De donderdagavond film club

Les quatre cent coupes (The 400 blows)

Deze film, over een jongen die maar niet deugen wil, is het debuut van Francois Truffaut, die met deze film in een klap beroemd werd en de weg baande voor andere jonge Nouvelle-Vague regisseurs Zijn films zijn het meest toegankelijk van deze nieuwe filmstroming van de jaren ’60, voornamelijk omdat hij op het eerste gezicht niet veel van de kunstgrepen en experimenten van zijn collega’s gebruikte   De film volgt de twaalfjarige Antoine Doinel die met zijn ouders in een armoedig appartement in Parijs woont. Hij zorgt voor heel wat problemen, thuis en op school, en voelt zich weinig geliefd door zijn ouders – die hem vooral onbewust verwaarlozen. Hij spijbelt veel, en denkt dat hij aan zijn eenzame leven kan ontsnappen door kleine misdaden en ongehoorzaamheden te begaan. Maar wanneer hij er een teveel begaat, wordt hij naar een heropvoedingsinternaat gestuurd. Een aantal van de scènes uit de film zijn uitgegroeid tot stijlvoorbeeld en referentiekader voor latere filmmakers, zoals te zien is in onderstaand fragment over de invoeden van mijn favoriete regisseur Wes Anderson.

Lees meer »

Hiroshima, mon amour

John vond het tamelijk slaapverwekkend, ik vond de film van een hypnotiserende schoonheid. Twee eenzame mensen, een Japanner en een Française, beide getekend door de Tweede Wereldoorlog, vinden elkaar in een kortstondige affaire. Vanuit de tegenstelling tussen hun tederheid en de verwoestingen in de stad herinnert de vrouw zich wat ze in de oorlog in Frankrijk heeft meegemaakt toen ze een verhouding had met een Duitse soldaat die vlak voor de capitulatie sneuvelde. Haar mooie en schrijnende herinneringen worden tijdens haar korte relatie met de Japanner steeds intenser. Bespiegelingen, mijmeringen, terugblikken, ik hou er van.

Lees meer »

Rio bravo

Stel je eens voor: je bent John Wayne. Je bent sheriff in een afgelegen Western stadje. Je hebt een moordenaar opgepakt en wacht op versterking, maar die komt niet opdagen omdat de postkoetsen onklaar gemaakt zijn. Ondertussen ben je omsingeld door desperado's en huurmoordenaars, wachtend op een kans hun maatje te bevrijden. Een Mariachi band in de nabijgelegen kroeg speelt al dagen hetzelfde deuntje dat onder je huid kruipt, "Het lied van de verliezer". Je hebt jezelf ten einde raad opgesloten in de bajes samen met je enige bondgenoten, een kreupele oude vent met een slecht gebit, een puber en de dorpsalcoholist.... Wat nu? Natuurlijk, daar komt een musicalnummer aan, het is tenslotte het jaar 1959!

Lees meer »

Witness for the Prosecution

Een slim en met humor gemaakt, ouderwets, sinister en wezenlijk rechtbankdrama, naar een verhaal van Agatha Christie, dus voorzien van onverwachte wendingen en amusante details. De levendige personages werden gespeeld door een uitstekend opererende cast, met daarin centraal een ijzersterke, praatzieke en ondeugende Charles Laughton en een uiterst effectief spelende Marlene Dietrich. De veelzijdigheid van regisseur Billy Wilder wordt hier weer onderstreept. Marlene Dietrich was zo overtuigd dat ze een Oscar voor haar rol van Christine ging krijgen dat ze de introductie van haar Las Vegas show veranderde om de nominatie te vermelden. Dietrich werd echter niet genomineerd.

Lees meer »

Anatomy of a murder

Jaren geleden was ik verslingerd aan de advocatenserie Ally Mc Beal. Onderwerp van de serie was een groep jonge advocaten van een advocatenbureau, dat de meest vreemde rechtszaken aannam en de zaak vrijwel altijd wist te winnen. Het advocatenbureau werd bevolkt door rare snuiters, briljant in hun werk maar veelal met een steekje los. Aan die serie moest ik denken toen John en ik gisteren deze film zagen. Een kansloze rechtszaak, een vreemde snoeshaan als advocaat met onconventionele technieken, ik weet vrij zeker dat de makers van de serie goed naar deze film hebben gekeken.

Lees meer »

Ben Hur

Ook weer zo'n klassieker waar je niet omheen kunt, Ben-Hur. Het verhaal gaat over de ondergang en herrijzenis van Judah Ben-Hur, een rijke Joodse handelaar, waarbij en passant Jezus een aantal keren opduikt op cruciale momenten. Overigens uitsluitend op de rug bezien, met prachtig glanzend en golvend haar als in een shampoo reclame. Het einde van de film, tevens het einde van het leven van Christus, wordt aangezet met aanzwellende vioolmuziek, de melaatsen worden genezen en iedereen vergeeft elkaars daden. Jammer van de mierzoete ontknoping want de rest van de film heeft veel vaart en spanning.

