James Stewart was in de jaren dertig een veelgevraagd acteur en werd gecast voor hele diverse genres en rollen. Zijn nonchalante, slungelige manier van doen maakte hem uitstekend geschikt voor de rol van underdog en daarom vind ik dit een van zijn meest geslaagde flms. Stewart speelt een koppige idealist die een nationaal padvinderskamp wil organiseren op een plaats waarvoor al een andere bestemming is gevonden. Als hij het vervolgens aan de stok krijgt met een locale politicus moet hij zichzelf in de rechtzaal verdedigen en daarmee de goodwill verdienen van de rechtschapen politicus Joseph Paine, die iets teveel verweven is geraakt met allerlei compromissen en dealtjes. De film is een lofzang op het Amerikaanse staatsbestel en tegelijkertijd een zodanig felle aanklacht op corruptie dat sommigen in Washington het uitbrengen van de film ten tijde van de oorlogsdreiging probeerden te dwarsbomen.

Op zich ben ik geen grote liefhebber van het genre, en zeker in de jaren dertig leek de Western zijn beste tijd gehad te hebben, Stagecoach met John Wayne in de hoofdrol is op dit gegeven een positieve uitzondering. Natuurlijk zijn alle bekende elementen van de klassieke Western aanwezig. Vuurgevechten tussen de held en een bande die het op hem gemund heeft, een aanval van Apache-indianen op de postkoets met een spectaculaire actiescene waarbij een van de apache's op een rjdend paard voor de koets springt, en vervolgens tussen de paardenhoeven en de wielen belandt. Het verhaal is eenvoudig en niet al te origineel. John Wayne, The Ringo Kid, is uit de gevangenis ontsnapt om zich te wreken op de Plummers, de moordenaars van zijn vader en broer. Tegelijkertijd arriveert in het dorpje een postkoets met een aantal inzittenden die op doorreis zijn en daartoe een plaatsje in de koets hebben gereserveerd. Er wordt door regisseur John Ford veel aandacht besteed om de karakters van de inzittenden te leren kennen, allemaal personages die op de een of andere manier uitgestotenen van de maatschappij zijn. Als de reis zich vervolgd geven de opnames van de koets die door het indrukwekkende rotslandschap van Monument Valley op effectieve wijze de kwetsbaarheid van de reizigers in het woeste landschap en zijn wilde inwoners weer.

Vanavond hebben John en ik deze film gekeken. Cary Grant en Katharine Hepburn, anderhalf uur verwarring rondom een luipaard en een vermist dinosaurusbot. De film staat hoog aangeschreven vanwege het hoge tempo van grappen en grollen maar eerlijk gezegd heb ik leukere en meer geloofwaardige screwball comedies gezien.

Geen wonder dat deze film de grote oversteek naar Hollywood mogelijk maakte voor Hitchcock. Deze film is een blauwdruk van de klassieke Hitchcock film. Een jonge, aantrekkelijke vrouw, Iris, zit na een vakantie in Europa in de trein onderweg naar huis en maakt een praatje met een vriendelijke oude Engelse dame genaamd Miss Froy. Opeens krijgt Iris een bloempot tegen haar hoofd gegooid en verliest het bewustzijn. Als ze bijkomt, is de oude dame verdwenen en tot haar verbazing beweren alle passagiers dat Miss Froy helemaal nooit aan boord was en dat Iris zich moet vergissen. Zelfs de weinige andere Engelse passagiers aan boord houden vol Miss Froy niet te hebben gezien. Een medepassagier van Iris die beweert dokter te zijn, verklaart tegen iedereen dat Iris mogelijk hallucineert als gevolg van de klap op haar hoofd. Iris laat het hier niet bij zitten en er ontspint zich een spannend verhaal vol vaart en plotwendingen.

