Voor het Bollywood genre heb ik, in tegenstelling tot de reguliere musical, wel weer een zwak. De film ontwikkelt zich vaak, ondanks het magere verhaal, tergend langzaam en dat de cast om de haverklap in uitbundig gezang uitbreekt doet het geheel ook niet vlotten. Het is waarschijnlijk de combinatie van uitbundige kleuren, het hoge camp-gehalte en het vaak 19e eeuws-Jane-Austen-aandoende liefdesverhaal (jongen en meisje vinden elkaar leuk maar het standsverschil/ de zeden/ de familie staat het niet toe) dat mij aanspreekt in dit soort films. Deewaar is een Bollywood film met weinig gezang en met een script dat nu eens niet in een paar zinnen te vertellen is. Verlaten door haar echtgenoot, wordt Sumitra Verma gedwongen om haar twee jonge zonen alleen op te voeden. Jaren later worstelt de familie hier nog mee. Haar oudere zoon, Vijay, is een arbeider in de havens van Bombay en raakt op het verkeerde pad; haar jongere zoon, Ravi, is werkloos en is verliefd op de enige dochter van de Commissaris van de Politie, Leena Narang. Dankzij de Commissaris, krijgt Ravi werk bij de politie en wordt er een opleiding voor hem geregeld. De twee broers komen vervolgens lijnrecht tegenover elkaar te staan, waarbij de moeder gedwongen wordt partij te kiezen. Bombay vormt een spectaculaire achtergrond voor scènes in havens, drukke straten en dure hotels. Deze scènes hebben hetzelfde typische jaren 70 rauwe en broeierige sfeertje als films als Get Carter of The French Connection en zitten bomvol actie en Jackie Chan-achtige vechtpartijen vergezeld door nerveuze moderne jazzmuziek. De scènes waarin meer een psychologisch spel wordt gespeeld zitten vol extreme close-ups a la Sergio Leone, met muziek die in diens Westerns niet zouden misstaan. Om het eigen publiek niet al te veel te vervreemden heeft regisseur Yash Chopra er twee klassieke Bollywood nummers in verwerkt die uiterst smaakvol worden uitgevoerd. Ondanks dit allegaartje aan filmstijlen zijn er wel degelijk elementen die de film boeiend houden en het verhaal diepgang geven. De tatoeage van Vijay welke letterlijk zijn lot vastlegde bijvoorbeeld. Of de ijzeren badge dat hij, als atheïst van een islamitische havenarbeider kreeg en meerdere malen zijn leven redt. Tot hij hem kwijtraakt en sterft in de armen van zijn moeder in de tempel die hij nooit wilde betreden. Jammer dat deze film niet bekender is bij het grote publiek, aangezien het een van de meer toegankelijkere Bollywood producties is, een moderne, stadse tegenhanger van Mother India. De film is zelfs zo onbekend dat ik er geen fragment van op YouTube kan vinden, alleen dit filmpje waarin wordt uitgelegd waarom het zo'n goede film is.
Reactie plaatsen
Reacties