Bij het zien van de dvd hoes van de film die John dit keer had meegenomen, werd ik niet gelijk enthousiast. Het vooruitzicht om ruim anderhalf uur naar een film van de man te kijken, die samen met Salvador Dali het in compleet willekeurig verontrustende scenes heen en weer springende Un Chien Andalou maakte, sprak me zachtjes gezegd niet zo aan. Maar goed, Un Chien Andalou dateert uit 1928 dus de beste man zou ondertussen wel weten hoe hij een verhaal opbouwde, was mijn verwachting en dat klopte ook. Een sterk plot is niet te verwachten in deze film, het verhaal is eigenlijk heel eenvoudig; drie echtparen afkomstig uit de gegoede burgerij proberen gezamenlijk te dineren, maar raken steeds door allerlei factoren van buitenaf verstoord in hun plan. Hoe meer vastbesloten de stellen raken, hoe absurder de gebeurtenissen waardoor het niet lukt om de maaltijd te nuttigen. Hier komt dan ook het surrealisme van Bunuel naar voren, die vakkundig dromen binnen dromen in de werkelijkheid laat overlopen zodat je uiteindelijk niet meer kunt onderscheiden wat wel echt gebeurd was en wat niet. Het effect dat dit op mij als kijker had, was het gevoel door de makers in het ootje te zijn genomen.
Reactie plaatsen
Reacties