Napoléon

In Abel Gances epische meesterwerk Napoléon wordt uitgebreid stilgestaan bij Napoleon Bonaparte's verblijf als kind in een militaire kostschool en zijn familiehuis op het Franse eiland Corsica. Het volgt de verwikkelingen na het uitbreken van de Franse revolutie en de keuzes die Napoleon maakt waardoor hij zich opwerkt als belangrijkste militaire leider van Frankrijk. Wij kennen hem als keizer uit onze geschiedenisboeken, Napoléon richt zich echter op zijn weg hier naartoe: Hoe hij als klein kind op school was, hoe de revolutie begon en hoe Napoléon zich als militair naar boven wist te werken. Ondanks de schaarse tekstvlakken en mijn gebrekkige kennis over deze geschiedkundige periode, vond ik het historisch gezien goed te volgen. Dat mag ook wel, want deze biografische film, dat maar een fractie van de bewogen carrière van Napoleon Bonaparte belicht, duurt maar liefst 333 minuten. Vond ik DW Griffith al een megalomane streber vanwege Intolerance met zijn gigantische sets, decors en enorme hoeveelheid rekwisieten en de revolutionaire verteltechniek waarbij hij drie verhalen door elkaar verweefde tot een uitputtende film van drie uur, regisseur Abel Gance besloot hier nog een schepje bovenop te doen. Het plan was dat er nog een aantal vervolgen met deze lengte zouden komen. Wat deze film vooral de moeite waard maakt, zijn de technische foefjes die de regisseur toepaste. Een camera op een zwiepende kroonluchter boven een menigte die de Marseillaise zingt, op een rijdend paard of aan het vallende mes van de guillotine. Qua verhaal vond ik de eerste twee uur het meest vermakelijk, maar visueel gezien is het laatste half uur het interessantst, waar hij via drie camera’s de grootse legermacht tot een beeld weet te brengen, maar ook verschillende beelden tegelijk naast elkaar heeft lopen.