Er staan weinig echt oude films op Netflix maar recentelijk is vreemd genoeg een relatief onbekende, maar erg sterke film geregisseerd door Orson Welles te zien, waarin hij zelf de rol van badguy op zich neemt. Welles probeerde destijds met deze film te bewijzen dat hij een echt commerciële film kon maken, en deze film hoort thuis in een rijtje kort na de oorlog gemaakte thrillers over de opsporing van Duitse oorlogsmisdadigers. Het verhaal is als volgt: een detective is na de oorlog op zoek naar een belangrijke oorlogsmisdadiger. Hij laat een andere nazi uit de gevangenis ontsnappen in de hoop dat deze hem naar diens voormalig superieur zal leiden. Inmiddels heeft de gezochte oorlogsmisdadiger een goede dekmantel gevonden in een klein Amerikaans dorpje. Hij staat zelfs op het punt om te trouwen met een vooraanstaand meisje, dat zijn verleden uiteraard niet kent. Als je nog niet zo bekend bent met het oeuvre van deze regisseur en nieuwsgierig bent naar zijn werk, zou ik deze echt eens gaan kijken op Netflix. De aangeboden versie is van uitstekende kwaliteit en duurt een film als Citizen Kane naar onze 21e eeuwse smaak wat lang om echt op gang te komen, bij deze film weet de kijker al vrij snel hoe de vork in de steel zit. Desondanks slaagt Welles erin om de spanning toch vast te houden, d.m.v. een aantal goede en spannende scènes. Net zoals in zijn andere films speelt Welles met uitvergroting en schaduwwerking om in spannende scenes het dramatische effect te vergroten, een truc die nog steeds effectief werkt. Welles is overtuigend als schurk en switcht continu van vriendelijk en hoffelijk naar dreigend en immoreel, waarbij hij hier en daar wat neigt naar overacting. Robinson is een erg fijne detective, die geraffineerd te werk gaat om Welles langzaam maar zeker te pakken te krijgen. Maar ook de bijrollen en de luchtige humor tussendoor zijn leuk. De restauranthouder, die met iedereen een potje wil dammen, voegt veel humor toe. Het geeft de film eenzelfde sfeer van provinciale goedmoedigheid met een onderhuidse dreiging als David Lynch tientallen jaren later succesvol toepaste in zijn oeuvre.

De roadmovie is tegenwoordig een bekend filmgenre, maar in de jaren 60 was deze film, geregisseerd door een jonge Dennis Hopper, met muziek van alternatievelingen als Steppenwolf, Jimi Hendrix en Bob Dylan en onbekende acteurs, een sensatie. Het was de eerste film gemaakt door, en met als onderwerp de alternatieve scene. En door die ogen zul je de film moeten bekijken, want het verhaal op zich heeft weinig om het lijf. De film volgt twee jongemannen die Captain America worden genoemd. Zij hebben veel geld verdiend met de handel in drugs en besluiten met de motor naar Mardi Gras in New Orleans te reizen. Onderweg komen ze langs een paar beroemde plaatsen van het Amerikaanse Westen, ze belanden in een commune, ze worden argwanend bekeken door de plattelandsbevolking, raken in de problemen en ontmoeten een advocaat die hen uit de gevangenis krijgt en trippen met een paar hoertjes op een kerkhof in New Orleans. De film kabbelt zo een beetje voort op fijne muziek en is dan opeens afgelopen als de motorrijders moedwillig van hun motor worden gereden door een kwaadwillige Hillbilly. Deze film is sinds kort op Netflix te vinden.

Sinds kort te zien op Netflix, de destijds zeer controversiële politiefilm Dirty Harry. De personages zijn een soort sterk overdreven stripfiguren. Clint Eastwood speelt in Dirty Harry de rol die in het verlengde ligt van wat hem het beste past: de rol de eenzame, norse cowboy. De weidse vlakten worden echter ingewisseld voor de stad, het paard voor een auto. De Mexicaan staat deze keer niet achter de toog van een bar maar wordt zijn werkpartner. Dirty Harry, een vloekende, racistische politieagent, ontleent zijn naam aan de smerige zaakjes die hij binnen het politiecorps toegeschoven krijgt. Dirty Harry lapt alle regels aan zijn laars op jacht naar de psychopathische sluipschutter die lukraak mensen neerschiet. De film kent enkele elementen die later nog meer (tot het clichématige) zijn uitvergroot zoals de nieuwe collega met een andere etnische achtergrond, de baas die continu waarschuwingen toeroept en de schurk van het verhaal die de hoofdpersoon steeds te slim af lijkt te zijn en die me in zijn gekte deed denken aan The Joker. De loop van telefoon naar telefoon is dan weer nagedaan in Die Hard with a vengeance. De film moet het niet echt van actie en spanning hebben, maar wel van de figuur van Dirty Harry en zijn manier van werken.

