Dat Shaft anno 2019 al aan de derde verfilmingscyclus toe is, is niet heel verwonderlijk. Privé-detective John Shaft is slim, stoer, cool en een echte vrouwenmagneet. Hij gaat altijd zijn eigen gang, laat zich door niemand de wet voorschrijven en waagt zijn leven voor zijn medemens, zoals hem in de titelsong door Isaac Hayes wordt toegezongen. Charismatische en stoere vrouwenverslinders waren natuurlijk al vaker op het witte doek te zien, maar Shaft was de eerste zwarte held die ook nog eens continu de blanke autoriteiten belachelijk maakte en liever zijn militante, nationalistische kameraden inzette dan samen te werken met de blanke politierechercheurs. Het relaxte sfeertje van de film, de kleurrijke personages met wie John Shaft het allemaal goed mee lijkt te kunnen vinden zolang ze hem niet in de weg lopen en de innemende persoonlijkheid van de hoofdpersoon, zorgde ervoor dat deze film destijds bij een breed publiek aansloeg. Dat maakt de film, ondanks het wat magere verhaal, nog steeds de moeite van het kijken waard.

In deze misdaadfilm gaan twee narcotica agenten op jacht naar een drugslading die vanuit Marseille naar New York overgescheept zal worden. Echt een fan van het misdaadgenre ben ik niet, maar The French Connection is dankzij de setting in de grauwe achterbuurten van New York, afgezet tegen het mondaine Marseille, en vanwege het jaren zeventig sfeertje de moeite waard. Het geeft een tijdsbeeld van bruine koltruien, kleumende politieagenten die met koude koffie en gore pizzapunten nachtenlang op de uitkijk staan afgewisseld met snelle, grillig gemonteerde achtervolgingsscènes, zowel te voet als met de auto, op basis van voor de kijker totaal onbegrijpelijke spontane ingevingen. Deze achtervolgingsscène waarin Hackman de metro probeert in te halen is legendarisch.

Als gangster Jack Carter vanuit London naar zijn geboorteplaats Newcastle terugkeert om de dood van zijn broer te wreken, raakt hij betrokken bij een ingewikkelde serie conflicten tussen de plaatselijke gangsters. Jack Carter, gespeeld door Michael Caine is spijkerhard en meedogenloos voor iedereen die hem tegenwerkt. Het troosteloze jaren zeventig sfeertje met Michael Caine als kille bad-ass vond ik wel vermakelijk.

Harold and Maude is een hartverwarmende film over het meest onwaarschijnlijke, en gaandeweg de film volkomen logische liefdeskoppel dat ik ooit op het witte doek gezien heb. In het begin van de film zie je de jonge, gefrustreerde Harold, die volledig gefixeerd is op zijn moeder wier aandacht hij probeert te trekken door middel van een oneindige serie hilarische nepzelfmoordpogingen. Als hij de oude maar vitale, anarchistische Maud ontmoet, kan hij zich over zijn angst zetten om op te groeien. Maud is namelijk niet bang voor de dood, ze heeft de concentratiekampen van de nazi's overleefd. De omgang met Maud en hun gezamenlijke uitstapjes naar begrafenissen van vreemden werkt therapeutisch voor Harold. Het radicale van deze film is dat er niet voor de veilige weg is gekozen door een platonische vriendschap tussen beiden te schetsen waarbij de wijze oudere allerlei levenslessen leert aan de roekeloze jongere. In deze film is de oudere de roekeloze die auto's steelt, motor rijdt en uiteindelijk de 60 jaar jongere Harold verleidt, tot verbijstering van diverse andere personages in de film.

Walkabout is een hele vreemde film over een pubermeisje dat met haar broertje achterblijft in de Outback in Australië, als haar vader tijdens een picknick na een autorit de auto in de brand steekt en zichzelf doodschiet. Bij een opgedroogde waterbron ontmoeten ze een aboriginaljongen die met zijn 'Walkabout' bezig is, een periode waarin hij weg is van de stam om dichter tot de natuur te komen. Er lijkt een soort Blue Lagoon achtige spanning te ontstaan tussen het meisje en de Aboriginal jongen maar uiteindelijk gaat de film vooral om onschuld, over wat we verliezen binnen de beschaving en de pure en magische tijd ver weg van de volwassen wereld.

Er was een tijd dat ik deze film, A Clockwork Orange, als de beste film van de jaren 70 beschouwde. Stilistisch vind ik de film erg interessant, er wordt een futuristische wereld geschetst vanuit het jaar 1971 waarbij de voorwerpen en woningen er typisch jaren 70 uitzien op een Space-Age achtige manier. De film heeft een geheel eigen beeldtaal, er komen uitdrukkingen in voor die alleen in deze film bestaan, wat deze film een ideale cultfilm maakt. Daarnaast is het thema van de film interessant en nog steeds actueel. A Clockwork Orange volgt het leven van Alex, een jonge misdadiger die maar niet wil deugen. Hij is de leider van een in witte overalls en bolhoeden geklede bende, The Droogs, waarmee hij allerlei woeste strooptochten houdt en met wie hij een eigen dieventaal spreekt, een mengeling van Russisch en Cockney. Als Alex na een volledig uit de hand gelopen inbraak wordt gearresteerd, krijgt hij een alternatief aangeboden voor de lange celstraf die hem te wachten staat. Hij krijgt een experimentele therapie waarin hij wordt geconditioneerd ziek te worden zodra hij toegeeft aan zijn gewelddadige neigingen en op het punt staat een misdaad te plegen. Nu hij geen kwaad meer kan doen, blijft er slechts een weerloze zwakkeling van hem over. De film roept de vraag op hoe ver de staat mag gaan om het individu te dwingen in de pas te blijven lopen. Daarnaast blijft het beeld van doelloos rondhangende jongeren die de verveling proberen te verdrijven met zinloze boosaardigheden van alle tijden.  

