Deze film zag ik begin jaren negentig toen mijn leeftijd meer in de buurt van die van Jeanne was dan die van Paul, de mannelijke hoofdpersoon van de film. Ik identificeerde me dan ook vooral met haar en kon me destijds niet voorstellen wat Jeanne in deze verlopen kerel van middelbare leeftijd zag, wat maakte dat ze in het geniep met hem wilde blijven afspreken in die troosteloze kamer. Nu mijn leeftijd inmiddels meer in de buurt van dat van Marlon Brando komt en ik de film opnieuw keek met een ander referentiekader, kan ik me beter in zijn rol inleven. Ik zag nu de tragiek van beide hoofdpersonen, die in hun samenzijn een mogelijkheid vinden om zichzelf te vergeten. De film, die bekend staat als erotisch en om die reden in veel landen verboden was, vond ik niet zozeer schokkend vanwege de expliciete seks-scenes als wel om het fatalistische en obsessieve karakter van de relatie.
Reactie plaatsen
Reacties