wel om het fatalistische en obsessieve karakter van de relatie.

Als fan zijnde van het Jeff Bridges personage The Dude uit The Big Lebowski, was het even wennen dat ook hij ooit jong is geweest en dat ik hier naar dezelfde acteur zat te kijken. Jeff Bridges is hier te zien in zijn eerste film als adolescent, die samen met een aantal andere jongeren in een klein stoffig stadje en een plek probeert te vinden in een veranderende wereld. De film doet voor die tijd wat ouderwets maar prettig nostalgisch aan zonder zoetsappig te worden en omvat een mooi coming of age verhaal over vriendschap, liefde en verraad.