Lees meer »

Gigi

Vanavond een film met, laten we zeggen, een luchtiger karakter dan de Hitchcock van vorige week donderdag. Dit keer Gigi, wat niet een heel bijzonder verhaal heeft, voorzien is van tamelijk slechte liedjes die nog vals gezongen worden ook. Goed voor 9 Oscars in 1958 en volgens het Grote Boek van de 1001 films die je gezien moet hebben "een heerlijke film". Niet mijn kopje thee.

Lees meer »

Vertigo

Scottie Ferguson is een voormalig politieagent uit San Francisco die vanwege zijn hoogtevrees met pensioen is. Een oude vriend vraagt hem diens vrouw te volgen vanwege haar zelfmoordneigingen. Nadat hij haar met succes van een sprong in het water heeft gered, raakt hij langzaam maar zeker geobsedeerd door deze prachtige, maar verwarde vrouw. De hoofdprijs voor de mooiste filmposter krijgt deze film sowieso wat mij betreft. Vertigo is een duistere film met een ingewikkeld plot. Ik had de film een aantal jaar geleden in de bioscoop gezien toen de geremasterde versie uitkwam. Het enige dat ik me er van kon herinneren was deze nachtmerrie-achtige scène in de toren. Nu weet ik eindelijk hoe het verhaal in elkaar zit.

Lees meer »

The defiant ones

Vorige week keken John en ik "cat on a hot tin roof" met Elizabeth Taylor, een filmbewerking van het beroemde toneelstuk van Tenessee Williams. Dat was een prima film, maar tegen het tijdsbeeld gehouden was de film van vanavond een stuk gewaagder. The Defiant Ones gaat over twee ontsnapte, aan elkaar geketende gevangenen. De cipier die verantwoordelijk is voor het vangen van deze criminelen heeft niet zo'n haast, aangezien hij voorziet dat de mannen elkaar al binnen 8 mijl de hersenen zullen inslaan. Deze voorspelling baseert hij op het feit dat de ene gevangene blank is en de andere zwart. Beiden hebben aardig wat vooroordelen te overwinnen, aangezien ze letterlijk tot elkaar veroordeeld zijn. Zowel Tony Curtis als Sidney Poitier werd genomineerd voor een Oscar voor deze film die uitkwam in een periode waarin de Amerikaanse samenleving zich steeds bewuster werd van de grote ongelijkheid tussen blank en zwart.

Lees meer »

Throne of blood

Throne of blood, ook al zo'n titel waarbij je een horrorfilm verwacht. Een bloederig en griezelig verhaal is deze zwart-wit film van Akira Kurosawa zeker, aangezien het om een Macbeth vertaling gaat. Mist, een griezelige heks, een geheimzinnig bos, een manipulatieve, krankzinnige echtgenote en een hoofdpersoon die het bloedvergieten niet schuwt om te krijgen wat hij wil. En als climax deze, ook in werkelijkheid voor de acteur doodenge laatste scène waarin hij wordt beschoten met een regen van echte pijlen.

Lees meer »

Touch of evil

Touch of Evil, eerder een titel voor een horrorfilm dan een film noir, hoewel Orson Welles als corrupte politieagent angstaanjagend genoeg is om dit B-filmachtige misdaadverhaal naar een hoger niveau te tillen. Marlène Dietrich speelt in deze film een mooie bijrol als sigarenrokende zigeunerin en gelukkig komt daar geen gezang aan te pas.

Lees meer »

Le notti di Cambiria

Deze film, over een naïeve prostituee met een onverwoestbaar geloof in de ware liefde maar die steeds weer teleurgesteld en vernederd wordt vond ik niet zo memorabel. De reden daarvan voornamelijk Giulietta Masina. Gelukkig wordt het gedurende de film wat minder, maar ik stoorde me enorm aan haar theatrale acteerwerk, haar maniertjes, en wat meer in-karakter aan haar gedrag en (voor mij) onbegrijpelijke keuzes. Überhaupt vind ik haar niet zo'n gelukkige keuze voor een rol als deze, ik vond haar niet geloofwaardig overkomen als prostituee.

Lees meer »

Smultronstallet (wilde aardbeien)

De derde Ingmar Bergman tijdens ons wekelijks filmavondje, na Glimlach van een Zomernacht en Het Zevende Zegel. Wilde aardbeien is een roadtrip van een bejaarde man, die geconfronteerd wordt met gebeurtenissen in zijn jeugd en de manier waarop deze zijn persoonlijkheid hebben gevormd. Knap hoe Bergman een geloofwaardige karakterverandering binnen één dag heeft kunnen tonen, door middel van de dromen, de ontmoetingen en de gesprekken van de hoofdpersoon.

