Volgens het boek is deze Bergman niet een van de '1001 Films die je gezien moet hebben', maar ik vond het de beste die ik tot nu toe van hem gezien heb, met boeiende dialogen en sterk acteerwerk. Waarschijnlijk omdat het thema voor mij dichter bij huis is dan bijvoorbeeld zijn drieluik over het ontbreken van God. De film, eigenlijk een tv-serie bestaande uit zes afleveringen van een uur, laat zes episodes uit het huwelijk van Johan en Marianne zien, van het geluk in het begin van het huwelijk tot de ellende na de pijnlijke scheiding. Liv Ullman als Marianne vond ik erg sterk in haar rol, waarbij haar houding, haar uitstraling, haar manier van praten en vooral ook haar non-verbale gedrag overtuigend worden neergezet. Ze gaat in haar rol van liefdevol, naar wanhopig, woedend als bedrogen vrouw en weer terug. Sowieso moet het acteerwerk bij een film als deze goed zijn, omdat de film leunt op de dialogen en daar een kleine drie uur uit bestaat. Vanaf het begin wordt de kijker overspoeld met gesprekken over huwelijk, trouw en alles wat erbij hoort. De film begint vrij vrolijk en positief, maar wordt naarmate de film vordert somberder en zwaarder. Naarmate de huwelijksproblemen toenemen, kruipt de camera steeds dichter op hun huid. Dat heeft een claustrofobisch effect, maar het zijn de authentieke dialogen van Ingmar Bergman die eruit springen. We kunnen hem dan ook wel ervaringsdeskundige noemen, met vijf huwelijken én een handvol vriendinnen. Wellicht heeft Bergman er voor de film een schepje bovenop gedaan, bij wijze van verhevigde werkelijkheid. Ook zal hij het personage van Liv Ullmann hebben samengesteld uit meerdere vrouwen uit zijn leven, zoals Jan Wolkers dat deed met Olga uit Turks Fruit. Het gaat in feite over twee mensen die niet met elkaar, maar ook niet zonder elkaar lijken te kunnen. Onderstaande scène waarin Marianne (met daarin privéfoto's van de actrice zelf) haar eigen aandeel in het mislukken van de relatie onderzoekt, vond ik erg sterk.
Reactie plaatsen
Reacties