De donderdagavond film club

Miracle on 34th street

Niet in het boek van 1001 films, maar wel een pareltje in het grote (kerst)film aanbod. In New York wordt Kerstmis altijd uitbundig gevierd. Doris Walker, die het niet zo op de kerstdagen heeft begrepen, krijgt de opdracht dit evenement voor het grote warenhuis Macy's in goede banen te leiden. Wanneer één van de kerstmannen dronken op het werk opdaagt, valt de oude Kris Kringle voor hem in. De man probeert de mensen opnieuw de kerstsfeer bij te brengen en beweert zelfs de echte kerstman te zijn. Wanneer Kringle na een psychologisch onderzoek gek wordt verklaard, belandt hij in een gesticht. Fred Gaily, een vriend van Doris, moet nu voor de rechtbank bewijzen dat Kringle wel degelijk de echte kerstman is. George Seaton maakt met Miracle on 34th Street een aanklacht tegen commercialisme door zichzelf de vraag te stellen, wat zou de echte kerstman vinden van het moderne kerstfeest? Bovendien erkent hij zelfs de Nederlandse roots van de Kerstman in onderstaande vrij bizarre scène waar kerstman Edmund Gwenn samen met een meisje Nederlands zingt (het klinkt eerder Afrikaans, maar toch knap).John en ik hadden enorme lol om dit fragment. Grappig om te zien hoe marketing en consumentisme rond de kerstperiode ook toen volop bestond. Het is een film die niet alleen maar mierzoet is omdat in het midden blijft of de beste man nu echt is of niet. Ook de kijker mag dat zelf bepalen, mede doordat de ouders zelf de cadeaus halen en er geen moment iets van magie in te vinden is. Heel verfrissend. 

Lees meer »

Louisiana story

Voor de film Louisiana Story accepteerde de grote documentairemaker Robert J Flaherty (oa Nanook of the North) financiële steun van Standard Oil om zijn laatste rolprent te kunnen maken. Deze maatschappij wilde dat hij een film over de oliewinning in de moerassige rivierarmen van Louisiana zou maken. Flaherty was hen tot niets verplicht, maar schetst met deze film een mild beeld van de oliemaatschappij die in zijn film geen schade in het ongerepte gebied aanricht. De gebeurtenissen in Louisiana en de komst van de olieboorders worden getoond vanuit het perspectief van een twaalfjarige jongen. Het is vooral een film over jeugdig plezier en avontuur in de swamps. Over een jongetje en zijn wasbeer op krokodillenjacht, en over het ontdekken van grote machinerie. De film bevat weinig dialogen, heeft een onbepaalde verhaallijn en enkele eenvoudige personages. De regisseur laat de beelden voor zich spreken en neemt zijn tijd om details te belichten, zowel wat betreft de werkzaamheden op het boorplatform als de avonturen van de jongen. Flaherty is duidelijk een regisseur die het stille tijdperk niet volledig is ontgroeid, want deze film voelt op meerdere vlakken aan als een silent movie. Het bijzondere moeraslandschap met zijn uitbundige flora en fauna, waar de jongen rustig doorheen peddelt in zijn bootje, krijgt in de film een magische sfeer. Een boorkraan die majestueus over het water glijdt, oogt even mythisch as de weerwolven en zeemeerminnen waar de jongen in gelooft. 

Lees meer »