Mean Streets is de film waarmee regisseur Martin Scorsese doorbrak en waarin gelijk de thema's aanwezig zijn die hij sindsdien heeft uitgewerkt. Mean Streets gaat, zoals in meerdere films van Scorsese, over de kleine crimineel met connecties binnen de georganiseerde misdaad. Harvey Keitel speelt in deze film Charlie Cappa, die zich beweegt binnen een crimineel milieu. Zijn tegenpool is zijn vriend Johnny Boy, gespeeld door Robert DeNiro, is een explosieve en impulsieve slimmerik die met al zijn streken weg denkt te komen. Charlie daarentegen is bedachtzamer, gelooft in oude waarden als eer, hoffelijkheid en er tot op het obsessieve af tot in de puntjes verzorgd uitziet. Hij hangt rond met zijn vrienden en dolt wat met Johnny boy, probeert wat meisjes uit en komt aan zijn geld met kleine diefstallen. Charlie kijkt op tegen de oudere maffiosi en probeert indruk op hen te maken, hopende dat hij het ooit ver zal schoppen binnen het criminele circuit. Zo stelt hij echte belangrijke beslissingen, zoals wie zijn loyaliteit verdient, voor zich uit. De film is momenteel te zien op Netflix als toevoeging op het nog redelijk kleine oeuvre aan klassieke films. Vooral scènes zoals hieronder maken de film de moeite waard, wanneer Scorsese een leuk sfeertje weer neer te zetten van een rauw en broeierig New York uit vervlogen tijden. Van het verhaal, of de geloofwaardigheid van de personages moet de film het niet hebben.

Jaws is een hele sterke thriller, waarbij het, net als bij een Hitchcock film de onderhuidse spanning is die de film zo sterk maakt. Die spanning wordt daarnaast versterkt door de sublieme angstaanjagende muziek. De dreigende melodie van de 2 laagste noten op de piano, staan tot op de dag van vandaag synoniem aan naderend gevaar. De haai blijft lang buiten beeld, wat eigenlijk niet de bedoeling was. Spielberg moest noodgedwongen improviseren omdat er op de set voortdurend technische problemen waren met Bruce, zoals de mechanische haai door de filmcrew werd genoemd. Zodoende was Bruce niet gebruiksklaar, toen de opnames begonnen. Als Bruce eindelijk in beeld komt, ziet hij er vrij realistisch uit qua uiterlijk , maar de manier van voortbewegen is lomp en traag; niet zoals we tegenwoordig witte haaien (op spectaculaire wijze) zeeleeuwen uit de lucht zien snaaien in documentaires op Discovery Channel.Op dit punt raakt de film na 43 jaar een beetje over de houdbaarheidsdatum. Daarnaast vind ik het gedoe op de boot met de drie mannen minder interessant als het begin van de film, als sheriff Brody vermoed dat er sprake is van een witte haar maar het bestuur van het toeristendorpje voor het commerciële belang kiest en het verhaal van Brody weigert te geloven. Onderstaande scene vind ik heel erg sterk, waarin de sheriff eerst allerlei potentieel gevaarlijke situaties ziet maar als de haai daadwerkelijk toeslaat, Spielberg een zoom-effect gebruikt op Sherriff Brody om de shock te benadrukken. Deze film is sinds kort te zien op Netflix dus als je hem nog niet eerder hebt gezien, is dit je kans.

Gisteren keek ik voor het eerst de film Birdman, een visueel en cameratechnisch overdonderende, surrealistische film, waarin de spiegel in de kleedruimte van de hoofdpersoon, een voormalige superhelden acteur die probeert voet aan wal in de theaterwereld te krijgen, een grote rol speelt. De camera volgt in trage bewegingen bijna zonder onderbrekingen de verschillende personages, waarbij de verschuivende gezichtspunten van de camera langs de spiegel bijzonder knap gefilmd zijn. Toevallig stuitte ik vandaag op dit video essay, een interessante analyse over het gebruik en de symboliek van spiegels in cinema, waarbij film en muziek weer prachtig bij elkaar komen.