Mijn zoon van twaalf wist niet hoe snel hij naar zijn kamer moest vertrekken toen hij een stukje mee had gekeken met The Exorcist en de eerste bezetenheidsverschijnselen zich begonnen te manifesteren bij de door de duivel bezeten tiener Regan. Gelukkig maar dat hij niet bleef meekijken, want de scenes die volgden hadden hem vast slapeloze nachten bezorgd. Na eindeloze psychologische tests en ziekenhuisonderzoeken roept Regan's moeder ten einde raad de hulp in van de kerk. Het meest spectaculair zijn natuurlijk de scenes waarin de geestelijken de strijd aangaan met de duivel door middel van duiveluitdrijvingsrituelen, maar de meeste indruk maakte op mij vooral de meer realistische scenes waarin Regan compleet hulpeloos is overgeleverd aan de meest gruwelijke medische tests. The Exorcist kwam uit in een tijd dat het Atheïsme het begon te winnen van religie. Op Horror-gebied waren we veel banger voor de duistere kanten van de mens zelf dan voor monsters en demonen. Maar Friedkin speelde heel slim in op de angst van de moderne mens dat die oude religies het wel bij het rechte eind hadden en de duivel bezit zou kunnen nemen van je eigen kind. De film heeft een gigantische invloed gehad op het Horror-genre. Niet alleen omdat er jaren lang rip-offs gemaakt werden en duiveluitbanning helemaal in was geworden, maar ook omdat religieuze horror weer terug was en films als The Omen verschenen. The Exorcist liet zien dat bovennatuurlijke horror ook een serieuzere insteek kon hebben.
Reactie plaatsen
Reacties