Spellbound

De Hitchcock film Spellbound hadden we binnen de chronologie van onze filmavonden eigenlijk overgeslagen, maar al bladerend door het boek '1001 films die je gezien moet hebben', besloot ik deze, door Hitchcock liefhebbers als mislukking bestempelde film alsnog te gaan kijken. Ik was aangenaam verrast door deze film, die zwaar leunt op de visie op psychiatrische stoornissen in die tijd en daardoor wat gedateerd overkomt. Desondanks wordt het thema van onderdrukte herinneringen interessant uitgewerkt en op een ingenieuze manier verwerkt in een degelijk suspense verhaal. De in eerste instantie wat koele en rationele psycho-analiste Constance, gespeeld door Ingrid Bergman, wordt verliefd op de nieuwe directeur van de psychiatrische instelling waar ze werkt. Als blijkt dat hij lijdt aan geheugenverlies en hij niet blijkt te zijn wie hij zegt dat hij is, ontfermt ze zich over hem en ontstaat er een mysterieuze zoektocht naar zijn ware identiteit en het lot van de echte directeur. Spellbound is geschoten in Hitchcock's mooie zwart-wit fotografie. De film bevat een aantal leuke symbolische verwijzingen naar psychologie, het openen van deuren bijvoorbeeld. De briljante droomscène is ontworpen door Salvador Dali, en de onwerkelijke, bizarre visioenen, speelkaarten en vreemde landschappen zijn slim bedacht als de uiteindelijke sleutel waarmme de puzzel uiteindelijk wordt opgelost. Er zit ook een geniaal shot in de film van een geweer dat zich op het publiek richt en dan voor een milliseconde rode vonken laat zien, dat moet veel hartverzakkingen hebben opgeleverd destijds. Ook is het gebruik van de Themerin nieuw, een instrument dat later veel in Sciencefiction-films gebruikt zou gaan worden. Spellbound is een van de eerste keren dat Hitchcock zijn interesse voor psychologie en Freud toont, later zou hij deze onderwerpen veel vaker in zijn films naar voren laten komen.