Na The Rocky Horror Picture Show en The Wicker Man leken John en ik onze portie jaren 70 bioscoop-pornografie wel even gehad te hebben. Turks Fruit doet hier nog een schepje bovenop. Het verhaal van de onstuimige seksuele relatie tussen de losbandige beeldhouwer Eric en de uit een keurig burgerlijk milieu afkomstige Olga, las ik destijds, met rode oortjes, voor mijn VWO leeslijst. De verfilming werd op het Nederlands Filmfestival in 1999 uitgeroepen tot beste Nederlandse film van de eeuw, waar ik het niet helemaal mee eens ben. Een van de thema's van het boek is de vergankelijkheid; van de liefde, vertaald naar het verval van schoonheid en de aftakeling van het lichaam. Paul Verhoeven dikt dit thema lekker aan door alle mogelijke lichaamssappen de revue te laten passeren in deze film: bloed, urine, sperma, stront, wondvocht, vruchtwater, braaksel, en schept er genoegen in dit zo expliciet mogelijk in beeld te brengen. Dat expliciete hoeft van mij niet zo, het mag best wat aan de verbeelding overlaten, daarom prefereer ik in de meeste gevallen het boek boven de film. Daarbij vind ik Monique van der Ven een wat simpele, kinderlijke weergave van het personage weergeven. Enkele scènes uit de film zijn natuurlijk iconisch, ook vanwege het muzikale thema van Rogier van Otterloo, zoals de scène waarin het verliefde stel op de fiets onderweg is naar hun bruiloft.
Reactie plaatsen
Reacties