De donderdagavond film club

Being there

De autistische tuinman Chance brengt zijn hele leven door in het huis van een oude man in Washington. Als deze man overlijdt, staat Chance op straat zonder enige kennis van de wereld, behalve dat wat hij op tv heeft gezien. Chance komt terecht bij Eve en Ben Rand, een invloedrijke, doch gladde zakenman. Chance wordt diens vriend en vertrouweling, en Chance's uitspraken (veelal tuinmetaforen) worden opeens als grote wijsheden gezien. De manier waarop Chance letterlijk van de ene in de andere situatie sukkelt, deed met een beetje aan Forrest Gump denken. Het verschil tussen beide films is echter, dat Forrest Gump wel degelijk iets doet om grote daden te verrichten. Chance doet praktisch niets en wordt een belangrijk figuur, vooral vanwege de interpretaties van anderen die hem, om allerlei egocentrische redenen als een soort goeroe gaan beschouwen. Daarnaast weten we eigenlijk niets over het personage Chance, terwijl Forrest Gump een verleden en ook toekomstplannen heeft. Dat maakt Chance een intrigerend filmkarakter die door Peter Sellers ingetogen, passief en overtuigend wereldvreemd vertolkt wordt. Subtiel grappig en de film wordt gaandeweg eigenlijk steeds leuker, waardoor de lengte ook niet zo opvalt. Het vreemde einde maakt het personage alleen maar meer raadselachtig.

Lees meer »

L'Albero degli Zoccoli

De Klompenboom vertelt het verhaal van een aantal plattelandsfamilies uit de omgeving van Bergamo in het Noord-Italiaanse Lombardije aan het begin van de 20e eeuw. De mensen zijn heel gelovig maar krijgen desondanks wel met een aantal tegenslagen te maken. Het verhaal kabbelt rustig voort, totdat de jongste zoon uit zijn schoenen is gegroeid en er geen geld is voor nieuwe. De vader besluit daarop een stuk hout te stelen om er klompen van te maken. Als de eigenaar daar achter komt zijn de poppen aan het dansen. 

Lees meer »

Carrie

In 1976 was Brian De Palma nog niet de naam die hij later zou worden en ook Stephen King was niet de wereldbekende thrillerschrijver. Hij had nog maar 2 boeken uit: Carrie en Salem's Lot. The Shining werd pas uitgegeven in 1977. Horror viel zelden in de prijzen, dus was het ook niet prioriteit voor de studio's om er zoveel in te investeren. Maar de nieuwe combinatie van Sissy Spacek (terecht haar eerste van 6 Oscarnominaties), Brian De Palma en thriller auteur Stephen King, betekende de doorbraak voor de regisseur en opende deuren voor diverse acteurs uit de film. Het verhaal gaat over een Carrie, een tiener die bij haar religieus extremistische en geschifte moeder leeft. Die bagage zorgt dat ze nogal teruggetrokken en schuw is en een ideaal mikpunt voor pesten op school. De regisseur neemt zijn tijd om Carrie in de slachtofferrol te duwen (pesten, onderdrukking van de moeder, bescherming van de lerares) maar het genie van De Palma komt pas echt tot uiting in het schoolbal  met die tergende langzame opbouw en dan de de climax, het losbarsten van geweld (zeg maar de frustraties van Carrie) in splitscreen waarin het schoolbal wordt omgeschapen tot een inferno waarin iedereen de toorn des duivels over zich heen krijgt. Maar De Palma is ook teder en mooi in de aftermatch zoals wanneer Carrie na de slachting een bad neemt en kalm haar haren kamt en zich aankleedt. Carrie komt op je af als een ratelslang, stilletjes en verraderlijk dichterbij sluipen om dan bliksemsnel toe te slaan.

