Doodeng, deze horrorfilm die zich afspeelt op een vervallen kostschool in de provincie. Het sadistische schoolhoofd wordt vermoord door zijn vrouw en zijn maïtresse en zijn lijk wordt gedumpt in een overwoekerd zwembad. Maar als het zwembad wordt drooggelegd blijkt het lijk verdwenen en dat is het startschot voor een aantal onverklaarbare verschijnselen en gebeurtenissen.

Een gerespecteerd politieman pleegt zelfmoord. Er wordt geen enkele aanwijzing gevonden voor het waarom van zijn zelfmoord, maar er lijkt meer achter te zitten. De onverschrokken politierechercheur Dave Bannion verdiept zich vervolgens in de zaak, wat voor hem en zijn gezin het leven er niet makkelijker op maakt. Deze Film Noir van Fritz Lang laat een nogal verontrustend wereldbeeld zien. De film speelt zich af in een stad waar de georganiseerde misdaad het voor het zeggen heeft en staat in het teken van haat, moord en wraak.

Als je dacht dat het maken van musicals van niet voor de hand liggende onderwerpen iets van de laatste tijd was, (Hema the musical, Soldaat van Oranje etc) in de jaren 50 konden ze er ook wat van. In Seven Brides for Seven Brothers worden zeven jongedames in het begin van de winter bruut geroofd door zeven onbehouden broers uit de ruige wildernis, om zich in te laten sneeuwen buiten het bereik van hun families en verloofden. Als de lente eindelijk aanbreekt heeft elke boer zijn vrouw gevonden en is de woestenij als bij toverslag veranderd in een lieflijke bloemenzee waar het land van Oz bij zou verbleken.

Net als in het iets later gefilmde en uitgebracht Rebel without a Cause met James Dean, staan ook hier de morele strubbelingen van jongeren op de grens van volwassenheid centraal. De film is gebaseerd op het gelijknamelijke boek van John Steinbeck en speelt zich af in 1917. De Eerst Wereldoorlog houdt de mensheid in zijn greep, niettemin houdt de diepreligeuze Amerikaanse boer Adam Trask zich voornamelijk bezig met het bestieren van zijn boerderij. Hij is de vader van twee net volwassen zoons, Cal  (James Dean) en Aron. Beiden willen niets liever dan gerespecteerd worden door hun vader, maar Cal denkt dat die alleen iets om zijn broer geeft. Abra, Arons vriendin, voelt zich ondertussen meer en meer aangetrokken tot Cal.

Akira Kurosawa nam zijn tijd om het verhaal van deze film te ontvouwen. Alleen al het samenstellen van het team van de zeven samurai die door de inwoners van een boerendorp worden gevraagd het dorp te beschermen tegen een rondreizende bende bandieten, neemt al anderhalf uur van de film in beslag. In latere klassiekers als Reservoir Dogs, The Usual Subjects en Ocean's eleven, waar een team van underdogs wordt samengesteld voor een project waarin wat te halen valt, neemt het proces van werving en selectie en de daaropvolgende teambuilding stukken minder tijd in beslag. Die films zijn dan ook een stuk korter dan de drie en een half uur van deze film. Toch is het een film met een hoog tempo, humor en actie, en vooral met een enorme visuele kracht.

3d werd gisteren een geheel onverwachte rode draad van mijn dag. Niet met John dit keer maar tijdens een dagje op stap met Jan belandden we op weg naar Eye voor de 3d versie van Hitchcocks "Dial M for murder" in het 3d print Canal House, een ambitieus project waar met de grootste 3d printer ter wereld een grachtenpand wordt geprint. Na de film gingen we dineren bij Ctaste, waar we de 3d wereld op heel andere manier moesten waarnemen, aangezien het eten in het donker werd geserveerd door blinde obers. Op de terugweg naar het station hebben we nog een winkel gespot met uitsluitend 3d geprinte voorwerpen en de cirkel was weer rond. Aangezien Hitchcock graag de nieuwste filmtechnieken toepaste om zijn films zo goed mogelijk over te laten komen bij zijn publiek, denk ik dat Hitchcock zijn versie in 3d zeker had kunnen waarderen.

Deze film is een anti-communistische spionagefilm, waarin een zakkenroller, nadat hij een uiterst geheime microfilm heeft bemachtigd, moet kiezen tussen het vaderland en het grote geld. Wat scenario betreft enigszins achterhaald maar evengoed de moeite waard doordat deze film eens niet bevolkt wordt door louter gewetenloze criminelen.

Nadat een ontsnappingspoging is mislukt uit een gevangenenkamp vol Amerikaanse POW's (Prisoners of War) begint men te vermoeden dat er onder hen een spion aanwezig is. De POW's verdenken onmiddellijk Sefton, de sjacheraar die regelmatig dealtjes maakt met de Duitsers. Deze film vond ik een soort 'Allo 'Allo maar dan in een concentratiekamp. Gelukkig met een aardig plot dat de boel nog een beetje het kijken waard maakt, maar volkomen ongeloofwaardig.

