1001 Films

In het jaar 2005 besloten mijn broer John en ik een gezamenlijke filmkijkavond in te lassen. John had thuis een kast vol met filmklassiekers staan en het leek mij een leuke tijdsbesteding om eenmaal per week een avond samen met hem iets te ondernemen. Als startpunt in die enorme hoeveelheid mogelijkheden op filmgebied, besloten we het boek "De 1001 Films die je gezien moet hebben" als leidraad te nemen. We begonnen met de film The Birth of a Nation uit 1915 en hiermee werd een traditie geboren die tot de dag van vandaag voortduurt. Niet alle films uit het boek had John in zijn collectie of vonden we de moeite waard om te kijken en af en toe kwamen we uit op een zijspoor, maar over het algemeen volgden we de chronologie van de filmgeschiedenis zoals die ook in het boek beschreven wordt. En dat bleek een goede zet, want door een tijdslijn te volgen, volg je niet alleen heel langzaam de ontwikkeling van de film, maar ook maatschappelijke en culturele ontwikkelingen. Daarnaast leer je de traagheid van oude films waarderen en een minder verbale manier om een verhaal te vertellen. Want een goed verhaal blijft een goed verhaal, ongeacht op welke manier deze wordt overgebracht. Ook waren het niet alleen de Amerikaanse Hollywoodproductiies die we keken, maar ook Japanse, Russische of Italiaanse films. En dan blijkt de wereld een heel stuk groter te zijn dan je eigen blikveld of voorstellingsvermogen. Dat er zo vroeg in de filmgeschiedenis prachtige films zijn gemaakt in landen waarvan ik dacht dat ze in die tijd door oorlog en armoede veel minder ontwikkeld waren, verbaasde mij oprecht en heeft mij op een andere manier naar een land doen kijken.

 

Terugkijkend naar al die films die we ondertussen hebben gezien zou ik iedereen aan willen raden om net iets meer moeite te doen en een goede film op te zetten – en niet alleen omdat je dan kunt meepraten op feestjes. Ik ben ervan overtuigd dat het steeds belangrijker wordt om bewust te kiezen waar we onze tijd aan besteden. Er zijn op elk vrij moment tientallen dingen te doen en de meeste daarvan kosten veel minder tijd en toewijding dan minstens anderhalf uur met je volle aandacht een verhaal volgen. Maak je er geen bewuste keuze van, dan vlucht je al snel naar iets lichts en toegankelijks en voor je het weet vul je je avond met de zoveelste herhaling van Friends, of erger nog, word je zo geïntimideerd door het enorme aanbod dat die vervelende smartphone alsnog wint. Ik heb het enorme geluk gehad dat John, ook in moeilijke tijden en in drukke periodes waarin we elkaar anders gemakkelijk uit het oog waren verloren, iedere week de moeite nam om een film uit te kiezen, mee te nemen naar mijn huis om naast mij op de bank te komen zitten voor een gezamenlijke belevenis. Onze levens ontwikkelden zich in de loop der jaren op verschillende manieren waardoor deze vaste avondjes samen een anker vormden waarbij we voor de duur van de film werden opgetild en meegenomen naar de vele verrassende, prachtige, ontroerende plaatsen uit zijn onuitputtelijke filmcollectie.

 

Een film maakt je, net als een boek, écht gelukkiger dan Facebook of Instagram. Het is je gemoed uitlenen aan een verhaal, aan een ander leven, en benieuwd zijn hoe je het twee uur later terugkrijgt. Het is de uitwisseling van zienswijzen, ideeën en kennis door middel van emotie. Het is de kortste weg uit je filterbubble.

 

Enige jaren onderweg besloot ik als geheugensteuntje elke week een klein stukje te schrijven over de film die we hadden gekeken en op Facebook te plaatsen met een link of foto van de film. Ik heb besloten deze fragmentjes samen te brengen in een weblog om te laten zien dat een investering in elkaar, ook al gaat het om een avond per week, uiteindelijk van grote persoonlijke betekenis kan worden.

 

Patricia