Novecento

Novecento is zo'n film waarvan ik rationeel gezien snap dat het een belangrijke film in de filmgeschiedenis is, maar die mij desondanks geen prettige kijkervaring opleverde. De film volgt de levens van twee vrijwel gelijktijdig geboren jongens, de een de zoon van een rijke landeigenaar, de ander de zoon van een landarbeider. De vriendschap tussen de jongens, eerst vanzelfsprekend, wordt door het standsverschil en de roerige maatschappelijke tijden steeds meer op de proef gesteld. De film speelt zich af aan het begin van de twintigste eeuw op het Italiaanse platteland, waar de aristocratische familie van Alfredo de scepter zwaait terwijl boerenzoon Olmo probeert de landarbeiders te verenigen voor het socialistische ideaal. Elke keer dat er toenadering, vriendelijkheid of begrip lijkt te ontstaan tussen beide personages, gebeurt er iets gewelddadigs waardoor de realiteit korte metten maakt met ieder sprankje geluk dat de kop opsteekt. De cast is indrukwekkend, met Burt Lancaster als oude aristocraat, Robert De Niro als de jonge Alfredo, een onherkenbare (maar razend knappe) Gérard Depardieu als Olmo en Donald Sutherland als de opzichter die zich gaandeweg ontpopt als een fascistische psychopaat. Waar het aan ligt dat ik het geen fijne film vond om naar te kijken vind ik lastig te zeggen. De film was met 320 minuten speeltijd erg lang, maar volgt een interessante periode van de Italiaanse geschiedenis en de muzikale omlijsting door Ennio Morricone is erg sfeervol. Bernardo Bertolucci is een meester in het neerzetten van een mooie cinematografische beelden en daar schortte het in deze film ook niet aan. Het naakt vond ik zo nu en dan schokkend vanuit een 21e eeuwse bril gezien (Burt Lancaster die een meisje van 12 in zijn broek laat graaien had in deze tijd echt niet meer gekund) en ronduit ranzig (een verveelde prostituee die tegelijkertijd De Niro en Depardieu aftrekt). Maar wat mij het meest stoorde (en het Italiaanse publiek waarschijnlijk niet) was de nasynchronisatie van de Amerikaanse acteurs. De Italiaanse kijker vond het waarschijnlijk fantastisch om deze grote acteurs in een Italiaanse film te zien schitteren maar ik vond het uitermate verwarrend dat de mimiek en het geluid niet synchroon liepen. Onderstaand filmpje geeft mooi de hoogtepunten van de film weer, maar in zijn geheel vond ik het een taaie zit.