In de jaren 90 hadden wij thuis een bakbeest van een computer staan, met daarnaast een bak vol floppy-disks met daarin een select aantal fantastische computergames als Prince of Persia, het rode-oortjes-spel Leisure Suit Larry in the Land of the Lounge Lizards en deze topper: The Quest For The Holy Grail. Dat was een avonturenspel, geheel gemaakt in de geest van Monthy Python met allerlei ingebouwde absurditeiten waardoor je op onverwachte momenten weer geheel terug bij af was. Uren zijn John en ik zoet geweest met uitdagingen als Tetris spelen met pestdoden waarvan er plotseling een ging bewegen (I'm not dead!) heksen op de brandstapel waarmee je een lied moest componeren (I'm not a witch!) een zwaardgevecht met The Black Knight die maar niet dood wilde (It's just a fleshwound) en een konijn dat je hoofd er af beet als je hem niet snel genoeg opblies met een handgranaat dat niet kon aftellen. Al deze scènes, met in ons hoofd het bijbehorende spel, kwamen weer langs bij het kijken van deze film. Grappig daarbij was, dat Roan die een stukje meekeek, de uitkomst van enkele scènes tijdens het kijken wist te vertellen. Via YouTube of andere sociale media kanalen gericht op kinderen wordt er blijkbaar vaak gerefereerd naar deze film, en terecht want heel veel van de afzonderlijke scènes zijn nog steeds hilarisch. Het bedenken van dit soort absurdische scènes was natuurlijk ook de core business van de mannen van Monthy Python. Hoewel ik de inventiviteit van de makers die maar een klein budget tot hun beschikking hadden, enorm kan waarderen (de ridders met de klappende kokosnoten tijdens het draven over de paden is uit nood bedacht, er was geen geld voor echte paarden) werd het hier en daar zelfs voor mij wat te melig. Als geheel vond ik de film ook niet heel prettig kijken, vooral niet door de typisch jaren 70 knipselanimaties dat het geheel anno 2021 een wat oubollig karakter geeft.
Reactie plaatsen
Reacties