De donderdagavond film club

Giulietta degli spiriti - Juliet of the spirits

Een fan van de films van Fellini zal ik nooit worden, met al die overacterende, luidruchtig door elkaar pratende personages, maar deze film, Giulietta degli spiriti, vond ik uiteindelijk toch wel aardig. De film is een soort vroeg Italiaanse versie van Desperate Housewives, met Giulietta als degelijke huisvrouw die nare visioenen krijgt als ze geconfronteerd wordt met het overspel van haar echtgenoot. De flashbacks die Giuiletta heeft van haar religieuze opvoeding zijn geschoten in opvallend uitgekiende kleurenpalets en uitsnedes vergelijkbaar met de films van Wes Anderson, terwijl de chaotische surrealistische, erotische hallucinaties die Guilietta steeds meer in hun greep krijgen, meer op het werk van David Lynch lijken. De voortkabbelende scenes over het huiselijke leven van Guilietta zijn, tussen die uitbundig botsende scenes van haar morele waarden, niet meer dan een saai intermezzo.

Lees meer »

Persona

Persona, een uiterst cryptische film van Ingmar Bergman, moet het net als Il vangelo seconde Matteo meer van de krachtige beelden dan van de dialogen hebben. Voor zover je kunt spreken over een verhaal, gaat het over de psychiatrisch verpleegkundige Alma die in een afgelegen zomerhuis op een verlaten eiland een beroemde actrice, Elisabet Vogler verzorgt. Aanvankelijk lijkt Alma de stabiele van de twee maar gaandeweg veranderen de therapeutische gesprekken in persoonlijke bekentenissen over haar eigen verlangens en geheimen en brokkelt haar persoonlijkheid steeds meer af tot het punt waarin niet meer duidelijk is waar de een begint en de ander ophoudt. Het boek 1001 films die je gezien moet hebben, beschrijft deze film als "een reis op weg naar een extentieel en esthethisch doodlopend einde waar identiteit, betekenis en taal uiteindelijk ineenstorten". Het onderstaande filmpje toont de invloed van oudere films op de visuele vormgeving van Persona, en de invloed die deze film op nieuwere films heeft uitgeoefend.

Lees meer »

Il vangelo secondo Matteo - het evangelie volgens Mattheus

In Il vangelo secondo Matteo, wordt het verhaal van Jesus volgens het evangelie van Mattheus verteld. De wijze waarop is sober, in de vorm van een zwart/wit, low budget film met minimale decors, gebruik makende van amateur acteurs en met een revolutionaire, marxistische Jesus. Dialogen zijn in deze film beperkt, en er zijn lange scenes waarin de Christusfiguur in eindeloze monologen allerlei opruiende wijsheden declareert. Door middel van close-ups die doen herinneren aan de religieuze iconen uit de schilderkunst, afgewisseld met lange trage shots van de bedrijvigheid om Christus heen, geeft deze film een unieke invulling aan het bekende verhaal.

Lees meer »

Doctor Zhivago

Omar Sharif speelt Dr Zhivago, een rijkelijk besnorde arts van goede komaf wiens grote liefde de dichtkunst is. Hij trouwt met zijn jeugdliefde Tonya, maar eenmaal opgeroepen in de oorlog ontmoet hij Lara, voor wie hij voor wie hij valt maar die nog getrouwd is met een vooraanstaand revolutionair die ze al jaren niet meer heeft gezien. De oorlog scheidt hem van zijn gezin, wat hem de kans geeft een periode samen te zijn met Lara, maar door de omstandigheden raken ze elkaar uiteindelijk toch kwijt. Deze film is een verhaal over een onmogelijke liefde, ingepakt in een indrukwekkend verhaal over de gevolgen van de Eerste Wereldoorlog, de revolutie en politieke chaos in Rusland begin 20e eeuw, maar laat ook op een hele invoelende manier zien hoe meerdere liefdes naast elkaar kunnen bestaan.

Lees meer »

Ocean's eleven

Elf vrienden die elkaar kennen uit de Tweede Wereldoorlog maken een plan om de vijf grootste casino's van Las Vegas in een nacht te beroven. Zij bedenken een meesterlijk plan, maar vervolgens loopt alles anders dan verwacht. Natuurlijk kijk ik liever naar Brad Pitt en George Clooney in de remake, heeft het verhaal daar meer vaart en zijn de special effects beter, maar als je de kans krijgt om het origineel te bekijken, zul je net als mij aangenaam verrast zijn. Ik had geen hoge verwachtingen van deze film van 'the rat pack', de benaming voor de groep artiesten waaronder Frank Sinatra, Dean Martin en Sammy Davis Jr, Joes Bisschop en Peter Lawford die in de jaren vijftig en zestig furore maakten met hun Las Vegas shows. Het verhaal en de karakters ontvouwen zich vrij traag maar zodra de casinokraak in het vizier raakt, komt het ingenieuze verhaal helemaal tot zijn recht met als kers op de taart de fantastische ontknoping. En hier en daar mag er ook nog gezongen worden... door Sammy Davis Jr gelukkig.