Lees meer »

The Last Wave

Prima mysterieuze thriller van Peter Weir, deze opvolger van het bekendere Picnic at Hanging Rock. Deze vroege film van de Australische regisseur verteld op sfeervolle en kalme wijze een intrigerend verhaal dat bol staat van de (Aboriginal)mystiek en dat boeiend blijft tot het eind. Het is een thriller over een advocaat die een aantal aboriginals moet verdedigen tegen een aanklacht voor moord, en dit alles terwijl er nogal atypisch weer over Australië hangt. Het aspect van de moordzaak is redelijk maar niet heel veel meer dan dat, maar de continue dreiging dat er meer achter eigenlijk alles wat gebeurt zit, is erg sterk gedaan. De tegenstelling tussen het moderne, rationele denken en de cultuur van oudere beschavingen is een belangrijk thema in deze film, waarin bizarre natuurgebeurtenissen (zoals plotselinge hagelbuien midden in de woestijn, modderregens en een kikkerplaag) voorafgaan aan een apocalyptische climax. Het einde is vrij onwerkelijk door de verwarring van realiteit en fictie.

Lees meer »

Der Amerikanische Freund

In Der Amerikanischer Freund, een bewerking van de roman Ripley's game uit 1974, zien we Dennis Hopper als de Amerikaanse kunsthandelaar, Tom Ripley die tussen New York en Hamburg een duistere handel drijft in valse schilderijen. Hij ontmoet de Hamburgse lijstenmaker Zimmerman die mogelijk aan een dodelijke ziekte lijdt. Hij brengt hem in contact met één van zijn maffia vriendjes. die Zimmerman een kwart miljoen biedt als deze bereid is in Parijs een maffioso neer te schieten. Met dit geld zou hij zijn vrouw en kinderen in goeden doen achterlaten. Zimmerman gaat op het aanbod in, niet wetende dat hij in een nachtmerrie van verraad en bedrog terecht zal komen. De film is spannend, maar biedt ook een scherpzinnige kijk op angst, afgunst, achterdocht en uiteindelijk vriendschap die de relatie tussen de twee mannen kenmerkt, die ieder op hun eigen manier gedoemd zijn. De film bevat duidelijke invloeden uit film noir en Hitchcock, maar dan in een typische 70's desolate Europese stadssetting, wat de film veel eigens meegeeft.. 

Lees meer »

Soldaat van oranje

Soldaat van Oranje, de meest grootschalige, duurste en spectaculaire film die Paul Verhoeven in Nederland maakte, schetst de avonturen van een groep Nederlandse studenten tijdens de Tweede Wereldoorlog. De oorlog die ze nog met schouderophalen begroet hadden ("een beetje oorlog zou niet slecht zijn") stelt ieder van hen voor belangrijke keuzes. Het verzet, mensen die gedwongen worden met de Duitsers mee te werken en mensen die vanuit een overtuiging in Duitse dienst treden, en mensen die het uit zitten en over zich heen laten komen. In het middelpunt staat Erik Lanshof (Rutger Hauer) Terwijl de mensen om hem heen tussen tegengestelde wegen moeten kiezen, kan hij het zich permitteren het lot die keuzes voor hem te laten maken en van het ene in het andere avontuur te springen. De film kijkt dan ook aan de oppervlakte als een soort avonturenfilm, met een diepere laag van sociale kwesties. Kundig gefilmd en ondersteund door een fraaie soundtrack. Je ziet dat er met Verhoeven een vakman aan het werk is. Toch sluipt er ook platte boersheid in en soms wordt het zelfs bijna wanstaltig kluchtig, of ranzig, maar dat zien we in deze film maar door de vingers.

Lees meer »

Annie Hall

Deze meest gelauwerde film van Woody Allen was bedoeld als een moderne variant op de geraffineerde komedies van Spencer Tracy en Katherine Hepburn uit de jaren 30. Het kijkt weg als een screwball comedy, ingekleurd met twijfel, besluiteloosheid en heel veel populaire psychologie.

Lees meer »

All the presidents men

In de nacht van 17 juni 1972 werden vijf mannen gearresteerd toen ze poogden in te breken in het Watergatecomplex te Washington. Twee onderzoekers van de Washington Post, Carl Bernstein en Bob Woodward, kwamen er in de periode na de inbraak achter dat er sprake was van een schimmig politiek complot. Hierin waren niet alleen de Republikeinen, maar ook de CIA, FBI en het ministerie van Justitie verwikkeld. Hun gemeenschappelijke doel: de gangen van de Democraten natrekken en hun verkiezingscampagne saboteren, om zo indirect de verkiezingen van ’72 naar de hand van de Republikeinen te zetten.

