Eenmaal vijf minuten in de film Picnic at Hanging Rock dacht ik te weten waar deze heen ging. De film begint bedrieglijk lieflijk met een aantal meisjes in een kostschool die lol met elkaar maken, elkaars haren kammen en wat roddelen over elkaar. De film lijkt door het ouderwetse sfeertje op te bouwen naar een Les Liaisons Dangereuse-achtig valse krengen-drama, maar verandert tijdens een uitstapje in een bovennatuurlijk suspense verhaal. Een groepje meiden gaan met hun leerkrachten picnicken vlakbij een mysterieuze berg, waarna een paar meiden besluiten om de berg op te gaan. Hierop volgt een klim waarin de meiden zich onderweg om onverklaarbare redenen bevrijd voelen van allerlei conventies; ze trekken onderweg hun kleding uit en raken al meer in een soort hysterische extase. Daarna blijken ze te zijn verdwenen en ook een van de juffen die ze gaat zoeken, verdwijnt zonder een spoor. Er worden verschillende verklaringen onderzocht door lokale politie en dorpsgenoten zonder resultaat. Als uiteindelijk een van de meisjes wordt teruggevonden, blijkt ze niets van het voorval te kunnen herinneren. Regisseur Peter Weir maakt op subtiele wijze gebruik van tegenstellingen waarmee hij het verhaal vertelt. De strenge structuur van het kosthuis waar de meisjes wonen tegenover de onvoorspelbare vrijheid van de natuur en de onderdrukking van seksualiteit in de Victoriaanse periode waarin het verhaal zich afspeelt tegenover de overgave aan de vrijheid als de kostschoolmeisjes een dagje uit zijn naar Hanging Rock. Het fijne van deze film is dat deze zich niet zozeer focust op het opsporen van de meisjes, maar eerder op het neerzetten van een dromerige, etherische sfeer. De film ademt zoveel sereniteit uit dat het haast onheilspellend wordt. Alsof er hogere machten bij betrokken zijn die met het blote oog niet te zien zijn.
Reactie plaatsen
Reacties