Lees meer »

The misfits

Hoewel het scenario, geschreven door toneelschrijver Arthur Miller (oa Death of a salesman) prima is en de acteurs overtuigen in hun rol, wringt er iets in deze film The Misfits uit 1962. Rosslyn Tabler (Marilyn Monroe), pas gescheiden en teleurgesteld in de liefde, raakt bevriend met een paar onaangepasten, waaronder een rol voor Montgomery Clift en Eli Wallach (The Good, the Bad and the Ugly). Rosslyn bloeit op door deze vriendschap en er ontstaat een relatie tussen haar en de oude cowboy Gay Langland (Clarke Gable) Maar gaandeweg ontdekt ze dat zijn levensfilosofie toch niet de hare is. De relatie tussen beide personages overtuigt mij niet en dat ligt niet alleen aan het leeftijdsverschil van 25 jaar tussen Gable en Monroe. Ik bleef de hele film het gevoel houden naar twee acteurs te kijken die in de verkeerde film waren beland. Gable kon met zijn doorleefde kop nog wel doorgaan voor een ruwe cowboy, maar bij Marilyn sijpelde zo nu en dan het pruilerige door wat in haar komedies erbij hoort maar in deze serieuzere rol begint te storen. Vanuit de achtergrond van de film is goed te verklaren dat er iets wringt. Arthur Miller die zijn toenmalige vrouw Marilyn haar doorbraak als serieus actrice gunde maar het huwelijk gaandeweg zag afbrokkelen, bleef maar schaven en sleutelen aan het script wat Marilyn mateloos irriteerde en haar steeds meer naar drank en pillen deed grijpen. Treurig genoeg overleed Clarke Gable een kort na het afronden van deze film aan een hartaanval, overleed Marilyn een jaar later en stierf ook Montgomery Clift enkele jaren daarna aan de gevolgen van drank en drugsverslaving. Deze scène van de film vond ik het beste te genieten, waarin Gay jacht maakt op wilde paarden om deze te verkopen aan een handelaar in diervoer en Rosslyn zich realiseert dat ze hierbij niet betrokken wil zijn.

Lees meer »

My fair lady

Donderdag met John My Fair Lady gekeken, waarin een af en toe zingende, maar meestal playbackende Audrey Hepburn te zien is in de rol van Eliza Doolittle is een meid van de straat. Ze verdient haar kost door bloemen op straat te verkopen, ze loopt in lompen en praat verschrikkelijk plat. Op een regenachtige avond, als ze bloemen voor het theater verkoopt, ontdekt ze dat iemand haar gadeslaat en notities maakt. Het is de onuitstaanbare professor Higgins, die een studie heeft gemaakt naar allerlei dialecten en taal. De volgende dag trekt Eliza Doolittle haar mooiste kleren aan en gaat naar Professor Higgins, ze wil spraakles van hem zodat ze in een bloemenwinkel kan gaan werken, Higgins lacht haar in haar gezicht uit en beweert dat het een onmogelijke taak is, maar zijn vriend, Kolonel Pickering, sluit een weddenschap met hem af. Eliza zal onder begeleiding van Pickering en Higgins naar het Embassy Ball gaan en als de koningin niet merkt dat Eliza een straatmeid is, is de weddenschap gewonnen. Dit liedje zit ook in de film het meest vrouwonvriendelijke liedje dat ik ooit in een musical gehoord heb.

Lees meer »

Suna no onna (The woman in the dunes)

Je zou deze film, net als The Great Escape kunnen beschouwen als een ontsnappingsfilm, maar dan van het trage en metaforische soort. Een leraar die een aantal dagen vrij heeft genomen om in de duinen naar insecten te zoeken, wordt overgehaald de nacht door te brengen bij een lokale bewoonster met een huis in een zandkuil. Eenmaal daar aangekomen blijken de dorpelingen hem daar te willen houden om de vrouw te helpen het voortdurend in de kuil stromende zand weg te scheppen. De film concentreert zich op de vreemde, broeierige verhouding die ontstaat tussen de mysterieuze vrouw in het zand en de gevangene.