Lees meer »

Days of heaven

Days of Heaven is een rustig opgebouwd romantisch drama met een sterke en geslaagde filmische blik op natuur en vooral op het werk tijdens de oogstperiode. Het jonge paar Bill (een vroege rol van Richard Gere) en Abby probeert aan het begin van de twintigste eeuw de armoede in Chicago te ontvluchten en reist naar het zuiden. In Panhandle, Texas vinden ze werk op een boerderij. De boer die ernstig ziek is en binnen een jaar zal sterven wordt verliefd op Abby en vraagt haar ten huwelijk. Om er financieel beter van te worden besluiten ze dat Abby met de boer trouwt. Wanneer de boer maar niet dood wil gaan stijgen de spanningen.

Lees meer »

The Deer Hunter

Het verhaal van The Deer Hunter neemt de tijd om zich te ontvouwen. De film begint in Pennsylvania waar drie arbeiders van een plaatselijke staalfabriek een oproep voor het leger krijgen. Voordat de drie vertrekken, trouwt een van de vrienden met zijn zwangere vriendin. Deze bruiloft dient gelijk als afscheidsfeestje voor de dienstplichtigen. De relaties tussen de vrienden en met de overige personages worden hier goed uiteengezet, inclusief onderhuidse irritaties en verlangens, wat de ontwikkelingen na terugkomst uit Vietnam logischer maken. De overgang naar Vietnam is erg plotseling, opeens zijn de drie mannen krijgsgevangen genomen waar de bewakers met hen een sadistisch spelletje spelen waar Squid Game bij verbleekt. De vrienden weten op heldhaftige wijze te ontsnappen en de rest van de film focust zich op de heel verschillende manieren waarop de personages hun traumatische ervaringen verwerken. Dat is geen nieuw gegeven in de filmgeschiedenis, de problemen die veteranen ondervinden bij het terugkeren na de oorlog kwamen al aan de orde in de klassieker The Best Years of Our Lives uit 1946. Wel was The Deer Hunter de eerste film die zich voor een groot publiek met de Vietnam oorlog bezighield. De film kreeg veel kritiek te verduren vanwege de ongepaste patriottische eindscène. Met The Deer Hunter is echter, in tegenstelling tot Apocalypse Now, niet zozeer getracht een realistische weergave van de Vietnamoorlog weer te geven. De Vietnamezen die ze ontmoeten zijn nogal eendimensionale figuren; óf arme uitgebuite slachtoffers, óf geldbeluste sadisten. De scènes die bij de kijker het langste op het netvlies blijven staan, zijn die van het Russisch roulette, wat eigenlijk jammer is. Het meest interessant deel van de film is namelijk het thema van de onvoorwaardelijke vriendschap tussen de jonge mannen en het psychologische slagveld van ná de oorlog en dat wordt hier steengoed uitgewerkt. Dit maakt The Deer Hunter een meeslepende film met fenomenale acteerprestaties.

Lees meer »

