Zo'n twintig jaar geleden zaten wij vast aan een abonnement van het ECI, zo'n boekenclub die leden lokt met een stuntaanbieding maar waar je vervolgens aan een maandelijkse afnameverplichting vast zit. Toen we een keer weer iets moesten bestellen uit de catalogus met boeken, cd's en toen nog videobanden, kozen we voor een Stanley Kubrick filmbox met daarin de bekendste werken van Kubrick die we met groeiend enthousiasme bekeken. Eyes Wide Shut vond ik destijds nogal raar, de cynische humor in Dr Strangelove snapte ik destijds niet zo goed, maar 2001: A Space Odyssey en vooral A Clockwork Orange werden persoonlijke favorieten. Barry Lyndon heb ik destijds ook gekeken en ik herinner me vooral dat ik hem erg slaapverwekkend vond en de kleur bruin de film overheerste. Wel was ik onder de indruk van de kaarslicht scènes weet ik nog. Ik had ergens gelezen dat de film volledig in natuurlijk licht was opgenomen en dat feitje is altijd blijven hangen. Nu keek ik Barry Lyndon voor de tweede keer en dacht ik opnieuw: knap dat dit allemaal met natuurlijk licht is gefilmd. Ook viel me op dat er vaak bij hetzelfde buitenlicht werd gefilmd. Wat moet het tijdrovend geweest zijn om op precies dat moment van de dag, met exact dat weertype te filmen. En dan moet de Take ook nog lukken, zonder versprekingen van de acteurs of andere onvoorziene gebeurtenissen tijdens het filmen. Geen wonder dat de acteurs er allemaal zo afgemat en humeurig uitzien. Dat vond ik dan ook het manco van de film. Het ziet er allemaal prachtig uit, alsof je rondloopt binnenin een barok schilderij, maar het doet allemaal zo koel en emotieloos aan. De plechtige voice-over die vertelt over de belevenissen van Redmond Barry, de held van het verhaal, gecombineerd met onverstoorbare, repeterende klassieke muziekthema's, beginnen op een gegeven moment op de zenuwen te werken. Nu eens een ander riedeltje, riepen John en ik af en toe naar het scherm. Zo kabbelt de film bijna vier uur voort, zonder dat er iets echt opzienbarends gebeurt of je enige sympathie opvat voor een van de personages. Een aantal andere films van Kubrick heb ik inmiddels ook herzien en er een geheel nieuwe laag in ontdekt. Bij Barry Lyndon was dit niet het geval.
Reactie plaatsen
Reacties
Hier ben ik het een keer niet met je eens. Barry Lyndon is een prachtig vormgegeven meesterwerk. Weliswaar met traag acteerwerk en onsympathieke personen maar hey! we zitten in de achttiende eeuw en het leven ging destijds niet zo snel als nu, en mensen hielden zich destijds niet zo bezig met het welzijn van anderen. De film geeft m.i. een prachtig en vrij accuraat beeld van de vreugdeloze levens van onze achttiende-eeuwse voorgangers.
Ik ben sowieso een enorme softie voor kostuumdrama's, geen verkeerd woord over Barry Lyndon. Nou ja, de afwisseling in het muzikale behang had absoluut beter gekund, en ze hadden echt wat anders moeten verzinnen voor de zouteloze vertelstem. Voor de rest heel erg genoten van deze prachtfilm.