Deze komedie over hoe je een rijke man aan de haak slaat is een typisch product van de jaren 50. Sentimentaliteit en sarcasme, glamour en plat materialisme lopen voortdurend in elkaar over in deze onweerstaanbaar grappige film met Jane Rusell en Marilyn Monroe als de twee opportunistische elkaar aanvullende hoofdpersonen. Jane Russell is sluw en praktisch ingesteld, Marilyn Monroe zowel geraffineerd verleidelijk als onnozel. Onderstaand fragment vond ik tegelijk exemplarisch als hilarisch: "I just love finding new places to wear diamonds"

Twee vrachtwagens moeten in Zuid-Amerkia een lading nitroglycerine over een 500 km lange bergpas naar een raffinaderij vervoeren, waar men de springstof nodig heeft om een oliebrand te blussen. De chauffeurs lopen een groot risico om zelf het slachtoffer te worden van een explosie van de uiterst licht ontvlambare stof en moeten dus uiterst voorzichtig te werk gaan. Het is als een aflevering van de BBC serie Dangerous Roads, maar dan met een gammele truck volgeladen met explosieven. Op het puntje van mijn stoel!

Ze is fantastisch in Breakfast at Tiffany's maar betoverend is ze in de film die haar doorbraak betekende, Audrey Hepburn in Roman Holiday. Prinses Ann, gespeeld door Audrey Hepburn, heeft genoeg van haar officiële verplichtingen en knijpt er stiekem tussenuit. Een Amerikaanse journalist (Gregory Peck) herkent de prinses en gaat met haar mee op stap in de hoop op een journalistieke primeur. Natuurlijk worden ze verliefd en beseffen dat hun relatie onmogelijk is. Daarom besluiten ze het beste van te maken van hun samenzijn in de prachtige stad Rome.

Hoewel ik een goede Western, Film Noir en zelfs een musical op zijn tijd kan waarderen, voel ik me altijd enorm verheugd als John weer eens een film uit de wereldcinema meeneemt. Deze Japanse film Tokyo story is me lang bijgebleven, vanwege de sfeer van kalme berusting die de film uitademt. Kijkende naar deze film kun je even in een wereld verblijven die er heel anders uitziet, met een geheel andere taal en gebruiken, maar met universele ervaringen, verlangens, emoties en gedachten en dat voelt erg geruststellend. Het leven gaat snel voorbij en er is nooit genoeg tijd voor de mensen waar je om geeft. Kinderen groeien op en gaan hun eigen weg, ouders worden oud en sterven, de tijd verstrijkt en het leven gaat door.  Life's a bitch and then you die.

Een Film Noir tribute binnen een musical, dat kan niet veel soeps zijn zou je denken. Toch was dit de leukste scène van de film Bandwagon. Dat vond Michael Jackson blijkbaar ook, aangezien hij de clip van Smooth Criminal modelleerde naar onderstaande vechtscène in de bar.

Het muziekstuk is ondertussen bekender dan de film. Ontzettend jammer want Jeux interdits is een hartverscheurend mooi drama dat je absoluut gezien moet hebben. De kleine Paulette vlucht in de oorlog uit Parijs waarbij haar ouders onderweg omkomen tijdens een bombardement. Paulette wordt samen met haar dode hondje gevonden door een boerenjongen, Michel, in wiens gezin Paulette wordt opgenomen. De twee kinderen verzinnen eigen rituelen om met de dood die hen omringt om te gaan, maar worden daarin niet begrepen door de volwassenen om hen heen en worden uiteindelijk van elkaar gescheiden.

From here to eternity speelt zich af op een Amerikaanse legerbasis in Pearl Harbour kort voor de Japanse aanval in 1941. De nadrukkelijke rol van overspel, prostitutie, corruptie en sadistische praktijken zorgden anno 1953 nog voor behoorlijk wat ophef, ondertussen doen deze elementen niet meer zo gedurfd aan.

Een soort Italiaanse versie van The Little Tramp, deze Umberto D. Gelukkig niet al te sentimenteel, deze smartlap over een oude berooide man met zijn hondje die zijn huis dreigt te worden uitgezet. De film geeft een authentiek beeld van de sociale misstanden in het naoorlogse Rome.

Na het matige, zich in real time afspelende western High Noon, waar de sheriff zich alleen tegen vier bandieten moet verdedigen terwijl het stadje zich afzijdig houdt, was het deze week tijd voor Ikiru. Ook hier speelt tijd en onverschilligheid van anderen een grote rol. Hoofdpersoon Kenji Watanabe, een kantoorbediende die zijn hele werkende leven heeft verdaan met stempeltjes op paperassen te zetten en deze vervolgens door te schuiven naar andere ambtelijke afdelingen, krijgt te horen dat hij ongeneeslijk ziek is. Hij concludeert dat hij weinig heeft bereikt en besluit dat het nog niet te laat is om een belangrijke daad te stellen. Hij zet zich uit alle macht in voor de aanleg van een openbaar park, een project waarbij hij veel tegenstand ontmoet.

De periode waarin men overging van de stomme naar de gesproken film is het interessante uitgangspunt van deze beroemde musical en leent zich, door alle hindernissen die destijds moesten worden genomen, bij uitstek voor een amusementsfilm als deze. Daarnaast is het een slimme zet om een musical middenin de showbizzwereld te situeren en zo een musical in een musical te creeëren, anders komen de liedjes en al dat gedans zo uit het niets vallen. De film speelt zich af in 1927 en Don Lockwood (Gene Kelly) is een ster van de stomme film. Maar in navolging van "The Jazz singer" besluit men dat de film waar op dat moment aan gewerkt wordt, tot musical bewerkt gaat worden. De tegenspeelster van Don, Lina heeft echter een afschuwelijk New Yorks accent en haar partijen moeten daarom worden ingezongen door de onbekende Kathy. Als Don vervolgens verliefd wordt op Kelly brengt hij daarmee zijn carriere in gevaar. Ik ben echt geen musicalliefhebber, maar van deze aanstekelijke film kan ik, ondanks de regen in het beroemde fragment, onmogelijk chagerijnig worden.