Mother India is een klassieker in de Indiase cinema en de grondlegger voor veel Indiase films in het Bollywood genre, die later gemaakt zijn. De muzikale zang- en dansintermezzo’s, die opgenomen zijn met een groot orkest, zijn hier nog wel het beste voorbeeld van. Op zich ben ik hier niet zo’n heel groot fan van, maar gelukkig is het aantal beperkt gebleven en klinken ze niet eens zo slecht. Wel vond ik de kleuren wat tegenvallen, maar het is tenslotte een film uit 1957, hopelijk komt er ooit nog eens een opgeknapte versie in de roulatie. We volgen het jonge stel Radha en Shyamu die in de problemen komen wanneer zij een lening afsluiten op hun land bij de lokale geldschieter Sukhilala om hun bruiloft te betalen. Hoeveel ze hem ook terugbetalen, hij vraagt steeds meer. Bij een tragisch ongeluk verliest Shyamu beide armen. Hij kan niet meer werken. Hij schaamt zich er voor een last voor zijn familie te zijn geworden en verlaat zijn vrouw. Radha moet nu haar zonen Ramu en Birju alleen opvoeden. De strijd die zij als alleenstaande moeder moet voeren, wordt nog gecompliceerd door overstromingen en honger en vooral het verdedigen van haar eer tegenover de opdringerige Sukhilala.De eerste helft van de film bevat prachtige beelden van het platteland en heeft een universeel sociaal realistisch thema dat nog steeds aanspreekt. Als de film overgaat naar de tweede helft van de film ontstaan er een aantal vreemde stijlbreuken in het verhaal, die soms goed en soms wat minder goed uitpakken maar wel voor wat meer dynamiek in de film zorgen. In een echte Bollywoodfilm horen een aantal vreemde snuiters te zitten die de film wat luchtiger moeten maken. De jonge Birju is zo'n personage die in de eerste helft van de film door zijn onbevangenheid en opvliegendheid voor dit soort momenten in de film zorgt, maar als Birju in de tweede helft van de film eenmaal volwassen is en zich nog steeds als een grote kleuter gedraagt, wordt het wat irritant. De film transformeert opeens naar een soort klucht, met een aantal andere malle dorpsfiguren. Vervolgens ontstaat er romantiek tussen de oudere broer Ramu en een dorpsmeisje en verandert de film ineens in een musical, met veel gehuppel en om elkaar heen gedraai en gedans in de velden. Vervolgens wordt er gevochten tijdens een dorpsfeest waarbij regisseur Mehboob Khan goed heeft gekeken naar Japanse Samoerai films en deze gebeurtenis mondt uit in een horror-achtige scene waarin Birju als een soort oranje geschminkte rambo-duivel zijn Nemesis Sukhilala naar het leven staat. Het einde van het verhaal doet sterk denken aan een Western, waarin Radha de eer van een dorpsmeisje verdedigd en daarvoor haar zoon Birju moet opofferen. Radha is in deze onderstaande scene een Bad-ass chick waar Tarantino ongetwijfeld door geïnspireerd is geweest toe hij het personage van The Bride bedacht.
Reactie plaatsen
Reacties