West Side Story is een van die films die elke filmliefhebber gezien hoort te hebben maar waarvan ik zelf mijn kijkbeurt keer op keer uitstelde. Dat heeft ermee te maken dat het feitelijk een remake is van Romeo en Julia en we weten allemaal al hoe die afloopt. Daarnaast betreft het een musical en ben ik niet echt een fan van het genre. Sinds ik er al een heel aantal heb gezien tijdens de wekelijkse finmavondjes is mijn mening ondertussen al flink bijgesteld en ik moet toegeven, West Side Story is een vakkundige film. Het plot is simpel: het klassieke verhaal van Romeo en Julia verpakt in een 20e eeuws jasje waarbij de twee geliefden pogen om de onderlinge rivaliteit tussen de jeugdbendes waartoe ze behoren te bedaren. Het verloop van het verhaal kent weinig verassingen en blijft - op het einde na - behoorlijk voorspelbaar. Wat deze film zijn klassiekerstatus geeft zijn de voortreffelijke choreografieën van de dansen in deze film en de memorabele muziek. Zelfs wanneer je de film nooit gezien hebt ken je liedjes als 'I like to be in America'. Maar eigenlijk was heel de soundtrack van hoog niveau. Ook het acteerwerk was behoorlijk, af en toe een beetje over the top maar dat zal dan weer horen bij een musical. Spijtig alleen van de keuze van Richard Beymer voor de hoofdrol van Tony. Ik las namelijk dat Elvis bijna de hoofdrol had gespeeld als zijn manager er niet was tussengekomen. Niet dat Beymer het er heel slecht vanaf brengt, maar kon ik me niet van het gevoel ontdoen dat hij wat weggespeeld werd door hoofdrolspeelster Natalie Wood. Een ander puntje van kritiek is dat de film wat mij betreft een half uur had ingekort kunnen worden, 150 minuten voor dit relatief eenvoudige verhaal is toch een beetje overdreven.
Reactie plaatsen
Reacties