Gisteren keek ik voor het eerst de film Birdman, een visueel en cameratechnisch overdonderende, surrealistische film, waarin de spiegel in de kleedruimte van de hoofdpersoon, een voormalige superhelden acteur die probeert voet aan wal in de theaterwereld te krijgen, een grote rol speelt. De camera volgt in trage bewegingen bijna zonder onderbrekingen de verschillende personages, waarbij de verschuivende gezichtspunten van de camera langs de spiegel bijzonder knap gefilmd zijn. Toevallig stuitte ik vandaag op dit video essay, een interessante analyse over het gebruik en de symboliek van spiegels in cinema, waarbij film en muziek weer prachtig bij elkaar komen.
Reactie plaatsen
Reacties