Mutiny on the Bounty uit 1935 heeft alle elementen van een uitstekende avonturenfilm. Een knappe held (Clark Gable zonder snor) een reis naar exotische oorden, vechtpartijen, storm op zee, maar ook dans en romantiek. De film speelt zich af aan het einde van de 18e eeuw, waarin de Britse marine over de wereldzeeën heerste. De bemanning van het schip de Bounty slaat na maanden van wanbeleid door de wrede kapitein aan het muiten. De kapitein wordt overboord gezet en de Bounty zet koers naar de Grote Oceaan en krijgt met vele problemen te kampen.

Een oud-detective raakt in de ban van de verdwijning van een wispelturige uitvinder, de Thin Man uit de titel waarbij verschillende verdachten hun opwachting maken. Het verhaal is uteindelijk ondergeschikt aan de vreemde typetjes en het gedoe, het gekibbel en de geestige dialogen tussen de drankzuchtige detective en zijn slimme echtgenote.

Deze film met een schitterende rol van Greta Garbo is gebaseerd op het leven van koningin Christina van Zweden, een intelligente, wispelturige vrouw met een onconventionele levensstijl en een mannelijk voorkomen. Als Christina's kanselier wil dat ze trouwt met de Franse koning Karel, besluit Christina zich te verkleden als man en het hof te ontvluchten. Ze ontmoet de Spaanse gezant Antonio en heeft een romantische affaire met hem. Als hij gedood wordt terwijl hij voor haar eer opkomt, neemt Christina afstand van de troon en kiest ze voor een leven in eenzaamheid. In werkelijkheid was Christina een van de eerste openlijk LHBTI-er en had affaires met zowel mannen als vrouwen, waar in deze film naar wordt gehint.

It happened one night is een film over "The Battle of the sexes", waarbij de grofgebekte journalist Peter en het chique meisje Ellie dat van huis is weggelopen, elkaar toevallig tegenkomen en noodgedwongen met elkaar moeten samenwerken. Allebei gebruiken ze de ander, hij ziet in haar een mooi verhaal voor de krant, zij hoopt dankzij hem aan New York te kunnen ontsnappen. In de vier aaneengesloten etmalen die ze samen doorbrengen ontmoeten ze allerlei vriendelijke en rare snuiters onderweg en draait de rest van de film om de erotische spanning tussen beiden en het doorbreken van de barriere die het hun belet hun gestaag groeiende liefde tot uiting te brengen.

Echt niet mijn kopje thee, de fysieke lach-of-ik-schiet humor van The Marx Brothers, hoewel het Grote Boek de tijdloze humor van de voormalig vaudeville-artiesten roemt in deze film.

Door het Grote Boek wordt deze musical een "Backstage Musical" genoemd, een showbizzverhaal dat een kijkje achter de schermen geeft door in te zoomen op het jonge danseresje Peggy, dat in de crisisjaren mag meedansen in de musical Pretty Lady, omdat het sterretje haar enkel verstuikt vlak voor de voorstelling. 42nd Street wordt nog steeds met enige regelmaat uitgevoerd, vanwege het wat clichématig maar daardoor waarschijnlijk aansprekende verhaal, de tijdloze liedjes en wervelende dansnummers. Musicals zijn echter niet zo aan mij besteed.

Een curiositeit, deze film en tegelijkertijd ook tot op heden ondergewaardeerd. Oorspronkelijk was deze film bedoeld als horrorfilm, vervolgens geëxploiteerd als avant-garde fim en tenslotte als documentaire. Het is een soort soap die zich afspeelt achter de schermen van een rondreizend circus waarin een verzameling mensen met de meest uiteenlopende lichamelijke afwijingen te zien is, de filmervaring is echter zo wonderlijk en meeslepend dat deze niet weg te zetten is als slechts een Freakshow.

Okay, het is geen volwaardige film, maar ik vind hem te leuk om buiten beschouwing te laten. En zoals veel oude films als je een beetje geluk hebt, in zijn geheel te bekijken op YouTube: The Music Box. Mijn favoriete film van Laurel and Hardy, en daarbij succes gegarandeerd als je hem aan kinderen laat zien. Laurel en Hardy zijn bezorgers, en moeten een pianola brengen naar professor Von Schwarzenhoffen. Het adres bevindt zich helaas bovenaan een lange trap, maar Stan en Ollie zetten alles op alles om hun pakket te bezorgen, ook al blijft het gevaarte hen steeds de trap af sleuren. Ondanks hun goede bedoelingen raken ze ook nog eens in conflict met verschillende passanten; een kindermeisje, een patrouillerende agent en tenslotte met de razende professor. Hieronder, te zien zolang de link nog werkt.

Josef von Sternberg maakte zeven films met zijn muse Marlene Dietrich, welke steeds intensiever en gestileerder werden. Deze film, volledig opgebouwd in een studio, speelt zich af in een treinreis onderweg van Peking naar Shanghai, die wordt onderbroken door een overval. Maar eigenlijk draait alles om Marlenes gezicht waarop van alles door de regisseur op geprojecteerd wordt, op allerlei manier uitgelicht, overschaduwd, omgeven door bont, rook of veren waardoor haar personage een raadselachtig en mysterieus figuur blijft.