Dustin Hoffman is David, een timide wiskundige die met zijn vrouw Amy naar haar geboorteplaats in Engeland verhuist. Daar loopt Amy erg te koop met haar succes en schoonheid bij de bekrompen provincialen, die David en zijn vrouw als indringers beschouwen. Als het stel een paar lokale bouwvakkers inhuurt voor de verbouwing van hun schuur, lopen de spanningen snel op en wordt de omgeving steeds brutaler in de afkeer van het echtpaar. Het al wankele huwelijk komt onder druk te staan en Amy loopt rond in strakke truitjes en flirt openlijk met haar oude vlammen om haar man te irriteren. Als David vervolgens het huis uit wordt gelokt waarna Amy wordt verkracht, barst de bom. Vervolgens biedt het echtpaar een schuilplaats aan een uitgestoten, verstandelijk beperkte dorpsgenoot, waarna de andere dorpsgenoten verhaal komen halen en het huis proberen binnen te dringen. Tot zover is de film redelijk spannend en zou het zo een, weliswaar wat gedateerd uitziende verfilming van een boek van Saskia Noort kunnen zijn. Hier volgt echter een stijlbreuk in de film waar Tarantino nog een puntje aan zou kunnen zuigen. David beseft zich ineens dat hij de baas in huis is en slaat als een soort nerdy Rambo aan het moorden. Deze film riep gemengde gevoelens bij me op. Heeft Amy schuld aan de loop van de gebeurtenissen door haar uitdagende gedrag? Is het realistisch dat de timide David zich aan het eind ontpopt als een wraakzuchtig monster?  Daarnaast vond ik de sullige Dustin Hoffman naast de beeldschone Susan George geen geloofwaardig liefdeskoppel. Geen aanrader wat mij betreft deze film. Er is ook een remake gemaakt in 2011 maar ook deze belooft weinig goeds volgens de IMDB.

Het doorbreken van een taboe in een film, levert niet automatisch een goede film op. Het verhaal gaat over de vijftienjarige Laurent. Hij heeft een hekel aan zijn vader, is dol op zijn moeder, trapt lol met zijn broers en weet zich geen raad met zijn ontluikende seksualiteit. De film kabbelt voort met grappen en grollen, vetes en vriendschappen en is eigenlijk alleen opzienbarend vanwege de scene die veel problemen heeft opgeleverd met de Franse overheid, waarin Laurent met zijn dronken moeder naar bed gaat. Buiten dat, vond ik het niet echt een memorabele film.

Deze mooie film gaat over een groep Italiaanse jonge joden van gegoede afkomst, die ten tijde van de opkomende fascistische onderdrukking hun toevlucht zoeken in de parkachtige besloten tuin van een van de families. Terwijl het fascisme steeds meer grip krijgt op de samenleving, proberen de personages te genieten van hun pleziertjes, er worden steelse blikken onderling uitgewisseld, er ontstaan korte romances maar uiteindelijk wordt niemand, hetero of homo, bemind door de juiste persoon.

Morte a Venezia door regisseur Luchino Visconti is een verfilming van de roman Tod in Venedig van Thomas Mann. Visconti heeft zich erg ingespannen om het decor van het Venetië van Mann te scheppen, zoals dat er in 1911 uit moet hebben gezien. In die tijd speelt zich namelijk het verhaal af van de Duitse componist Gustav von Aschenbach. Wanneer een van zijn concerten eindigt in een debacle en hij daardoor bijna aan een beroerte eraan onderdoor gaat, reist hij voor zijn rust af naar het mondaine Venetië, en plek die geteisterd wordt door de perst en moreel verval. Hier raakt von Aschenbach in de ban van de engelachtige Tadzio, de belichaming van onweerstaanbare schoonheid. Regisseur Visconti – een homoseksueel van aristocratische komaf – geeft een prachtig beeld van de rijkdom, elegantie en decadentie rond het (inmiddels gesloten) Grand Hotel des Bains. In Manns novelle is Von Aschenbach een schrijver, Visconti maakte van hem een naar Gustav Mahler gemodelleerde componist. Dit stelde hem in staat om het befaamde Adagietto uit Mahlers vijfde symfonie op de geluidsband te gebruiken als terugkerend muzikaal motief om von Aschenbachs obsessie met Tadzio te benadrukken. Hoewel de beelden in combinatie met de muziek prachtig zijn, verveelde mij het morele en lichamelijke verval van von Aschenbach op den duur, ik kon ook weinig sympathie voor deze hoofdpersoon opbrengen.

Extreme close-ups, gefluit, hoog zingende vrouwen die iets onverstaanbaars zingen en hevig zwetende Mexicanen, dan weet je dat je naar een Sergio Leone film zit te kijken, met muziek van Ennio Morricone. Duck you sucker ofwel A Fistful of Dynamite. Ik kan het niet helpen maar ik kan enorm genieten van deze over-de-top kitscherige films, waarschijnlijk omdat het zichzelf allemaal niet zo serieus neemt.

Duel is een enorm spannende, knap gemaakte thriller over een automobilist die tijdens een autorit over lange, stoffige en verlaten wegen wordt geterroriseerd door een grote zware truck. Gedurende de hele film zie je niet wie de truck bestuurd, wat de film extra griezelig maakt. De film was het regiedebuut van Steven Spielberg en was oorspronkelijk een tv film.