High and low

Dit meesterwerk van Akira Kurosawa, niet opgenomen in het boek van 1001 Films, is thematisch moeilijk te plaatsen. Is het een misdaadverhaal? Suspense? Een sociaal drama? Dat maakt deze film dan ook zo boeiend, omdat het zoveel facetten omvat. Ogenschijnlijk rechtlijnig volgt de film de politie-inmenging rond de kidnapping van de zoon van de rijke zakenman Gondo. Deze Gondo wordt gedwongen om een onvoorstelbare keuze te maken als zijn enige erfgenaam ontvoerd wordt: kiest hij om zijn volledige kapitaal, dat hij net op het spel gezet heeft om een zakendeal tegen te gaan, op het spel te zetten voor het leven van het kind? Op zichzelf zou het al een intrigerend uitgangspunt zijn, maar het blijkt anders in elkaar te zitten: het kind in kwestie is een vriendje uit een lagere klasse. Opeens wordt een thriller uitgangspunt tot een complex moreel vraagstuk: hoeveel is een mensenleven eigenlijk waar in de financiële zin? En moet een rijk iemand zichzelf opofferen voor het maatschappelijke belang tegen elke prijs?Tijdens de eerste helft van de film wordt met minimale middelen enorm veel onderhuidse spanning opgeroepen in de beperkte omgeving van een superluxe rijkeluisvilla. Hoofdpersoon Kingo Gondo ziet zijn eigen morele oordeel steeds beïnvloed worden door nieuwe feiten of argumenten van zijn medespelers. Het beeld dat we van de hoofdpersoon krijgen vliegt heen en weer tussen weerzinwekkend egoïstisch naar sympathiek in het kwellende vraagstuk dat aan hem vreet, als autoritair en onderdanig naar de beul die hem dit allemaal aandoet. Dit doet Kurosawa door op de juiste momenten in te zoomen voor close-ups, met licht en schaduw te spelen, of door de onderlinge plaatsing van de personages op het scherm op een manier dat zij meer betekenis krijgen. In de tweede helft wordt de theatrale stijl van een groepje acteurs in één kamer verruild voor een meer dynamische stijl als de zoektocht naar de ontvoerder begint. Opeens is alles in beweging: shots vanuit rijdende treinen en rijdende auto's; een reusachtige groep politie-ambtenaren die intense vergaderingen bijwonen tijdens een hittegolf; een achtervolging van een mogelijke dader door een mondaine partytent en een aftandse hoerenbuurt. Toch voelt het niet als een stijlbreuk met het voorgaande, integendeel, het weet andere aspecten van het politieonderzoek te belichten. Als uiteindelijk dader en slachtoffer tegenover elkaar komen te staan, worden opnieuw morele kwesties aan de kaak gesteld. De rijke zakenman heeft met zijn protserige levensstijl de rancune van de ontvoerder opgewekt. Is dat hem kwalijk te nemen? Hoe rechtvaardig is het als hij de strop krijgt in een wereld van onrechtvaardigheid en ongelijkheid? Wat mij betreft is dit een groot meesterwerk dat mij meer in de greep hield dan de bekendere Samoerai films van deze regisseur en daarom meer aandacht verdient.

Lees meer »

Plan 9 from outer space

Deze avond keken we twee films achter elkaar: Ed Wood, en Plan 9 From Outer Space. Ed Wood vertelt het leven van de legendarische "slechtste regisseur ooit" - Edward D. Wood Jr. De film concentreert zich op de jaren '50, toen Wood films maakte als Glen or Glenda, Bride of the Monster en de film die we er na keken: Plan 9 From Outer Space. De film vertelt over zijn moeizame pogingen om geldschieters te vinden voor zijn scripts, zijn travestie en zijn vriendschap met de oude horrorster Bela Lugosi. Ik zal wel niet de enige zijn die na het zien van Ed Wood oprecht geïnteresseerd raakte in diens films. Het is leuk om te zien hoe Ed Wood, te naïef voor zijn ambitie of te ambitieus voor zijn naïviteit, gaandeweg een crew van sukkels en uitgerangeerde sterren om zich heen bouwt. Johnny Depp zet een geweldige rol neer als deze rare snuiter en het het mooiste is de relatie met Bela Lugosi, knap gespeeld door Martin Landau. Als liefhebber van oude horrorfilms kan ik er flink van genieten hoe (subliem) hij neergezet wordt. Al is het verder uiteraard een tragisch verhaal dat verteld wordt, maar tegelijkertijd wordt er een leuk kijkje achter de schermen van de pulpafdeling van Hollywood gegeven. 