Lees meer »

Dr Strangelove

Op het hoogtepunt van de Koude Oorlog raakt de Amerikaanse generaal Jack Ripper zijn verstand kwijt, en stuurt hij een groot aantal vliegtuigen richting de Sovjet Unie om het land met kernwapens plat te gooien. De Amerikaanse president regelt een ontmoeting met zijn adviseurs, waar hij van de Sovjet-ambassadeur hoort dat er, als de wapens afgevuurd zullen worden, een automatisch apparaat in werking gesteld zal worden dat al het leven op Aarde vernietigt. Het is dus zaak om de vliegtuigen terug te roepen, wat echter moeilijk wordt aangezien niemand de juiste communicatie-codes weet. Sommige films krijgen een andere lading of betekenis als ze bekeken worden vanuit een ander perspectief. Ik heb deze film natuurlijk vroeger wel eens eerder gezien. Vanavond deed de film opeens vreemd gedateerd aan, bezien vanuit een tijdperk waarin de angst voor terrorisme niet meer bestaat uit een gek met toegang tot een knop die een allesvernietigende bom activeert, maar de dreiging veel meer binnen het normale dagelijkse leven is geslopen en zich manifesteert tijdens bezoeken aan toeristische plekken of het samenzijn bij concerten en vieringen. Een angst waar handig op wordt ingespeeld door populistische politici, en waarbinnen de huidige Amerikaanse president niet zou misstaan tussen deze cast van blunderende, bizarre karakters.

Lees meer »

The great escape

Hoe streng bepaalde kampen ook door de nazi's werden bewaakt, altijd en overal waren er wel enkele vindingrijke en vastberaden mannen die op spectaculaire wijze wisten te ontsnappen. Om deze ontsnappingspogingen tot een minimum te herleiden, brachten de nazi's de 'risicogevangenen' samen in aparte, superstrenge bewaakte afdelingen. Hilts, een piloot met reeds 18 ontsnappingspogingen op zijn naam, laat zich door al deze maatregelen niet ontmoedigen. Samen met de geniale strateeg Bartlett en de slechtziende Blythe, werkt hij een gedurfd plan uit dat mogelijk voor vele gevangenen een weg naar de vrijheid kan betekenen. Middenin deze onderhoudende film zit een vreemd Allo Allo-achtig intermezzo zoals te zien is in onderstaand fragment

Lees meer »

The haunting

Van een hele andere orde dan het vrolijk gekleurde musicaldrama van vorige week is deze door kenners en liefhebbers aangemerkt als een van de engste films van het horrorgenre: The Haunting uit 1963. Wat de film eng maakt, is niet zozeer wat je ziet, maar de suggestie, knap gefilmd door middel van spiegelreflectie, visooglenzen en allerlei andere beeld- en geluidstrucs, gecombineerd met de angst op de gezichten van de hoofdpersonen. Dr Markway, een antropoloog die onderzoek doet naar paranormale activiteit, nodigt een aantal jonge mensen uit, waaronder de eenzame, introverte Eleanor, om te komen logeren in Hill House, een huis met een huiveringwekkende geschiedenis waarin vreemde dingen gebeuren. Al snel laat het huis van zich horen en Eleanor komt langzaam in de greep van het spookachtige huis. Oh, en voor de kenners, herken je de jonge versie van de excentrieke psychiater Dr Lawrence Jacoby uit Twin Peaks in dit fragment?

Lees meer »

Les parapluies de Cherbourg

Beetje raar hoor, een musical waarin alle dialogen gezongen worden. In het begin deed het nog wat gekunsteld en daardoor lachwekkend aan als gelijk na de openingstitels de automonteur de reparatieafspraak aan de klant doorzingt, maar het emotionele verhaal en de meeslepende muziek werken versterkend in op elkaar waardoor je meegezogen wordt in het tragische liefdesverhaal, zonder dat het zoetsappig wordt. En dat is best knap. Met een mooie hoofdrol voor een piepjonge Catherine Deneuve. Zij speelt hier Geneviève van 17 jaar. Ze woont in Cherbourg met haar moeder en zij runnen een paraplu-winkel. Zij en Guy, een auto-mecanicien, zijn verliefd en willen trouwen. Moeder wil dat niet, het meisje is te jong en bovendien is Guy niet van goeden huize. Guy vertrekt voor twee jaar naar het leger en Geneviève blijkt zwanger te zijn.

Lees meer »