Dustin Hoffman is David, een timide wiskundige die met zijn vrouw Amy naar haar geboorteplaats in Engeland verhuist. Daar loopt Amy erg te koop met haar succes en schoonheid bij de bekrompen provincialen, die David en zijn vrouw als indringers beschouwen. Als het stel een paar lokale bouwvakkers inhuurt voor de verbouwing van hun schuur, lopen de spanningen snel op en wordt de omgeving steeds brutaler in de afkeer van het echtpaar. Het al wankele huwelijk komt onder druk te staan en Amy loopt rond in strakke truitjes en flirt openlijk met haar oude vlammen om haar man te irriteren. Als David vervolgens het huis uit wordt gelokt waarna Amy wordt verkracht, barst de bom. Vervolgens biedt het echtpaar een schuilplaats aan een uitgestoten, verstandelijk beperkte dorpsgenoot, waarna de andere dorpsgenoten verhaal komen halen en het huis proberen binnen te dringen. Tot zover is de film redelijk spannend en zou het zo een, weliswaar wat gedateerd uitziende verfilming van een boek van Saskia Noort kunnen zijn. Hier volgt echter een stijlbreuk in de film waar Tarantino nog een puntje aan zou kunnen zuigen. David beseft zich ineens dat hij de baas in huis is en slaat als een soort nerdy Rambo aan het moorden. Deze film riep gemengde gevoelens bij me op. Heeft Amy schuld aan de loop van de gebeurtenissen door haar uitdagende gedrag? Is het realistisch dat de timide David zich aan het eind ontpopt als een wraakzuchtig monster? Daarnaast vond ik de sullige Dustin Hoffman naast de beeldschone Susan George geen geloofwaardig liefdeskoppel. Geen aanrader wat mij betreft deze film. Er is ook een remake gemaakt in 2011 maar ook deze belooft weinig goeds volgens de IMDB.
Reactie plaatsen
Reacties