Lees meer »

Spring in a small town

Prachtige melancholische film over een gespannen driehoeksverhouding. De film speelt zich af in 1946: in het kleine Zuid-Chinese stadje waar Liyan woont, is men nog puin aan het ruimen na de oorlog. Liyan lijdt aan een vreemde, schijnbaar ongeneeslijke ziekte die hem voortdurend in een diepe melancholie dompelt. Hij wordt op zijn wenken bediend door zijn mooie vrouw Yu Wen, maar ze spreken nauwelijks met elkaar. Plotseling, na tien jaar, komt uit Shanghai dokter Zhang Zhichen op bezoek. Liyan verwelkomt zijn jeugdvriend hartelijk. Voor Yu Wen breekt een emotioneel moeilijke tijd aan. Zhang Zhichen was haar grote liefde, maar haar huwelijk met Liyan was al gearrangeerd. Het bezoek van dokter Zhang Zhichen brengt de nodige veranderingen bij de personages teweeg. Door zijn bezoek ontstaat er een soort van psychologische strijd om hoofdrolspeelster Yu Wen. Haar man is ziek, maar beseft door het bezoek van de dokter pas wat hij in handen heeft en krijgt daardoor toch weer een stukje vechtlust terug. Het geheel voelt dromerig en weemoedig aan heeft door de voice-over van de vrouwelijke hoofdpersoon in een fragmentarische dagboekstijl. 

Lees meer »

Shane

Shane is misschien niet de bekendste of de beste western ooit gemaakt maar wel één om te onthuoden. Dat heeft vooral te maken met de prachtige achtergronden en natuurbeelden die voor deze film geschoten zijn. Alleen al de beginscène was veelbelovend: beelden van een wijdse omgeving met een hert dat in een riviertje staat met bergen op de achtergrond. De film bleef dit niveau van prachtige achtergronden de hele tijdsduur handhaven. Shane speelt zich af ten tijde van een transitiemoment in het Westen. De grote immigratie is ongeveer achter de rug, maar beleeft nog zijn laatste stuiptrekkingen o.a. bij de oudere generatie die meent voorrang te hebben in het land waarvoor ze geknokt heeft. Een gezinnetje dat een boerderij heeft in een vallei wordt, net als de andere boeren, bedreigd door de landeigenaar. Gelukkig komt er een vreemdeling hulp bieden, namelijk Shane. Shane is het type held waarvan je weet dat hem niets zal overkomen. Zijn achtergrond is zoals zo vaak onbekend en zijn toekomst is volkomen onzeker. Hij werpt zich op als verdediger en pleitbezorger van de farmers maar heeft duidelijk een verleden in een milieu dat aanschurkt bij de onderwereld. Het zoontje van de boer kijkt enorm op naar deze cowboy en ook de vrouw lijkt meer te koesteren dan enkel vriendschappelijke gevoelens. De kleine Brandon de Wilde hield er een oscarnominatie aan over en eigenlijk is hij het spilfiguurtje in deze western die goed en kwaad rechtstreeks tegenover elkaar plaatst en destijds het grote publiek in zijn ban hield met de klassieke ingrediënten als idealisme, familietrots, wat romantiek en het nodige schiet- en knokwerk. 

Lees meer »

Johnny Guitar

Vienna, gespeeld door Joan Crawford, heeft een saloon annex gokpaleis in een nu nog afgelegen gebied laten bouwen. Vienna weet dat binnen niet al te lange tijd een spoorweg langs haar pand zal lopen en verwacht dan veel omzet. Het nabij gelegen dorpje wil echter niets van haar aanwezigheid weten. Ook niet van haar vriend The Dancin' Kid en zijn bende, die regelmatig Vienna's saloon aan doen. Opgestookt door de fanatieke Emma Small, probeert het dorpje dan ook een einde te maken aan Vienna's saloon. Vienna krijgt hulp van haar oude vlam Johnny ‘Guitar’ Logan, die echter geen geweld wil gebruiken. Best een merkwaardige Western, met zowaar twee vrouwen, goed en slecht, die tegenover elkaar geplaatst worden. In deze film dragen deze vrouwen de spreekwoordelijke broek en staan de mannen er maar een beetje bij. Daarbij draagt de held van het verhaal geen revolver, maar een gitaar! Een hippie in 1954! Die (voor Amerikaanse normen) rebelse aanpak maakt de film net zo boeiend. Een woke western avant la lettre waarin twee vrouwen strijden om de macht en om de mannen. Prachtig vormgegeven in geweldige Trucolor, een variant op het beroemde technicolor. waarbij de kleuren van het beeld afspatten. Het blijft een western natuurlijk met het kleine dorpje, de schietgrage kerels, paarden en zonnige landschappen. Maar toch kleurt het buiten de lijntjes, zonder te vergeten een klassieke western te zijn. 

