Als je van drie verschillende personen, die geen enkele connectie met elkaar hebben, te horen krijgt dat je als filmliefhebber deze film echt moet gaan kijken, dan kun je er vanuit gaan dat 'ie de moeite waard is. In deze film lijkt Frances McDormand haar personage uit Fargo; slim, adrem en voor de duvel niet bang, aan de andere kant van de medaille te zijn geplaatst. Ze speelt hier Mildred Hayes, een verbitterde, gescheiden moeder waarvan de dochter op een gruwelijke manier is vermoord. Ze kanaliseert al haar woede richting Chief Willoughby, de respectabele, ongeneeslijk zieke politiechef van het stadje, en stelt de kwestie aan de kaak op drie enorme billboards op een verlaten weg waarbij ze de politiechef bij naam noemt en de woede van het hele dorp over zich heen gestort krijgt.
Het is een prachtig, gelaagd verhaal, met karakterontwikkelingen en onverwachte plotwendingen, waarbij de politiechef na zijn dood een cruciale rol inneemt. Inmiddels ook voor de kijker bijna een heilige want over de doden niets dan goed, krijgen een aantal filmpersonages van de inmiddels overleden Willoughby een brief, die iets onthult over hun karakter en ze een zetje geeft in de juiste richting. De ontwikkeling van Sam Rockwell, het opvliegende, racistische politiehulpje is daarin opvallend. Het nieuws van de dood van de chef triggert een gigantische huilbui waarna hij al zijn opgekropte en weggedrukte verlangens en frustraties loslaat op de door hem nauwgezet in de gaten gehouden, zachtaardige maar non-corformistische overbuurman. Pas als hij na zijn ontslag de brief ontvangt van de chef, ontpopt hij zich als de gedreven rechercheur die Willoughby blijkbaar al die tijd in hem gezien heeft. De film wordt nergens sentimenteel ondanks het zware thema, is bij vlagen enorm grappig en blijft geloofwaardig tot het eind.
Dit einde was voor Jan onbevredigend, ik vond de film een passend slot hebben. Mildred en Sam vinden een gezamenlijke manier om de regie weer in eigen hand te nemen en een nieuwe richting in te slaan. Het vinden van de moordenaar zou in mijn ogen de hoofdpersonen niet de rust geven waar ze naar zoeken. Mocht het een Tarentino film zijn geweest, zou dit juist het startpunt zijn geweest van de film: een verminkte oud-politierechercheur en een verbitterde moeder die samen de zinloze dood van haar verkrachte en vermoorde dochter wraken door in een lange roadtrip alle verkrachters van Amerika op te sporen en om zeep te helpen. Hij zal Mildred dan waarschijnlijk omdopen tot Mildred Fierce, vrij naar Mildred Pierce, de ontspoorde Film Noir moeder/heldin uit 1945. Misschien een idee voor een serie zoals dat gebeurde met Fargo een aantal jaren na dato. Een scene als onderstaand fragment gaat er dan vast niet in zitten.
Reactie plaatsen
Reacties