De donderdagavond film club

Spirited Away

Op mijn kijklijst op Netflix had ik deze film gezet: Spirited Away, een film waar in het grote boek van de 1001Films die je gezien moet hebben, maar liefst twee pagina's voor zijn ingeruimd. Mijn kennis van Japanse animatie films beperkt zich tot de Pokemon series die Roan en Lianne op Netflix al weer voor de tweede ronde aan het herhalen zijn, ik heb dit altijd als lelijke, schreeuwerige animaties beschouwd met rare personages en irritante stemmetjes. Maar omdat deze film zo hoog aangeschreven staat, leek het me leuk om Spirited Away met deze Japanse animatiedeskundigen te gaan kijken. Ik heb de film met groeiende verbazing zitten kijken. Correctie, ik heb niet de film met groeiende verbazing zitten kijken, maar de intense concentratie waarmee mijn kinderen de film zaten te kijken. Moet de film Brave van mijn dochter na een kwartier kijken al uit omdat ze de scène waarin de moeder in een beer veranderd veel te eng vindt, hier bleef ze met droge ogen kijken hoe de ouders van Chihiro veranderden in varkens, Chihiro alleen achterlatend in een vreemde wereld vol enge geesten, onbetrouwbare wezens en kwaadaardige heksen. Misschien heeft het te maken met het verschil hoe Aziatische verhalen verteld worden tegenover de Westerse manier van vertellen. De Westerse benadering, ik noem het voor het gemak de Disney formule, speelt op een directe manier in op het sentiment, waar de Aziatische manier meer poëtisch en ondoorgrondelijk is. De betekenis van de gebeurtenissen wordt aan de kijker overgelaten waardoor de film interessant is voor zowel jonge kijkers die magische en onbegrijpelijke gebeurtenissen zonder meer accepteren, als de oudere kijker die probeert betekenis te ontlenen aan de film op een ander niveau. Spirited Away is de Japanse tegenhanger van Alice in Wonderland, waar het jonge meisje Chihiro moet zien te overleven in een vreemde wereld met ondoorgrondelijke regels en logica, die ze in eerste instantie vol verwarring en angst maar later vol moed tegemoet treed.      

Lees meer »

Three Billboards outside Ebbing, Missouri

Als je van drie verschillende personen, die geen enkele connectie met elkaar hebben, te horen krijgt dat je als filmliefhebber deze film echt moet gaan kijken, dan kun je er vanuit gaan dat 'ie de moeite waard is. In deze film lijkt Frances McDormand haar personage uit Fargo; slim, adrem en voor de duvel niet bang, aan de andere kant van de medaille te zijn geplaatst. Ze speelt hier Mildred Hayes, een verbitterde, gescheiden moeder waarvan de dochter op een gruwelijke manier is vermoord. Ze kanaliseert al haar woede richting Chief Willoughby, de respectabele, ongeneeslijk zieke politiechef van het stadje, en stelt de kwestie aan de kaak op drie enorme billboards op een verlaten weg waarbij ze de politiechef bij naam noemt en de woede van het hele dorp over zich heen gestort krijgt.

Lees meer »

Queen Kelly versus Sunset Blvd

Toen mijn broer 50 werd, leek het mijn zus en mij leuk om hem te verrassen met een dagje weg. Mijn broer en ik ondernemen regelmatig iets met elkaar, mijn zus en ik ook, maar met zijn drieën doen we dit eigenlijk nooit. Het was gelukkig niet lang zoeken naar gemeenschappelijke interesses, naast het bezoeken van festivals en concerten, kijken we alledrie graag film. Bij filmtheater Eye is er deze zomer een uitgebreid aanbod aan Billy Wilder films, een van John's favoriete regisseurs, dus ondanks het prachtige weer brachten wij de dag door in de bioscoop.

Lees meer »

Birdman

Gisteren keek ik voor het eerst de film Birdman, een visueel en cameratechnisch overdonderende, surrealistische film, waarin de spiegel in de kleedruimte van de hoofdpersoon, een voormalige superhelden acteur die probeert voet aan wal in de theaterwereld te krijgen, een grote rol speelt. De camera volgt in trage bewegingen bijna zonder onderbrekingen de verschillende personages, waarbij de verschuivende gezichtspunten van de camera langs de spiegel bijzonder knap gefilmd zijn. Toevallig stuitte ik vandaag op dit video essay, een interessante analyse over het gebruik en de symboliek van spiegels in cinema, waarbij film en muziek weer prachtig bij elkaar komen.

Lees meer »

Big star - nothing can hurt me

Prachtige muziek, lovende recensies, maar bij het grote publiek nooit bekend geworden, terwijl het zo veelbelovend begon met een vermogend tienersterretje en een wereldberoemd platenlabel. Zojuist de documentaire Big Star - Nothing Can Hurt Me gekeken. Hoe is het mogelijk dat ik, met mijn voorliefde voor bandjes met een melancholische inslag - The Lemonheads, The Shins, Teenage Fanclub, The Posies - me nog nooit eerder verdiept heb in Big Star? Ik ben niet de enige, en dat is exact waar het in deze documentaire om draait.

Lees meer »

Maak jouw eigen website met JouwWeb