Lees meer »

Hidden Fortress

Twee laffe boeren willen vluchten naar hun land ten tijde van de oorlog en vinden onderweg een heleboel goud. Zij ontmoeten een generaal, een prinses en vinden een geheim fort. De generaal wil de prinses de grens over smokkelen en de boeren willen met het goud de grens over. Ze besluiten samen te werken. Een prinses wier koninkrijk is vernietigd, een trouwe vazal en twee domme knechtjes, daar hield de vergelijking wel op dacht ik. Tot ik dit filmpje zag en bleek dat er toch meer blijkt te zitten achter de vergelijking tussen Kurosawa's Hidden Fortress en Star Wars dan ik in eerste instantie dacht.

Lees meer »

The bridge on the river Kwai

Britse oorlogsgevangenen krijgen tijdens de Tweede Wereldoorlog van de Japanners als taak om een brug te bouwen in een jungle in Azië. Onder leiding van Colonel Nicholson behalen de gevangenen een morele overwinning op de Japanners door alle touwtjes bij het bouwen in handen te nemen. Wat ze echter niet weten is dat er een geallieerde missie gepland staat om de brug te vernietigen. Bij het zien van de titel van de DVD, dacht ik de film al eerder gekeken te hebben. Dat kwam door de onmiddellijke associatie die in mijn brein werd gelegd met het bekende gefloten deuntje uit de film, de Colonel Bogey Mars. Eenmaal aan het kijken kwamen de beelden en het verhaal van de film me in het geheel niet bekend voor. Fascinerend hoe sterk auditieve herinneringen zijn en hoe de verbindingen in de hersenen werken.

Lees meer »

Paths of glory

Om sommige films kun je niet heen als je de filmgeschiedenis doorneemt, zoals het spektakel van "The Ten Commandments" dat John en ik vorige week hebben gekeken. Ook de film van deze week is een visueel spektakel, maar dan zonder de afleidende, want lachwekkende special effects. Colonel Dax (Kirk Douglas) is commandant in het Franse leger tijdens de Eerste Wereldoorlog. Terwijl zijn soldaten in de loopgraven schuilen tegen een Duitse aanval krijgen ze de opdracht om een zelfmoordmissie te beginnen. De missie faalt, waarna de Franse generaals als voorbeeld drie soldaten voor de krijgsraad slepen. Het is aan Dax te voorkomen dat de drie tot de doodstraf veroordeeld worden. In stemmig zwart/wit weet Stanley Kubrick de sfeer en gruwelen van de loopgraven te raken. Onderstaande scene waarin Colonel Dax door de loopgraven loopt in één ononderbroken shot is fantastisch gefilmd.

Lees meer »

12 angry men

Dit spannende rechtbankdrama heeft de tand des tijds prima doorstaan, dankzij de interressante setting. De film speelt zich hoofdzakelijk af in het vertrek waar de jury beraadslaagt en we zien hoe de juryleden overeenstemming moeten zien te bereiken over de schuld van een verdachte. Henry Fonda speelt jurylid nummer 8 die de overige 11 juryleden van hun te snel gevormde oordeel weet af te brengen. Omdat Fonda zo onder de indruk was van het scenario, financierde hij de filmversie die in slechts twintig draaidagen is opgenomen. Deze film fileert haarfijn de vooroordelen en antipathiën van de juryleden en laat zien welke rol een ieder inneemt in de groep, en hoe het groepsproces verloopt in de claustrofobische, snikhete ruimte.

Lees meer »

The Ten Commandments

Deze volledig over-the-top spektakelfilm volgt het verhaal uit het Bijbelboek Exodus over de geboorte van Mozes, zijn jeugd aan het hof van de farao, zijn leiderschap in de verlossing uit de slavernij en uittocht uit Egypte van het Joodse volk, de ontvangst van de Tien Geboden en zijn opvolging door Jozua. Met een opbrengst van 80 miljoen dollar was de film een groot kassucces in de bioscopen. Het was zelfs de film met de op vier na grootste opbrengst aller tijden. Tijdens de Oscaruitreiking kreeg de film verschillende Oscars (Beste speciale effecten, Beste montage, Beste geluid, Beste decors en Beste kostuums). Er was bovendien een Oscarnominatie voor Beste film en voor Yul Brynner (Ramses) in de categorie Beste mannelijke bijrol. Het epische verhaal duurt bijna vier uur (we hebben hem dan ook in twee avonden gekeken) en hoewel erg theatraal en soms bijna lachwekkend (de special effect moeten voor het jaar 1956 een enorm spektakel geweest zijn) moet ik zeggen dat het een meeslepende en een visueel schitterende film is.

Lees meer »