Geen gemakkelijke film om te kijken, deze nietsontziende flm over een psychiatrisch ziekenhuis. Een psychotische vrouw, een fantastische rol van Olivia de Havilland, belandt in een instelling, waar ze overgeleverd is aan tirannieke verpleegsters, dubieuze behandelmethoden en overvolle afdelingen. De film is op te vatten als een aanklacht tegen de gang van zaken binnen psychiatrische instellingen en is daardoor helaas nog steeds actueel. Toch heeft de film de hoopvolle boodschap dat ondanks alle narigheid die de hoofdpersoon ondergaat, de door therapie geboden inzichten in de herkomst van de angsten en haar innerlijke kracht zij de geestesziekte uiteindelijk te boven kan komen.

Normaal gesproken heb ik het niet zo op Italiaanse films. Het is een drukke plaats om te vertoeven door de talloze hoofdpersonen en bijpersonen, en wordt altijd luid gesproken en door elkaar gepraat en de acteurs gedragen zich zo overdreven en theatraal dat zelfs de meest serieuze scene lachwekkend wordt. Ladri di biciclette is een hierop een uitzondering en geldt als een van de belangrijkste films uit het Italiaanse neorealisme. Wat betreft thema en emotionele indringendheid is deze film te vergelijken met de 50 jaar later uitgekomen eveneens prachtige Italiaanse film La Vita e Bella.

Deze hebben we vanavond gekeken: Odd man out uit 1947. Johnny, een Ierse verzetsstrijder raakt gewond en slaat op de vlucht na een beroving om geld voor de goede zaak te bemachtigen. Gaandeweg komt hij er achter dat hij niet kan rekenen op de mensen die op zijn pad komen. Door zijn verwondingen begint hij te ijlen en verandert de film in een expressionistische koortsdroom waarin Johnny beseft dat hij volkomen alleen staat.

Het was weer een echte Film Noir avond. Een voiceover, een opportunistische Femme Fatale, een cynische detective met een talent voor slechte keuzes in de liefde en tussendoor stortregens, sigarettenrook en veel whisky. In de film dan, wij houden het hooguit bij toastjes blauwe kaas en rode wijn.

Geen idee waar de film over ging, het verhaal is niet te volgen en het plot springt alle kanten op, maar wat een sensationele dame die Rita Hayworth in Gilda. Ook Stephen King was het hier blijkbaar mee eens, aangezien hij een kort verhaal schreef dat hij Rita Hayworth and Shawshank Redemption noemde. In de beroemde film die naar aanleiding van Stephen Kings verhaal werd gemaakt, zit een mooie verwijzing, zoals te zien is in onderstaande scene.

Een groepje nonnen verwerft een gebouw in het Himalayagebergte en gaat aan de slag om er een kloosterschool annex ziekenhuis in te vestigen. Het spookachtige, tochtige gebouw is voorheen een harem geweest en staat nog vol met wulpse muurschilderingen. De nonnen worden door de omgeving op allerlei manieren tegengewerkt en het Britse koloniale kloosterregime botst continue met de lokale wetten en gebruiken tot frustratie van beide partijen. Uieindelijk mondt dit psychologische drama uit in een klassieke horrorscène, waarvoor alle ingrediënten in het verhaal al aanwezig waren, zoals afzondering, identiteitscrisis en daaruit volgende gekte. Met een onvergetelijke slotscene, qua sfeer ergens tussen Hitchcock en Sergio Leone in.

Alfred Hitchcock sprong handig in op de actualiteit met deze film waarin de chef van de geheime dienst (gespeeld door Cary Grant) een groep gevluchte nazi's probeert te ontmaskeren. Hij zet hiervoor zijn liefje Alicia in (Ingrid Bergman), de dochter van een eerder opgepakte verrader, om te infiltreren. De film is hoogst romantisch, de in close-up getoonde zoen van Bergman en Grant was destijds de langste uit de filmgeschiedenis, maar ook ondraaglijk spannend als Alicia langzaam en ongemerkt, door de nazi's vergiftigd wordt.

Deze Dickens-verfilming heeft veel elementen van een horrorfilm. De film begint al reuze spannend als naast een uitgestrekt moeras, bij een eenzaam, verwaarloosd kerkhof de jonge Pip bang gemaakt en bedreigd wordt door een ontsnapte gevangene die eten en een vijl voor zijn boeien van hem eist. Vervolgens wordt hij naar een vervallen landhuis gebracht met een groep kleurrijke maar creepy bewoners. Op de lijst van beste Britse films aller tijden neemt deze film de vijfde plaats in en wordt alom geroemd als beste Dickens-verfilming die ooit werd gemaakt.

Privé detective Philip Marlowe wordt ingehuurd om de jongste dochter van generaal Sternwood, Carmen, in de gaten te houden. Ze is in slecht gezelschap terecht gekomen, en staat op het punt om schade aan te richten aan zichzelf en haar familie. Marlowe raakt al snel verliefd op de oudste zuster, Vivian, die niets met Marlowe te maken wil hebben. Daar kan ik helemaal mee inkomen.

