De donderdagavond film club

If...

If... is een redelijke film over de hiërarchie op een strenge Britse kostschool voor jongens. Er zijn veel overeenkomsten tussen Zéro de conduite van Jean Vigo uit 1933. Malcolm McDowell is briljant als rebelse scholier Mick Travis, die hoe dan ook zijn eigen weg wil gaan binnen de kostschool. Dat de Whip-Boys (degene die de "normale" scholieren in het gareel moeten houden) dit proberen te doorbreken, zorgt ervoor dat hij nog meer rebelleert... tot de tragische climax. Malcolm Mcdowell zet zijn rol vol overtuiging neer, iets wat hem zijn rol in A Clockwork Orange zou opleveren. De film begint als een redelijke rechttoe rechtaan-film over onderhuidse spanningen in een kostschool tussen de rebellen en de gevestigde orde maar wordt gaandeweg de film vordert steeds meer Pythonesque en absurdistisch. De afwisseling tussen zwart-wit en kleur vind ik storend en voegt volgens mij geen waarde toe aan de film, maar had te maken met het beperkte budget. If.... is in tegenstelling tot een hoop andere "Angry Young Man"-films uit dat tijdperk totaal niet verouderd, moet niks hebben van Flower Power en lijkt al een voorbode te zijn van het nihilisme van de punk. Het maakt geheel volgens de tijdsgeest een statement tegen de gevestigde orde. Maar dan wel op dezelfde gewelddadige manier als deze zelfde gevestigde orde zich wil handhaven.

Lees meer »

How the west was won

How the west was won is een film die uit zijn voegen barst van ambitie. Ten eerste was het de eerste volledige speelfilm bedoeld voor Cinerama. Dit was een breedbeeldfilmsysteem dat werkt door middel van drie gesynchroniseerde 35mm-projectoren voor een groot, gebogen projectiescherm.  Het systeem was een van de eerste pogingen van de filmindustrie om de concurrentie met de televisie aan te gaan en ontworpen om de toeschouwer de sensatie te geven de film lijfelijk mee te beleven, door hem te omringen met beeld en geluid. Het Cinerama-concept was oorspronkelijk bedoeld om de toeschouwer in zijn fauteuil een wereldreis te laten maken, en avonturen te laten meemaken die de meesten van hen nooit in werkelijkheid zouden beleven, zeker in de jaren vijftig, toen wereldreizen en vliegvakanties nog verre toekomstmuziek waren. De eerste 7 Cinerama-films waren dan ook geen speelfilms, maar aaneenschakelingen van fascinerende opnamen van exotische oorden, opnamen vanuit een vliegtuig over berglandschappen, vanuit het wagentje in een achtbaan, vanuit een rubberboot over een stroomversnelling in een woest kolkende rivier, of vanuit een gondel in Venetië, maar ook vanuit een logeplaats in de Scala in Milaan tijdens een opvoering van de opera Aida. De gebruikte techniek heeft een enorme invloed op het uiterlijk van de film en het is wennen dat alle actie zich exact in het midden van het beeld afspeelt in een soort Fish Eye view. Daarbij zijn de zone's waar het beeld splitst vrij duidelijk te zien. Is het niet door een kleurverschil in beeld, dan wel omdat er net steeds "toevallig" een boom, schoorsteen, cactus of wat dan ook op de overgang tussen de 3 beelden staat. Voor die tijd was deze film revolutionair, dit moet een beetje de Avatar van zijn tijd zijn geweest.

Lees meer »

Valley of the dolls

Valley of the Dolls is een vertaling van de zeer succesvolle pulproman van Jacqueline Susann’s succesvolle pulproman naar het witte doek. Het hapsnap verhaal, naar verluidt geïnspireerd door de levens van een aantal Broadway en Hollywood sterren, had alle ingrediënten in zich om een lekkere schandalenfilm te worden zoals All about Eve of A star is Born. Maar helaas mondt de film uit in een soort soap van platste soort. Met alle gebeurtenissen die in zo'n soap voor kunnen komen. Pillen, alcohol, afkickklinieken, affaires met anderen, jaloezie, vrouwen die elkaar in de haren zitten, doden, mensen die gaan trouwen, mensen die niet gaan trouwen, ziektes, abortussen, aan lager wal raken en noem maar op. De grap is dat de film het volkomen serieus lijkt te menen, terwijl de film zo regelmatig zo ver doorschiet dat het lachwekkend wordt. 

