1914. Samuel Sawyer en zijn zuster Rose leiden een kerk in Oost-Afrika. Tijdens een inval van de Duitsers worden de inboorlingen uit hun huizen verjaagd en komt Samuel om het leven. Rose vlucht met Charlie Allnutt (Humphrey Bogart), een avonturier en dronkaard, op diens boot de 'African Queen'. De twee zijn elkaars tegenpolen: zij is een temperamentvolle vrouw met uitgesproken overtuigingen, hij een eenling die idealen en uiterlijke tekens van beschaving al lang is kwijtgeraakt. Wanneer Rose voorstelt om de gevaarlijke Ulonga-Bora rivier af te varen waar het Duitse oorlogsschip de 'Louisa' de scepter zwaait, denkt Charlie dat ze helemaal gek is geworden. Met een polderschuit raftend de watervallen van Afrika af, dat is heel wat anders dan een rondje "Om de Noord". Petje af, en dan ook nog eens in Glorious Technicolor!

De alien Klaatu en zijn machtige robot landen hun ruimteschip op de Aarde tijdens de koude oorlog. Ze brengen een belangrijke boodschap voor de planeet, welke Klaatu door wil geven aan de leiders van alle naties. Aangezien de communicatie nogal lastig blijkt te zijn besluit Klaatu tot een alternatieve aanpak over te gaan. The Day the Earth Stood Still was de eerste sf-film met een serieuze pacifistische boodschap, slim inspelend op de angst voor een kernoorlog, vergezeld door de ijle klanken van een theremin.

Net zoals in een van de door mij meest geliefde films, Donnie Darko, worden er grote vraagtekens gezet bij de geestelijke gesteldheid van de hoofdpersoon, die in het gezelschap vertoeft van een twee meter lang ingebeeld konijn. Maar terwijl Donnie Darko een grimmig sciencefiction-achtig sprookje is, valt Harvey meer onder de categorie Theater van de Lach.

Stage Fright (1950) is een Brits uitstapje van Alfred Hitchcock, die al sinds 1939 in de VS verbleef. De flashback aan het begin die de kijker op het verkeerde been zet, werd hem niet in dank afgenomen. Zelf vond ik het gekras van Marlene Dietrich, die natuurlijk weer een aantal liedjes ter gehore moest brengen, het enige storende aan de film.

Oef, wat een knappe, spannende man, Marlon Brando in A streetcar named desire, een film gebaseerd op het gelijknamige toneelstuk van Tennessee Williams. Marlon Brando was het bekendste voorbeeld van "method acting", een aan de door de regisseur Elia Kazan mede opgerichte Action Studio onderwezen acteerstijl, en doet dit in deze film op een broeierige, seksueel geladen wijze.

In de openingsscene van Sunset Boulevard zien we het levenloze lichaam van de scenarioschrijver Joe Gilles drijven in het zwembad bij een groot huis in een chique buitenwijk in Los Angeles, terwijl politie en pers toesnellen. De scenarioschrijver blijkt de alwetende verteller te zijn die het verhaal ontvouwt van de bewoners van het huis en hoe de gebeurtenissen zich hebben ontwikkeld tot aan het moment dat hij vermoord werd. In het spookachtige huis woont een excentrieke, krankzinnige filmster uit de tijd van de stomme film met haar butler, die tevens haar favoriete regisseur en voormalig echtgenoot is. Norma schrijft onuitputtelijk aan een onuitvoerbaar filmscript en droomt van een onmogelijke comeback. Sunset Blvd geeft een harde, cynische inkijk op de showbizzwereld en de vergankelijkheid van roem.

Niet genoemd in het grote boek, maar zeker de moeite waard om te gaan kijken. Van tevoren leek de kluiskraak een waterdicht plan maar natuurlijk gaat uiteindelijk alles fout in deze Film Noir uit 1950. Grappig genoeg krijg je gedurende deze film alleen sympathie voor degene die aan het begin van de film als de grote schurk wordt neergezet.

Deze film begint met een dankwoord van de jonge, succesvolle actrice Eve Harrington, waarna de camera langs haar toehoorders glijdt. Een van de toehoorders uit het publiek, de criticus Addison DeWitt vertelt vervolgens het ware verhaal van de carriere van deze opportinistische vrouw. Eve blijkt zonder enig schuldgevoel met behulp van leugens en misleiding een plaats in de showbizz te hebben veroverd. Ze liegt een tragisch verleden aan elkaar, beschaamt het vertrouwen van haar protege Margo Channing, (Bette Davis) een wat oudere Broadwayactrice door haar verloofde te proberen af te pakken, haar beste vriendin te misleiden en een aan haar loyaal criticus te verleiden. In onderstaand fragment, wordt op een feestje van Margo door DeWitt Marilyn Monroe geïntroduceerd, die eveneens aan het netwerken slaat om zich door middel van haar looks hogerop te werken.

Ondertussen heb ik samen met Jono al héél veel Westerns gezien tijdens ons bijna-wekelijkse filmklassieker avondje, deze had weer een nieuw, origineel uitgangspunt. In een stadje met een wapenverbod is de Winchester 73 een zeer gewild geweer. De film volgt de onfortuinlijke, onrechtmatige eigenaren van het geweer in het wilde westen van de 19e eeuw, die door het kortstondig bezit van het geweer onherroepelijk veranderen, ten goede of ten kwade. De film loopt uit op een schietwedstrijdwaarin de bewuste Winchester de hoofdprijs is.

