Deze film, genomineerd voor maar liefst zeven Oscars en de moeder van alle romantische dramafilms, had ik nog niet eerder gezien, dus had ik uit voorzorg de tissues al klaarliggen, want ik had begrepen dat het destijds een enorme tranentrekker was. Het verhaal gaat over Oliver en Jennifer, twee High School sweethearts, die verschillende moeilijkheden te boven moeten komen in verband met hun verschillende achtergronden, om uiteindelijk te kunnen trouwen. Vervolgens blijkt het meisje terminaal ziek (dat ze doodgaat wordt in de eerste minuut van de film al verteld, mega-spoiler!) en komt te overlijden. Er zit weliswaar mooie seventies romantiek in, maar ondanks dat ik best sentimenteel ben aangelegd, pakte deze film mij op de een of andere manier niet. Ik vermoed dat dit komt doordat tegen de tijd dat Jennifer ziek blijkt te zijn, de alomtegenwoordigde soundtrack al dusdanig op mijn zenuwen werkte dat haar ziekte me eigenlijk wat onverschillig liet. Daarnaast stoorde ik me aan de wervende slogan uit de film "Love means never having to say you're sorry", wat een bullshit!
Reactie plaatsen
Reacties