De donderdagavond film club

The Omen

Gepubliceerd op 25 juni 2021 om 18:45

Wat begint als een mooi sprookje, eindigt in een helse nachtmerrie wanneer een vermoedelijk onschuldig kind niets minder dan een marionet van het kwaad blijkt te zijn. Damien wordt geadopteerd door een treurende, nietsvermoedende vader die net z’n kind heeft verloren. Uit vrees dat z’n vrouw het verlies van hun kind niet kan aanvaarden, besluit vader Robert de adoptie te verzwijgen en te doen alsof Damien hun eigen zoon is. We maken dan een tijdssprongetje naar een verjaardagsfeestje van Damien, vijf jaar later. Wat volgt is een stijlvol op film gezet sterfgeval dat meteen de onheilspellende toon zet voor de rest van het verhaal. De sinistere gelaatsuitdrukkingen van Damien doen er geen twijfel over bestaan dat hij over duistere krachten beschikt. Deze film was de derde in een serie van drie 60's/70's-mainstream-horror-blockbusters die gebruik maakten van serieuze regisseurs, grote sterren en een zorgvuldige opbouw om te komen tot een climax waarvan de impact je ook ná het verlaten van de bioscoop nog zou beklijven. Rosemary's baby, The Exorcist en The Omen hebben alle drie de tand des tijds doorstaan (hetgeen niet over hun vele sequels en remakes kan worden gezegd). The Omen put zijn charme niet uit zijn gelikte afwerking maar uit de griezelige details in het script en enkele legendarisch knappe moordscènes. Een sterk detail is bijvoorbeeld de fotograaf die vaag maar zeker een soort death mark in zijn producties ontdekt: Simpel maar heel effectief. Ook bijvoorbeeld het enge fragment met de kinderjuf in het decor van draaimolens en ballonnen op een verjaardagsfeestje, is zowel cinematografisch als verhaaltechnisch eentje om in te lijsten. De grootste kracht van The Omen is dat je eigenlijk geen moment het idee hebt waar het verhaal heengaat, en regisseur Richard Donner weet de aandacht van de kijker op formidabele wijze vast te houden. De spanning wordt op een rustige manier opgebouwd, en net zoals hoofdrolspeler Robert (de geweldige Gregory Peck) heb je in eerste instantie geen idee waar het gevaar vandaan komt. Het gevoel van paranoia is constant aanwezig, en de jongen met zijn spaarzame mimiek is zowel mysterieus als griezelig wat een knappe prestatie is van zo'n jong kind. Het geweldige einde maakt de film helemaal af.

 

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.

Maak jouw eigen website met JouwWeb