Oorlogsfilms kijk je niet voor je plezier, maar om meer te begrijpen en in te kunnen voelen hoe mensen leefden onder omstandigheden die je zelf nooit hoopt mee te maken. Films die het verhaal over kinderen in tijden van oorlog vertellen zijn extra indringend, en de film Ivan's Childhood is de meest aangrijpende die ik ooit zag. Deze Russische film uit 1962 speelt zich af tijdens de Tweede Wereldoorlog aan het Oostfront en draait om de 12-jarige Ivan. Door verschillende gesprekken en enkele droomsequenties wordt duidelijk gemaakt dat Ivans ouders en zus door de Duitsers werden gedood. Hijzelf is ontkomen, heeft zich aangesloten bij het Rode Leger en maakt zich nuttig als verkenner langs de Duitse linie. Ivan krijgt hierdoor aanzien bij de militairen, hoewel zij ook zien dat dit geen plek is voor een kind en proberen een betere toekomst voor hem te organiseren. Ivan is echter vastbesloten om de dood van zijn familieleden te wreken. Vooral de afwisseling van flashbacks van de gruwelijke omstandigheden waarin Ivan moest overleven, afgewisseld met de dromerige beelden van de natuur en het leven van Ivan van voor de oorlog, maakt het een indrukwekkende film over de impact van oorlog op een kind.

Een verhaal dat balanceert op de grens tussen werkelijkheid en verbeelding. Govert Miereveld herkent in de Fran die hij na jaren opnieuw ontmoet, niet meer de Fran die hij in het geheim jarenlang heeft aanbeden. Zij brengen samen een lange nacht door, die eindigt met een schot. Niet alleen de kijker, maar ook Govert begint te twijfelen of hij haar misschien om het leven heeft gebracht. Deze film is geen echte detective, maar meer een zoektocht door de identiteitscrisis van de hoofdpersoon.Hier en daar was de film uiters langdradig, maar op andere momenten toch wel weer erg spannend.

Hier begon het allemaal mee, de terrormeeuw die de Grace Kelly-lookalike aanviel in Hitchcock's The Birds. Waarom de vogels zich massaal tegen de mensheid keerden in het pittoreske strandplaatsje Bodega Bay blijft onduidelijk, maar de soundtrack van vogelgekras en -gefladder in combinatie met het samenscholen van de vogels als opkomend slecht weer, is angstaanjagend genoeg, ondanks de lachwekkende special effects.

Afgelopen donderdag zag ik met John de epische blockbuster Cleopatra uit 1963 met de beeldschone Elizabeth Taylor in de hoofdrol. Kosten nog moeite werden bespaard voor de film waarbij Liz als levende kapstok in de meest bizarre creaties werd gehesen. Deze jurk, die een rouwende Cleopatra moest verbeelden, was destijds controversieel en deed me sterk denken aan een andere jurk die jaren later enige opschudding veroorzaakte.

Fast Eddie Felson is een groot talent in de poolwereld, maar hij heeft een grote zwakte en dat is zijn arrogantie. Hij wil niet alleen altijd winnen, hij wil zijn tegenstanders ook altijd overtuigen van zijn superioriteit. Over het algemeen zou ik niet snel een film over sport gaan kijken, laat staan over poolbiljart en gokken. Maar de film snijdt interessante thema's aan. Wat is een winnaar en wat een verliezer? Wat maakt iemand succesvol? Interessante film, en altijd fijn om naar Paul Newman te kijken natuurlijk.

Vorige week keken we tijdens ons wekelijkse filmavondje de remake van The Seven Samoerai, vandaag Yojimbo van dezelfde Japanse regisseur Akira Kurosawa. Yojimbo gaat over een eenzame huurling die terechtkomt in een stadje dat verdeeld is door een bende-oorlog. De huurling weet zich voor een handje geld slim aan beide partijen te verkopen en gaat er uiteindelijk als lachende derde vandoor. Bekend verhaal? Een aantal jaren later kwam deze film als A Fistful Of Dollars in de Amerikaanse bioscopen, een low-budget spaghettiwestern gemaakt door Sergio Leone welke het eerst deel vormde van de beroemde "Man with no name" trilogie. Ter illustratie hoeveel het origineel, ondanks de zwaarden en Japanse decors, lijkt op een Western heeft de maker van het onderstaande filmpje er de beroemde score van Enrico Morricone onder gezet. Heb je wat meer tijd, dan is dit filmpje, waarbij beide films naast elkaar zijn gezet, ook leuk om te kijken: https://youtu.be/ar9PF1c0CRo

Toen ik een review op Facebook zette van de film The Seven Samurai uit 1954 die ik met John had gekeken, attendeerde de oplettende Sjaak van der Pal mij er een aantal jaren geleden al op dat deze film The Magnificent Seven daarop is gebaseerd. Hoewel de Amerikaanse Western luchtiger en humoristischer is, geef ik toch de voorkeur aan het Japanse origineel. De Japanse versie neemt meer tijd om de karakters te ontvouwen, heeft meer aandacht voor de maatschappelijke ongelijkheid en het drama wordt visueel krachtiger in beeld gebracht. Het verhaal over een aantal dorpelingen die zeven outcasts inhuurt om hun dorp tegen een bende bandieten te beschermen, blijft onveranderd sterk.