Deze beroemde musical en bekend filmsprookje was destijds een grote hit vanwege de plotselinge overgang van zwart-wit naar kleurenfilm en is daardoor een mijlpaal in de filmgeschiedenis. Daarnaast heeft het de carriere van Judy Garland, met ingesnoerde borsten zodat ze jonger leek dan ze was, een enorme zet gegeven. De film, met schitterende muziek, grappige scenes en prachtige decors, is terecht een filmklassieker geworden, hoewel een beetje een guilty pleasure vanwege de overmatige blijheid die het uitstraalt. Maar ik geef toe, onderstaand suikerzoet liedje vind ik zo mooi dat ik deze jarenlang als slaapliedje voor mijn dochter Lianne heb gezongen.

Aardige film deze grondlegger van de screwball comedy van regisseur Frank Capra, waarmee hij een populair genre in de jaren dertig wist neer te zetten. Het vaste recept van de screwball comedy: een goudeerlijke maar opvliegende vent, (in dit geval Gary Cooper als Longfellow Deeds, een tubaspeler uit het landelijke Vermont), raakt in de problemen, (doordat hij een fortuin erft dat hij wil weggeven aan de armen), er ontstaat miscommunicatie na miscommunicatie, (er wordt er een rechtzaak tegen hem aangespannen omdat men denkt dat hij krankzinnig is) dan komt er een leuke dame in beeld met wie ook in eerste instantie een miscommunicatie ontstaat, maar die uiteindelijk de sleutel in handen heeft voor de oplossing van het probleem. 

Is het een spektakelfilm? Een klucht? Een romantische kostuumfilm of geschiedvervalsing? Wat maakt het allemaal uit, er is namelijk wapengekletter, een even vastberaden als luchthartige, onweerstaanbare Errol Flyn-met-sikje, een engelachtige Olivia de Havilland en dat alles in Glorious Technicolor!

Vanavond deze film gekeken met John: Frank Capra's vroege versie van Meet the Parents. Met een nog hele jonge James Stewart. Alice Sycamore (Jean Arthur) moet haar geliefde, Tony Kirby (James Stewart), voorstellen aan haar eigen familie. De familie Kirby is rijk, kleingeestig en heeft een grote eigen dunk, terwijl de Sycamores mensen zijn met een goed hart. Wanneer de twee families elkaar tegenkomen botsen hun levensstijl en levensbeschouwing met elkaar. 

Typische Screwball comedy, waarin de draak wordt gestoken met rijke socialites. De straatarme Godfrey wordt ingehuurd als butler te fungeren tijdens een chic feestje in New York. Een flink aantal snedige dialogen verder heeft hij de macht overgenomen in de chique rijkeluiswoning, de beeldschone Irene versierd, de gigolo van haar moeder als oplichter ontmaskerd en er voor gezorgd dat haar vader niet failliet gaat en niet vanwege fraude de gevangenis in hoeft.

Vanavond met John deze film gekeken, Russische propaganda uit 1938, in de vooravond van de Tweede Wereldoorlog. Veldslagen en wapengekletter, bombastische muziek en een dunne verhaallijn met een afgestofte en opgepoetste volksheld. Aleksandr Nevski door Sergej Eisenstein.

"Had mijn vrouw maar een zo'n been" verzuchtte Godfried Bomans tijdens de uitreiking van de Edisons over Marlene Dietrich in 1963. Die benen en die erotische uitstraling had ze al 1934 toen ze in deze film de jonge prinses Catherine speelde van wie de dromen in duigen vallen vallen als ze gedwongen wordt om in het huwelijk te treden met Peter, de troonopvolger van de Russische tsaren en de kleinzoon van Peter de Grote. Als ze hem ziet vindt ze hem afzichtelijk en de keizerin moet voor een minnaar zorgen om haar zwanger te krijgen. In het tumult van de oorlog met Polen, brengt ze haar man ten val en gaat ze uiteindelijk de geschiedenis in als Catherine de Grote. Dietrich gaat van kinderlijk, via sexy naar machtig in dit extraverte, haast surrealistische spektakelstuk van von Sternberg vol romantiek en verleiding. De bonte aankleding, de maffe stenen creaturen, de bombastiche decors, de erotische gordijnen en netten waarachter Dietrich zich verschuilt... het is allemaal prachtig in beeld gebracht.