Ik weet dat velen zweren bij Brian de Palma's remake uit 1983, maar ik vind het origineel uit 1932 een fantastische film en passend in de tijd van crisis en drooglegging, met politieagenten als brute zakkenvullers, en cynische persmuskieten als journalisten. De Capone-achtige hoofdfiguur Tony "Scarface" Camonte is tenminste nog oprecht in zijn belustheid op geld en macht maar gaat ten onder als zijn emoties met hem op de loop gaan.

M is een huiveringwekkende, briljante thriller over een verknipte kindermoordenaar. Fritz Lang, eerder verantwoordelijk voor Metropolis, regisseerde deze film waarin hij voor het eerst gebruik maakte van de technieken van de sprekende film, en speelde hier slim op in door de moordenaar in eerste instantie niet in beeld te brengen maar hem een op eerste gehoor vrolijk deuntje te laten fluiten alvorens toe te slaan. De moord zelf wordt vervolgens niet in beeld gebracht maar wat we zien maakt duidelijk wat er heeft plaatsgevonden; een eenzame bal, een ballonnetje dat vastzit in een elektriciteitsmast, een beeldtaal die nog steeds wordt toegepast in thrillers. Het vrolijke deuntje van de moordenaar krijgt een steeds wrangere lading naarmate de moordenaar vaker in beeld komt en de kijker zich realiseert dat het gaat om een ernstig beschadigde, angstige en wanhopige man die zijn impulsen maar niet onder controle krijgt. Tegelijkertijd zien welke impact de ongrijpbare aanwezigheid van de kindermoordenaar heeft op de gemeenschap. Een woedende menigte keert zich tegen een onschuldige, de politie ondervindt steeds meer hinder van van pers, politici en de onderwereld die willen dat de zaak wordt opgelost. Uiteindelijk wordt de moordenaar gevonden door criminelen uit de onderwereld en moet hij hier terecht staan, waar hij zichzelf verdedigd met het argument dat deze criminelen uit vrije wil misdadiger zijn, terwijl hij door een onweerstaanbare drang tot zijn daden wordt gedwongen. Deze ijzersterke thriller roept de vraag op, in hoeverre de kiem van zijn gestoorde gedrag niet ook in ons aanwezig is. Een interessante vraag in het Duitsland van 1931, maar ook om aan jezelf te stelllen.

Naar de heetgebakerde gangster Tom Powers (James Cagney) zouden later vele gangsters en maffiosi gemodelleerd worden, met inbegrip van de Sopranos serie en The Godfather-reeks. In de onderstaande memorabele scene zien we hem in een driftbui een grapefruit in het gezicht van zijn vriendin drukken.

Vanuit de overtuiging dat spraak de schoonheid van de film zou aantasten, een visie die hij heeft herzien, gezien de fantastische speech in The Great Dictator, besloot de grote mimespeler Charlie Chaplin tegen alle adviezen in de sprekende film te negeren. City lights werd gepresenteerd als "een romantische komedie in pantomimevorm" en was een enorm succes. Door het meeslepende melodrama, afgewisseld met de kenmerkende hilarische situaties vergeet je, kijkende naar deze film, dat er ook sprekende films bestaan. Wel voegde Chaplin na de opnames geluidseffecten toe en componeerde en dirigeerde hij de bijbehorende muziek, wat hij bij zijn latere films zou blijven doen.

In een opsomming van de beste en meest legendarische films uit de filmgeschiedenis mag deze film natuurlijk niet ontbreken. De film is griezelig en theatraal, maar de grootste verdienste is het werk van de grimeur op de nog onbekende acteur annex vrachtwagenchauffeur Boris Karloff en diens onhandige spel dat het monster aandoenlijk menselijke trekjes verleende.

Hoewel Bram Stokers vampierroman uit 1897 al vaker verfilmd was (onder andere als Nosferatu) is deze vroege sprekende versie de eerste vertegenwoordiger van de horrorfilm als apart genre. Ook zal deze film later nogmaals commercieel succesvol verfilmd worden als "Bram Stokers Dracula" door Francis Ford Coppola, een versie die veel meer de originele erotische lading van het boek benadert. Ondanks de beperkte middelen die zijn toegepast wat betreft techniek en decors, is de film overtuigend griezelig, niet in de laatste plaats door acteur Bela Lugosi met zijn oplichtende ogen (er werden hiertoe speciale kleine lampjes op zijn ogen gericht) en zijn sterke Hongaarse accent. Zijn Dracula is een wereldvreemde, uiterst charmante en verfijnde graaf, waar onder een dun laagje beschaving en zelfbeheersing de bloeddorst sluimert.

Een sterke, nauwelijks door de tand des tijds aangetaste anti-oorlogsfilm met een profetische boodschap tegen nationalisme en militairisme, over een schooljongen die graag het leger in wil, maar gaandeweg ontgoocheld raakt door de zinloosheid van de oorlog.

Vroege gangsterfilm, die tot stand kwam in de crisisjaren en daardoor een afspiegeling is van het economische klimaat van die dagen. Dit verhaal over een kleine crimineel die gewetenloos zijn rijkdom verwerft ten nadele van anderen, bevat opmerkelijke parallellen met de beurskrach op Wall Street die door vergelijkbare slechte regulatie, inhaligheid en massaspeculatie tot stand kwam.

Expressionistische, zware en duistere film van Josef Sternberg over professor Immanuel Rath, een respectabel docent die volledig in de ban raakt van Lola, gespeeld door Marlene Dietrich, wanneer hij de varietéclub Der Blaue  Engel bezoekt. Het loopt niet goed af met de beste man, Lola dumpt hem en hij eindigt als clown zonder enige waardigheid.