The Servant is een claustrofobische, psychologische thriller over de adellijke, alleenwonende Tony die een bediende in dienst neemt. Wanneer de bediende voorstelt dat het huis wat opgeknapt moet worden, raakt Tony zowat bankroet door de nieuwe dure aankleding. Het blijkt dat de bediende, hoewel hij in zijn rol blijft, de macht over zijn baas krijgt.Tony's verloofde krijgt door wat er aan de hand is, maar de bediende nodigt ook zijn eigen vriendin uit om de gemoederen nog wat verder op te stoken en al snel wordt het hele huiselijk leven door de bediende beslist. Machtsspelletjes, subtiele gemenigheid, witte handschoenen, sexuele dubbelheid... een mooi stukje kamermuziek. Very British.

Sanjuro is weer zo'n fijne Samoerai film van de hand van Akira Korusawa. Een groep idealistische jonge mannen, wiens baas is ontvoerd omdat deze vastberaden is om de corruptie uit te bannen uit hun stad, ontmoet een knorrige en cynische samoerai die totaal niet voldoet aan het beeld dat zij hebben van een samoerai. Deze samoerai zal hen uiteindelijk wel helpen om hun problemen op te lossen. Deze film bevat alle goede elementen van de Samoerai films van Kurosawa, heeft veel vaart en humor maar is ook lekker compact. Niet te lang dus en toch 90 minuten even fijn ontsnappen naar een andere wereld en een heel ander soort film. Dit is wat dat betreft ook een goede instap in het genre, die je ook gemakkelijker aan anderen kunt laten zien. Toch maakten films als Yojimbo en Seven Samurai op mij meer indruk, juist vanwege het trage uitvouwen van het verhaal.

Ik was oprecht verrast door de kwaliteit van deze film. Mijn ervaring met de Nederlandse film tot nu toe beperkte zich tot Fanfare, welke vermakelijk was en een leuk tijdsbeeld geeft, maar verder niet veel om het lijf had. Deze film, gebaseerd op het boek De donkere kamer van Damocles van W.F. Hermans, heeft vaart, verrassende wendingen en blijft tot het eind aan toe boeien. Het zet aan tot meer nuancering in het denken over goed en fout door het verhaal over verraad binnen het verzet in de Tweede Wereldoorlog te situeren. Ondanks het ouderwetse taalgebruik doet de film met zijn beklemmende, intrigerende sfeer totaal niet gedateerd aan. Doordat de film destijds gefinancierd werd door Freddie Heineken wiens toenmalige vriendin een rolletje in de film speelde, heeft deze nadat de relatie bekoeld was verdere vertoning van de film jarenlang tegengehouden, pas na zijn overlijden werd de film weer vrijgegeven. Regisseur Fons Rademakers maakte twintig jaar later opnieuw een bewerking van een bekende oorlogsroman, en werd voor de verfilming van de Aanslag beloond met een Oscar.

Il Gattopardo, naar een roman van de Siciliaanse schrijver Giuseppe Tomasi, laat de sociale veranderingen zien in Italië na de nationale eenwording van 1860. De film volgt een adellijke familie die bondgenootschappen moet sluiten met de nieuwe rijken om in het nieuwe sociale klimaat te kunnen overleven. Mooie film, maar de balscène aan het het einde die ruim een uur duurt, had van mij wat ingekort mogen worden. Hoewel dit deel juist geroemd wordt omdat, naast de weelderigheid en vitaliteit van het nieuwe paleisleven, het dreigende gevaar van de vernietiging van de oude tradities invoelbaar wordt gemaakt door de onbeweeglijkheid en bleekheid van de Salini-familie, was dit voor mij teveel van het goede. Het maakte het geheel, naast de letterlijke stoffigheid van het platteland van Sicilië ook figuurlijk wat stoffig.

De kleptomane Marnie solliciteert voor een baan bij Rutland & Co. Mark herkent haar onmiddellijk als de vrouw die tienduizend dollar stal uit de kluis van een zakenrelatie. Hij voelt zich echter tot haar aangetrokken en neemt haar in dienst. Marnie wacht geduldig af maar wanneer het ideale moment zich voordoet maakt ze prompt de safe van Rutland leeg en verdwijnt naar haar afgelegen ranch. Maar Mark is haar achterna gereisd en stelt haar voor de keuze: trouwen of de politie. Vervolgens ontstaat er een tamelijk verwarrende, dubieuze relatie tussen beiden, die de Master of Suspence zelf classificeert als een Sex mystery. In onderstaand filmpje vertelt Hitchcock zelf over zijn film, in zijn typerende humoristische onderkoelde stijl.