Nog steeds is de douchescène halverwege het verhaal over een vrouw die een nieuw leven wil beginnen en in een morsig motel belandt, ronduit huiveringwekkend. 'De' moord uit de filmgeschiedenis is 45 seconden lang en vanuit zeventig verschillende camerastandpunten gedraaid. En eigenlijk valt er niets te zien. De meeste mensen zwéren achteraf dieprood bloed het doucheputje te hebben zien instromen, maar Psycho werd in zwart-wit gemaakt: het is chocoladesiroop dat je ziet. De montage van vaste Hitchcock-editor George Tomasini en de onvergetelijk indringende muziek van Bernard Herrmann houden het menselijk brein verbluffend voor de gek. Psycho werd aanvankelijk slechts matig ontvangen, hoewel het publiek rijendik voor de bioscopen stond om deze ongehoord schokkende film te kunnen zien. Hitchcock had duidelijk een gevoelige snaar in het collectief onbewuste weten te raken. Door een zo normaal mogelijk monster te creëren en seks, waanzin en moord in één film te versmelten, liep hij vooruit op alles wat de sensatiepers in de daaropvolgende decennia zou blijven beheersen. Gus van Sant maakte in de jaren 90 nog een shot-for-shot remake maar deze verbleekt volledig bij Hitchcocks zwart-witte origineel.
Reactie plaatsen
Reacties