Lees meer »

Soy Cuba

Een interessante Cubaanse film uit 1964 vanavond. Soy Cuba werd gefinancierd door de Russische overheid die de Cubaanse revolutie wilde aangrijpen om de "positieve" kanten van het communisme te benadrukken. De film is eveneens overwegend door een Russische crew geproduceerd en geregisseerd door een Russische filmmaker. De film werd destijds niet goed door het publiek ontvangen en raakte in vergetelheid totdat enkele Amerikaanse filmmakers, waaronder Martin Scorsese en Francis Ford Coppola, in de jaren 90 de film ontdekten en een campagne startten om de film te renoveren. Bepaald vrij van politieke propagandalading is Soy Cuba niet: in de film vieren schaamteloos decadente Amerikanen eind jaren vijftig feest in Havana, terwijl de arme Cubaanse bevolking lijdt. Grootgrondbezitters verpatsen het land van arme boeren aan Amerikaanse multinationals, de corrupte politie van dictator Batista onderdrukt meedogenloos elk protest. Maar door adembenemend acrobatische tracking shots en smaakvolle zwart-wit beelden is de film het aankijken meer dan waard. De film omvat vier afzonderlijke verhalen. In het eerste verhaal ontdekt de vriend van Maria dat zij eigenlijk een prostituee is, in het tweede verhaal krijgt een oude agrariër te horen dat zijn boerderij verkocht is aan een internationale organisatie, in het derde verhaal worden studenten die pamfletten voor Castro verspreiden neergeschoten door de politie, en in het laatste verhaal wordt een man door bombardementen gedwongen zijn huis te verlaten, waarna hij zich bij de guerrilla's aansluit. Tussen de verschillende verhalen in zweeft de camera over het landschap waarbij een vrouwenstem een poëtisch doch strijdvaardig loflied declameert. Na verloop van tijd wordt dit wel een beetje irritant en was ik blij dat het volgende verhaal weer begonnen was. Uiteindelijk vond ik het, doordat allerlei facetten van het land in die tijd aan bod komen, een fijne en boeiende film om naar te kijken. En een openingsscène als deze is natuurlijk weergaloos en maakt nieuwsgierig naar meer.

Lees meer »

Little big man

Little Big Man is een vermakelijke, fantasievolle avonturenfilm gebaseerd op enkele historische feiten en figuren in het Wilde Westen in de 19e eeuw. De film gaat over de eeuwige kwajongen Jack Crabb, die op jonge leeftijd wordt ingelijfd bij de indianen en die de rest van zijn leven heen en weer pendelt tussen de Indianen en de Amerikanen. Na een aanval op de Indianen door de kolonisten wordt Jack als jongeman meegenomen door een kerkelijk gezin om een deugdzaam man van hem te maken. Hij vertrekt gedesillusioneerd vanwege de hypocrisie van de vrouw des huizes, gaat mee met een rondtrekkende oplichter, wordt vervolgens verenigd met zijn zus en blijkt goed met de revolver om te kunnen gaan, sluit zich aan bij generaal Custer in de slag bij Little Black Horn en keert weer terug bij de Indianen, die telkens worden neergezet als beschaafde en vriendelijk mensen. De stamoudste Old Lodge Skins, prachtig vertolkt door de Indiaan Chief Dan George, vormt het morele kompas van de naïeve en sullige Jack, telkens komt hij terug bij de oude wijze man die hem steeds weer de juiste weg wijst. Net als in M*A*S*H maar dan op een metaforische manier, levert de film Little Big Man kritiek op de Vietnamoorlog. De parallel tussen de oorlog tussen de kolonisten en de inheemse, aggressieve natives is gemakkelijk getrokken. Daarnaast vertoont de aanval op een Cheyennekamp door Custers zevende cavalerie duidelijke overeenkomsten met de beruchte slachting van de Amerikanen in het Vietnamese dorpje My Lai. Vanwege de ongeloofwaardige avonturen van Jack in historisch correcte contexten, en de wijze waarop de film je doet nadenken over wat goed en fout is, deed de film mij sterk denken aan Forrest Gump.

