Deze film, genomineerd voor maar liefst zeven Oscars en de moeder van alle romantische dramafilms, had ik nog niet eerder gezien, dus had ik uit voorzorg de tissues al klaarliggen, want ik had begrepen dat het destijds een enorme tranentrekker was. Het verhaal gaat over Oliver en Jennifer, twee High School sweethearts, die verschillende moeilijkheden te boven moeten komen in verband met hun verschillende achtergronden, om uiteindelijk te kunnen trouwen. Vervolgens blijkt het meisje terminaal ziek (dat ze doodgaat wordt in de eerste minuut van de film al verteld, mega-spoiler!) en komt te overlijden. Er zit weliswaar mooie seventies romantiek in, maar ondanks dat ik best sentimenteel ben aangelegd, pakte deze film mij op de een of andere manier niet. Ik vermoed dat dit komt doordat tegen de tijd dat Jennifer ziek blijkt te zijn, de alomtegenwoordigde soundtrack al dusdanig op mijn zenuwen werkte dat haar ziekte me eigenlijk wat onverschillig liet. Daarnaast stoorde ik me aan de wervende slogan uit de film "Love means never having to say you're sorry", wat een bullshit!

Tristana is een van de meer toegankelijke films van de regisseur Luis Bunuel. De film speelt zich af in Toledo, Spanje in het jaar 1923. Tristana, een jonge vrouw van 18, heeft haar moeder verloren en wordt in huis genomen door Don Lope, een verpauperde aristocraat die bekend staat om zijn vrijzinnige ideeën. Omdat ze van het leven en de wereld zo goed als niets afweet, worstelt Tristana met de ambigue gevoelens voor haar voogd, voor wie ze zowel dankbaarheid als afkeer koestert. Desondanks duurt het niet lang voor ze zijn maîtresse wordt. Vervolgens wordt zij verliefd op de jonge kunstschilder Horacio en trekt met hem naar Madrid. Zij krijgt twee jaar later een tumor op haar knie en haar been moet geamputeerd worden. Tristana raakt verbitterd en weigert te trouwen met Horacio en keert terug naar haar oom en trouwt met hem. Tristana is op het eerste gezicht geen surralistische film, desondanks merk je dat vlak onder het oppervlak steeds de onbewuste driften en verlangens sluimeren, zoals in onderstaande scene.

Franse misdaadfilm, met gangsters in bruine regenjassen, lurkend aan sigaretten, die met weinig woorden veel lijken te zeggen. Helaas blijk ik hun taal niet te spreken. Hoewel het fijn kijken is naar Alain Delon haakte ik af bij de overval, uitgevoerd in real-time een scene van een half uur, waarin niet gesproken wordt.