Een heuse Shakespeare voordracht door de lokale dronkenlap in de Saloon en een sheriff op vrijersvoeten, weer eens wat anders, deze western.

De rondtrekkende en werkloze Frank Chambers neemt een baan aan bij Nick Smith, die een wegrestaurant annex tankstation leidt. Nick is een naïeve man van middelbare leeftijd, die getrouwd is met de veel jongere en onweerstaanbare blondine Cora. Het duurt niet lang voordat Frank en Cora een liefdesaffaire krijgen en besluiten Nick te doden. Het moet op een ongeluk lijken. In onderstaande scene zie je Cora als onbetwiste femme fatale de film noir binnenwandelen. Geweldige scene!

Ditmaal keken John en ik een van de meest indrukwekkende films over soldaten die terugkeren van het slagveld en hun plaats in hun families en de maatschappij proberen te hervinden. Destijds was het zeker geen kaskraker, de regisseur en schrijver waren volledig uit de mode en de film werd door de critici zowel linksige flauwekul als Marxisme verweten. De film focust zich op lotgevallen van veteranen uit zowel een welgesteld milieu, de middenklasse als de arbeidersklasse en de acteerprestatie van de acteur Harold Russell, gecast voor de rol omdat hij ook echt zijn handen kwijt was geraakt in de oorlog, doet juist door de authenticiteit aangrijpender aan dan welke oorlogsfilm dan ook.

Zoekende naar een You-Tube fragment ter ondersteuning van deze blog, kwam ik het gelijkgenoemde nummer van Sonic Youth tegen, een hommage van deze tegendraadse band aan dit memorabele vrouwelijke filmpersonage. Mildred Pierce, echtgenote, moeder van twee dochters en carrieretijger, ze werkte zich op van huishoudster naar serveerster naar restauranthoudster, maakt een midlife crisis door waar die van Lester Burnham uit American Beauty bij verbleekt. Wanneer zowel Mildred als haar verwende dochter Veda in de ban raken van een gluiperige mooiboy, raakt Mildred volledig van het padje af en ontvouwt zich een verhaal vol drama en erotiek, verraad en agressie.

Les Enfants du Paradis, een memorabele film uit 1945, niet alleen vanwege de enorme prestatie om zo'n prestigieus project midden in WOII in Frankrijk van de grond te krijgen, maar het verhaal over de theaterwereld in de 19e eeuw blijft de volle 3 uur lang boeien.

Small, dark and rather delicate. Zoals Alec aan Laura zijn vrouw beschrijft, is ook deze film. Toch valt hij als een blok voor Laura en zij voor hem, terwijl ze beiden een fijn gezin hebben. Prachtig, subtiel drama over een onmogelijke liefde.

Op de dag dat marshal Will Kane (Gary Cooper) wil gaan trouwen met zijn liefje, komt het bericht dat de gestoorde bandiet Frank Miller gratie heeft gekregen en met de trein van twaalf uur in zijn stad zal arriveren. Terwijl Millers gevaarlijkste medeplichtigen zich al verzamelen op het station, zoekt de mashal hulp, maar geen van de stedelingen wil zijn leven wagen in de strijd tegen een bandiet die zich niet alleen wil wreken, maar ook de macht over het stadje wil heroveren. De tijd in High noon verloopt in "real time" van minuut tot minuut waarbij het beslissende moment steeds dichterbij komt terwijl de een na de ander de marshal afvalt, en hij er uiteindelijk alleen voor staat.

Twee onbekenden ontmoeten elkaar in de trein. Beiden willen ze graag van iemand af, maar zijn bang dat ze voor de moord zullen worden opgepakt. Ze besluiten elkaars moord te plegen, zodat er geen enkel aanknopingspunt is te vinden tussen de moordenaar en het slachtoffer. De zonderlinge Bruno legt dit hersenspinsel voor aan de succesvolle tennisser Guy als ze besluiten samen een hapje te gaan eten om de tijd te verdrijven tijdens de lange treinreis. Guy wimpelt het plan af maar wordt al snel zodanig gechanteerd door Bruno dat hij wel mee moet doen.

In A place in the sun valt George, een arme verwant van een rijke industrieel, als een blok voor de beeldschone Angela Vickers (Elizabeth Taylor) maar heeft al een vriendinnetje, Alice (Shelley Winters), die tot overmaat van ramp ook nog eens zwanger blijkt te zijn. Als zij er achter komt dat hij haar bedriegt, dreigt ze de zaak aan de grote klok te hangen als hij niet met haar trouwt. Hij ontsnapt aan het huwelijk doordat het stadhuis is gesloten en stelt voor een stukje te gaan varen op het meer, waar zij overboord valt en verdrinkt. George heeft alle schijn tegen zich en moet zijn onnadenkendheid met de doodstraf bekopen.