Deze film was weer zo'n onverwachts pareltje die mijn kijk op oude fims heeft veranderd. Het is dan wel een lange, trage film en de Japanners waren niet vies van een beetje overacting, maar het verhaal zit zo intelligent en vernuftig in elkaar dat je daar volledig doorheen prikt. Drie reizigers schuilen tijdens een storm bij de ruïnes van een tempel. De houthakker, de priester en de gewone man luisteren bij het kampvuur naar een verontrustend verhaal-in-het-verhaal over een echtpaar dat op een bospad een bandiet tegenkomt. De houthakker vindt later het lijk van de echtgenoot en legt een verklaring af bij de politie. Vervolgens wordt het verhaal een aantal keren vanuit het perspectief van een ander personage vertelt. Door de onbetrouwbaarheid van de vertellers roept het verhaal steeds meer vragen op. De impliciete boodschap van de film is, dat de mens zelf de morele beslissing maakt tussen goed en kwaad, aangezien ieder mens uiteindelijk zijn eigen waarheid creeërt.

Deze nachtmerrieachtige Film Noir in Amerikaanse stijl, waarvan het scenario werd geschreven door Graham Green en later bewerkt tot roman, laat zich niet gemakkelijk navertellen. De film speelt zich af in het door de geallieerden bezette, in vier zones opgedeelde Wenen en vertelt het verhaal van Holly Martens, een onbeduidende Amerikaanse schrijver die tijdens een werkbezoek aan Wenen op onderzoek uitgaat als hij verneemt dat zijn jeugdvriend Harry Lime (Orson Welles) op geheimzinnige wijze aan zijn einde is gekomen. De film is sterk geïnspireerd door Hitchcock en is een briljante mengeling van een politieke thriller, een bizarre romance en een griezelfilm.

Een "Whodunnit" vanavond, of beter gezegd, een Whowasit". Drie dames zitten op een boot en hebben net via een telegram te horen gekregen dat een van hun echtgenoten er vandoor is met een andere vrouw. Om welke man het gaat is niet bekend. Zonder mobiele telefoon of toegang tot sociale media in 1949 blijft er niets anders over dan in eindeloze flashbacks in hun herinneringen te graven naar clues. De vierde vrouw in dit geval is de alwetende vertelster die buiten beeld blijft.

Zwarter, eleganter en geraffineerder dan deze Britse komedie komen ze niet. Een verarmde edelman werkt zich binnen de rij van erfopvolging op door een voor een zijn familieleden in de weg te ruimen. Alle acht leden van de geschifte familie die het loodje leggen worden gespeeld door fantastische acteur-met-de-duizend-gezichten Alec Guinness. Een fraai staaltje Britse humor met een onverwachte plotwending.

Mooie rol van Olivia de Havilland als Catherine, die gedoemd lijkt een oude vrijster te worden, ondanks het feit dat ze een fortuin zal erven van haar kille vader. Dan maakt een knappe, op geld beluste nietsnut (gespeeld door Montgomery Clift) haar het hof en vanwege de krenkingen van haar vader en aangespoord door haar dwaze, romantische tante besluit ze tegen beter weten in om zich door hem te laten schaken. Natuurlijk gaat het mis als haar minnaar op meerdere paarden tegelijk blijkt te wedden waarna Catherine in een gekwetste, ijzige vrouw veranderd.

Een gangsterfilm met opvallend veel vaart en vernuftige opsporingsmethoden. Een netwerk aan draagbare portofoons die niet onderdoen voor mobiele telefoons, een voorloper van een gps tracking systeem en vingerafdruk databases, de modernste snufjes komen voorbij om de psychopatische crimineel met een moedercomplex te pakken te krijgen. CSI in 1949.

Hoe gedragen mensen zich onder druk of uitzonderlijke omstandigheden? Drie Amerikaanse avonturiers gaan in Mexico op zoek naar goud. De oude en de jonge geldzoeker houden zich ondanks alle tegenspoed en verleidingen van het goud aan hun principes, maar de paranoïde Fred C Dobbs (Humphrey Bogart in een uitstekende rol) kan de spanningen niet aan en gaat er aan ten onder. Doordat de film op locatie werd opgenomen, wat destijds niet gebruikelijk was voor de betere Hollywoodfilm, geeft het de sfeer van het dorre, stoffige Mexicaanse landschap bijna tastbaar weer. Daarnaast zullen de ontberingen die de acteurs ver weg van de gerieflijke studio's moesten doormaken, ongetwijfeld ten goede zijn gekomen aan de film.

Een vergelijking met Black Swan ligt natuurlijk voor de hand bij deze ultieme balletfilm. Beide films zijn varianten op het "a star is born" thema en gaan over een getalenteerde jonge danseres, en beide films laten niet alleen de magie van het theater zien, maar ook hoeveel bloed, zweet en tranen er aan een geslaagde voorstelling te pas komen. Maar ook het einde van de film is grappig genoeg vergelijkbaar, in beide films gaan de danseressen ten onder aan de rol die ze aannemen en te ver doorvoeren in hun liefde voor het dansen. Zowel de dansscenes als de scenes in het gewone leven zijn fantasierijk en sprookjesachtig vormgegeven en het kleurgebruik is prachtig. Voor fans van Black Swan, ga deze film ook zeker zien.

Orson Welles nam een willekeurige pulproman, liet zijn ex-vrouw Rita Hayworth haar lange haar afknippen en blonderen en transformeerde haar tot een schurkachtige femme fatale. Voila! Een film noir!