Lees meer »

M*A*S*H

Destijds was M*A*S*H een baanbrekende film vanwege de chaotische overlappende dialogen in grote breedbeeld scenes. Zelf had ik deze film nog nooit gezien, maar wel van gehoord en af en toe wat scenes gezien van de televisieserie die hoog gewaardeerd wordt. Ik was na afloop van de film enigszins teleurgesteld, ik vond de film nogal plat en seksistisch. De Vietnamoorlog is in M*A*S*H slechts een decor waar je af en toe aan herinnerd wordt vanwege de helikopters die ernstig gewonde soldaten komen invliegen die vervolgens als objecten worden gerepareerd in de overvolle operatiekamers. Dat de hoofdpersonen in deze bizarre setting eigenlijk alleen geïnteresseerd zijn in hoe ze de volgende knappe verpleegster in bed kunnen krijgen, en het lange, saaie American football intermezzo, maakt deel uit van de bedoeling van de film om de dwaasheid van de oorlog te tonen, maar had op mij het effect dat ik de film beschouwde als weinig verheffend.

Lees meer »

The producers

Dankzij John hebben zich al veel rare musicals mijn dvd speler gepasseerd -Seven brides for Seven Brothers, The Wizard of Oz, The Band Wagon, en dan hebben we de Rocky Horror Picture Show nog niet eens gehad - maar deze spant toch wel de kroon; The Producers, een lach-of-ik-schiet komedie met over-the-top acteerwerk. Max Bialystock, een failliete Broadwayproducer betrekt zijn boekhouder, gespeeld door Gene Wilder, in een snood plannetje om geïnvesteerd geld uit een geflopte Broadwaymusical achterover te drukken. Het script voor Springtime for Hitler, geschreven door een doorgedraaide nazi, moet deze gegarandeerde flop vertegenwoordigen, de allerslechtste toneelregisseur wordt gevraagd om de klus te klaren en na een hilarische scene waarin wordt geauditeerd voor de rol van de zingende en dansende Hitler wordt er toegewerkt naar een grootse opening. De uitvoering van Springtime for Hitler, waarin alle musicalcliché's uit de kast worden gehaald om naar een grande finale toe te werken, is ongelofelijk grappig en maakt het hoge kluchtgehalte van de rest van de film weer goed. Ik heb me tenminste nog nooit zo vermaakt tijdens een musical. 

Lees meer »

Patton

De monoloog in de openingsscene zet gelijk zijn karakter neer; strijdlustig, pattroïstisch, met een onbuigzaam, vastomlijnd wereldbeeld en een afkeer van alles wat naar zwakheid neigt. "Ik wil dat jullie onthouden dat er nog nooit een klootzak is geweest die de oorlog heeft gewonnen door te sterven voor zijn vaderland. Maar wel door een andere klootzak voor zijn land te laten sterven"  Deze film brengt de persoonlijkheid van generaal Patton tot leven, met de Tweede Wereldoorlog als decor. Het verhaal begint met zijn aanstelling in Marokko waar hij moet samenwerken met de Britten om de Duitsers terug te dringen. In no-time heeft hij discipline en tucht herstelt bij de troepen en de missie verloopt succesvol. In Sicilië veroorzaakt zijn minachting voor slapheid een enorme rel als hij in het veldhospitaal een door de oorlog psychisch geknakte man wegstuurt, omdat hij een beschaming zou zijn voor het moraal van de manschappen. Patton wordt op non-actief gezet, terwijl hij deelname in deze oorlog ervaart als zijn ultieme levensdoel. Uiteindelijk worden zijn strategische kwaliteiten toch op waarde geschat en speelt hij een grote rol in het bevrijden van de troepen tijdens het Ardennenoffensief. De periode waarbinnen de film zich afspeelt vond ik historisch gezien erg interessant en de persoon Patton met zijn worsteling met de problemen die hij door zijn starre houding veroorzaakt, is overtuigend neergezet. Door in te zoomen op de individuele strubbelingen van Patton maar daarnaast ook zeer realistische geveschtsscenes te tonen, is de film ook interessant voor mensen zoals ik, die niet gelijk enthousiast worden van het idee een oorlogsfilm te gaan kijken. 

