Persona, een uiterst cryptische film van Ingmar Bergman, moet het net als Il vangelo seconde Matteo meer van de krachtige beelden dan van de dialogen hebben. Voor zover je kunt spreken over een verhaal, gaat het over de psychiatrisch verpleegkundige Alma die in een afgelegen zomerhuis op een verlaten eiland een beroemde actrice, Elisabet Vogler verzorgt. Aanvankelijk lijkt Alma de stabiele van de twee maar gaandeweg veranderen de therapeutische gesprekken in persoonlijke bekentenissen over haar eigen verlangens en geheimen en brokkelt haar persoonlijkheid steeds meer af tot het punt waarin niet meer duidelijk is waar de een begint en de ander ophoudt. Het boek 1001 films die je gezien moet hebben, beschrijft deze film als "een reis op weg naar een extentieel en esthethisch doodlopend einde waar identiteit, betekenis en taal uiteindelijk ineenstorten". Het onderstaande filmpje toont de invloed van oudere films op de visuele vormgeving van Persona, en de invloed die deze film op nieuwere films heeft uitgeoefend.
Reactie plaatsen
Reacties