Alien

De SciFi-horrorfilm Alien is wel even andere koek dan de hoopvolle, haast sprookjesachtige Science-fictionfilm-met-Aliens van vorige week. De 'Close Encounters' tussen mens en buitenaards wezen in beide films bevinden zich aan beide uitersten van het voorstellingsvermogen. Terwijl de ontmoeting op Spielberg's personages een dermate spirituele uitwerking heeft dat ze niet kunnen wachten om zelf het het ruimteschip in te kruipen, kan in Ridley Scott's meesterwerk het ene na het andere bemanningslid van ruimteschip Nostromo de gruwelijke ontmoeting niet meer navertellen. Wat de film extra onheilspellend maakt, is het unieke, indrukwekkende decor van de film. De eerste beelden laten een koud, donker en vijandig heelal zien met het schijnbaar uitgestorven interieur van de Nostromo, dat al even onherbergzaam is. Niets in dit reusachtige ruimteschip lijkt bedoeld om het haar bemanning ook maar een beetje comfortabel te maken: de gangen zijn donker en laag, de belichting is koud en hard. De Alien daarentegen komt op de Nostromo in een gespreid bedje terecht. Het is alsof het schip is ontworpen als natuurlijke habitat voor het moordende monster. Iedere hoek biedt perfecte camouflage; het is haast onmogelijk zijn staart te onderscheiden van aan het plafond bungelende kettingen, of het druppende water van het slijm uit zijn dodelijke bek. Overal zijn schaduwen, nissen, schachten waarin het zich schuil kan houden. Alles lijkt samen te spannen met het beest, tegen zijn prooi. Er zitten vrij veel rustpunten in de film voor een horrorfilm, maar die worden subtiel ingezet om de horror een onderstroom mee te geven, een opbouw van spanning die constant voelbaar is, zelfs in de ogenschijnlijk meer ontspannen momenten tussen de bemanningsleden van de Nostromo. De Alien is fantastisch ontworpen is door de kunstenaar HR Giger, nu eens niet een figuurtje met dunne ledematen, een groot hoofd en koddige scheve oogjes, maar een machinaal wezen, een moordmachine. De Alien doodt zijn slachtoffers op een haast pornografische manier, het binnendringen van lichaamsholtes met zijn tentakels roept associaties op met verkrachting. Dat geeft hoofdpersoon en enige overlevende Ripley (Sigourney Weaver) extra kwetsbaarheid mee in haar minuscule witte slipje, als zij als enig overgeblevene van de bemanning geconfronteerd wordt met de Alien voor het eindgevecht.

Lees meer »

Close Encounters of the Third Kind

Hoewel Science fiction is nooit echt mijn favoriete filmgenre is geweest, hou ik wel van mysterieuze, surrealistische of bovennatuurlijke gebeurtenissen in films en die verwarring veroorzaken bij de personages in de films. Wat is echt en wat is verbeelding? Dat maakte voor mij 'Close Encounters Of The Third Kind' een aangename kijkervaring. Daarnaast is Steven Spielberg niet de man van de kunstzinnige beelden, zelfs al zitten er af en toe mooie plaatjes in, maar wel de man van het effectieve camerawerk die weet hoe je films spannend moet maken. Er zitten thema's in die Spielberg vaker gebruikt in zijn films, zoals de zoekende eenling, de alleenstaande sympathieke moeder, het onschuldige kind en de onbetrouwbare autoriteiten. Sommige scènes, zoals het idee van de alien die betrapt wordt terwijl hij de koelkast leegrooft en het kind dat in zijn kinderlijke ontvankelijkheid de alien achterna gaat, komen later terug in de film ET. In deze film vormen de belevenissen van het kind slechts een van de verhaallijnen van de film, de algemene toon is wat meer volwassen. De andere verhaallijn bijvoorbeeld, waarin Roy dusdanig geobsedeerd raakt van zijn buitenaardse ervaring dat hij zijn familie van hem vervreemd, is invoelend uitgewerkt. De kijker weet, samen met de hoofdpersoon, dat de aliens er wel degelijk zijn en dat maakt dat je als kijker sympathie krijgt voor Roy in al zijn gekte, ook al dreigt het te ontsporen naar een slapstick als hij zijn huis volstort met modder om daar op zijn gemak het bouwwerk uit zijn visioen te gaan zitten kleien. Spanning is er echter ook; het vinden van een aantal verloren gewaande transportmiddelen uit een andere tijd op een onverwachte plek (een schip dat middenin een woestijn wordt gevonden) het geheimzinnig piramide-achtig bouwwerk waar mensen visioenen over krijgen en een repeterend muzikaal thema dat onderzoekers proberen te ontcijferen. Van de special effects moet de film het niet echt hebben. Spielberg's beste troef is de Hitchcockiaanse suggestie van de aanwezigheid van iets bovennatuurlijks; iemand kijkt ergens naar en je ziet aan de blik van die persoon dat diegene iets buitengewoons ziet. Er zit een aantal van dit soort ijzersterke momenten in de film, met name rondom het jongetje dat later opeens verdwijnt. In plaats van de bedroevend slecht uitgewerkte alienfiguren had de suggestie van aliens op deze manier ook kunnen voldoen.

Lees meer »

Maak jouw eigen website met JouwWeb