Lees meer »

Gimme shelter

Gimme Shelter, waarvan het oorspronkelijke idee was om een documentaire over de Amerikaanse tournee van de Rolling Stones te maken, is een beklemmende rockfilm over de verloren idealen van de Hippiegeneratie. Daarnaast laat de film ook een aantal live-optredens zien die zeer de moeite waard zijn. De film begint met een concertregistratie in Madison Square Garden maar de kijker belandt vervolgens bij de band in de montagekamer waar zij luisteren naar een radioverslag over de afloop van Altamont. Daar blijkt iets compleet mis te zijn gegaan. Vervolgens volgen we in een flashback de Stones en hun management in hun pogingen een groot gratis popfestival op te zetten op de Altamont Speedway en de problemen die ze gaandeweg tegenkomen tijdens de praktische realisatie van dit grootschalige project. Aan het eind van Gimme Shelter zijn we weer terug in de montagekamer en kijken de Stones naar de moord op concertbezoekster Meridith Hunter, gepleegd door een van de Hells Angels die door hen waren ingehuurd als beveiligers. Tijdens het kijken naar de beelden wordt de band geconfronteerd met de keuzes die zijn hebben gemaakt en de gevolgen van hun eigen handelen. De film geeft een interessant tijdbeeld weer als cynische tegenhanger van Woodstock, en vormt een boeiende, dramatische sociale reportage. Met name de minachting van de Hells Angels afgezet tegen de wanhopige pogingen van de band om de dreigende sfeer te keren en het onvermijdelijke conflict te voorkomen, zijn de beelden die op mijn netvlies gebrand zijn.

Lees meer »

Woodstock

In deze belangrijke documentaire werd een beslissend moment gemarkeerd in de definitieve splitsing tussen de streng patriottistische oudere generatie en de jeugd die zich afzette tegen de houding van Amerika in het algemeen. Woodstock werd het symbool van de zich afzettende jeugd, die gedurende drie dagen feestend, drugsgebruikend en dansend de vrijheid vierden. Documentairemaker Michael Wadleigh legde daarnaast ook vast hoe de zorgvuldig uitgedachte plannen van de organisatoren in het honderd liepen doordat er veel meer mensen kwamen opdagen dan verwacht, het weiland ver buiten de bewoonde wereld onbereikbaar was en een enorme plensbui het festivalterrein in een modderpoel veranderde. Ondanks deze tegenslagen, die gemakkelijk tot een catastrofe hadden kunnen leiden, is het festival fenomenaal vastgelegd. De optredens worden door middel van een split screen vertoond, wat een videoclipachtig effect geeft, het stereogeluid is goed vastgelegd en de film belicht verschillende gebeurtenissen van verschillende kanten, observeert slechts maar geeft geen mening. Daardoor doet de documentaire totaal niet gedateerd aan en geeft het een prachtig tijdsbeeld onder begeleiding van fantastische muziek. Met name het fragment van Jimi Hendrix die, zo lijkt het in de montage, maar door blijft soleren totdat alle bezoekers al lang en breed weg zijn. Geweldig.

Lees meer »

El topo

El Topo is een hele rare, experimentele en surrealistische western, die bol staat met allerlei onbegrijpelijke symboliek en metaforen. Eind jaren 60 was het Westerngenre opeens enorm populair, en verschenen er allerlei variaties op de western, van de spaghettiwestern tot allerlei mengelingen met musical en komedie dus dacht deze regisseur waarschijnlijk deze trend een nieuwe invalshoek te geven, waarbij hij ook nog eens zichzelf de hoofdrol toebedeelde. Het uitgangspunt van het verhaal is redelijk simpel, een ijdele, narcistische revolverheld wil de allergrootste gangsters van het land verslaan maar gaandeweg zijn queeste voelt hij zich steeds eenzamer. Het resultaat is een film met als thema de zoektocht van naar het goede met allerlei rare ontmoetingen, Bijbelse verwijzingen en freudiaanse motieven, binnen het decor van een desolate woestijn. Ik heb deze film met verbazing en fascinatie zitten kijken, maar zal hem niet snel aanbevelen, daar vond ik de film te vaag en langdradig voor.

Lees meer »

Maak jouw eigen website met JouwWeb