Sabotage met John gekeken, waarin een nietsvermoedende jongen met een bom de bus instapt. Kill Your Darlings, het werd HItchcock tijdens de dreiging van een nieuwe wereldoorlog niet in dank afgenomen.

Vorige week heb ik met John deze screwball komedie met Cary Grant en Ireen Dunne gekeken. Verassend grappig en deed niet gedateerd aan, in tegenstelling tot "My Man Godfrey" die we een paar weken geleden hebben gekeken. Die salonkomedie had naar mijn smaak een te hoog Theater-van-de-lach gehalte. Het gerucht gaat dat deze film grotendeels door improvisatie totstand kwam en dat zie je terug in de spontaniteit en speelsheid binnen de scenes. Ik ben benieuwd waar John morgen mee aankomt.

Musicals zoals Top Hat met Fred Astaire en Ginger Rodgers verlopen volgens een vaste formule: Fred valt onmiddellijk voor Ginger, maar door een vreemd misverstand hapt ze pas op het laatste moment toe. Het verhaal doet er natuurlijk niet toe, het gaat er om via de dansscènes en de zoete, nostalgische liedjes de erotische spanning tussen beiden op te laten lopen, totdat Ginger zich uiteindelijk overgeeft. Maar vooral de decors, uitgevoerd in een prachtig witte Art-Deco stijl, zijn een lust voor het oog.

Zojuist heb ik tijdens het wekelijks filmklassieker avondje met John deze briljante film gekeken. Ik had Modern Times al eens eerder gezien maar destijds realiseerde ik me nog niet dat Charlie Chaplin naast zijn fantastische komische acteerwerk ook zijn films schreef, regisseerde en componeerde. Daarnaast was hij  zich sterk bewust van de grote wereldproblematiek. Hij voorzag de opkomst van het nationalisme en combineerde de sociale gevolgen van crisis, werkloosheid en automatisering in een film waar zijn bekende personage de vagebond een fabrieksarbeider werd. Op deze manier gaf hij op geheel eigen wijze een komische draai aan deze problematiek. Waanzinnig knap en zijn tijd ver vooruit!

Een beetje een niemandalletje, deze film. De volwassen Henriette is ongelukkig getrouwd en komt na jaren terug op de plek waar ze eens met haar verloofde naartoe ging en kijkt met een mengeling van melancholie en verlangen terug. Zij ging met haar vader, de Parijse winkeleigenaar Monsieur Dufour uitstapje maken op het platteland. Daar ontmoeten ze Henri en Rodolphe. Terwijl Dufour gaat vissen met de verloofde van zijn dochter, trekken zijn vrouw en zijn dochter Henriette eropuit met de twee heren. Zijn vrouw heeft een zorgeloze affaire met Rodolphe en Henriette roeit met Henri naar een afgelegen eiland, waar ze een romance hebben.

Deze extravagante filmbiografie gaat over de oprichter van de Ziegfeld Follies, waarbij Florenz Ziegfeld Jr.'s zaken nu eens goed gingen (met de legendarische Follies op Broadway en andere shows), dan weer slecht (de showman had doorgaans geen rooie duit op zak) Er wordt veel gezongen en gedanst in deze film die een kruising is tussen Broadwaybravoure en Hollywoonglamour, maar dat is eerlijk gezegd niet zo aan mij besteed.

Deze film wordt als het eerste creatieve hoogtepunt gezien van Hitchcock's Britse periode. Het was ook de film waarin voor het eerst een sleutelelement uit Hitchcock's ouevre werd geïntroduceerd: dat was de "verkeerde man", een onschuldige passant die wordt vervolgd of gestraft voor een misdaad die hij niet begaan heeft. Richard Hannay, een Canadees op vakantie in Engeland ontmoet een vrouw die vervolgens op mysterieuze wijze wordt vermoord en blijkt onbedoeld betrokken te zijn geraakt bij een spionagekwestie waarin "39 treden" een belangrijke rol spelen. Hij beseft dat zijn kennis van dit feit hem kan redden uit de netelige situatie waarin hij is beland. Wat volgt is een onophoudelijke aaneenschakeling van actiescenes en achtervolgingen, afgewisseld door grappige gebeurtenissen.