Een fan van de films van Fellini zal ik nooit worden, met al die overacterende, luidruchtig door elkaar pratende personages, maar deze film, Giulietta degli spiriti, vond ik uiteindelijk toch wel aardig. De film is een soort vroeg Italiaanse versie van Desperate Housewives, met Giulietta als degelijke huisvrouw die nare visioenen krijgt als ze geconfronteerd wordt met het overspel van haar echtgenoot. De flashbacks die Giuiletta heeft van haar religieuze opvoeding zijn geschoten in opvallend uitgekiende kleurenpalets en uitsnedes vergelijkbaar met de films van Wes Anderson, terwijl de chaotische surrealistische, erotische hallucinaties die Guilietta steeds meer in hun greep krijgen, meer op het werk van David Lynch lijken. De voortkabbelende scenes over het huiselijke leven van Guilietta zijn, tussen die uitbundig botsende scenes van haar morele waarden, niet meer dan een saai intermezzo.
Reactie plaatsen
Reacties