Lees meer »

Journal d'un Curé de Campagne

De Franse film uit 1951 vond ik opeens tussen een aantal nieuw toegevoegde Franse , Italiaanse en Zweedse klassieke, opgepoetste films op Netflix. John had zelf een exemplaar van de film in zijn collectie staan maar dat betrof een Engels ondertitelde versie in een wat mindere kwaliteit, vandaar dat hij nog niet aan bod was gekomen tijdens onze filmkijkavondjes. Het verhaal heeft niet veel om het lijf. Een jonge priester krijgt als eerste parochie het Noord-Franse Ambricourt toegewezen. De inwoners van de stad zijn echter niet geïnteresseerd, en praten dan ook weinig met hem. In zijn dagboek beschrijft hij de strijd met zijn omgeving en het geloof, wat hem verder wegdrijft van het dorp en God. Journal d'un curé de campagne is de eerste echte typische film van regisseur Robert Bresson. Hier probeert hij voor het eerst zijn minimalistische stijl te ontwikkelen en werkt hij voor het eerst met wat hij noemt 'modellen'. Bresson wilde alleen werken met amateurspelers. Ze mochten geen emoties tonen; Bresson geloofde er namelijk in dat de kijker zelf moet bedenken wat een personage op dat moment voelt. Verder zijn er nog heel wat typische elementen; het feit dat het aantal dialogen en beelden op een minimum worden geprobeerd te houden, gebeurtenissen die buiten beeld blijven en waarvan we alleen geluidseffecten krijgen. De hele film is sober. Bresson was namelijk van mening dat anders de aandacht en dus de boodschap van de film zou verloren gaan. Centraal in zijn films staat de mens die leeft in een wereld van chaos en het lot moet ondergaan. Als kijker beleef je de pijn van de priester mee, zijn onbestemde geestelijke en lichamelijke misselijkheid en vooral zijn diepgaande eenzaamheid. De traagheid van de film en de afwezigheid van zichtbare emoties maakte dit een zware en complexe film om naar te kijken. Daarnaast begon dat gelaten, bleke smoeltje van Laydu begon me in de film meer en meer tegen te staan. Volgende keer maar weer eens wat luchtigers!

Lees meer »

À Bout de Souffle

2CV-tjes geparkeerd in de Parijse straten, een Citroën DS die door het landschap glijdt en een chauffeur met een gleufhoed op die een liedje zingt over zijn liefje Patricia... What's not to like? Maar het mooiste aan deze film is de vrouwelijke hoofdpersoon Jean Seberg en dat vond de regisseur van deze film blijkbaar ook. Echt een verhaal is er eigenlijk niet, alleen een einzelgänger die op de vlucht is voor iets en een mooi meisje opzoekt. Zij dwalen wat door de stad, hangen wat rond in koffie barretjes en hebben oppervlakkige gesprekken met elkaar, waarbij het vluchtige van de affaire wordt onderstreept door een nogal chaotische manier van filmen en monteren. Jean Seberd (allang dood) is prachtig als vroeg Twiggy-achtig stijlicoon in deze film. Ik weet zeker dat Isobel Campbell in het begin van haar zang carrière bij Belle and Sebastian hevig geïnspireerd was door deze film.

Lees meer »

The Stranger

Er staan weinig echt oude films op Netflix maar recentelijk is vreemd genoeg een relatief onbekende, maar erg sterke film geregisseerd door Orson Welles te zien, waarin hij zelf de rol van badguy op zich neemt. Welles probeerde destijds met deze film te bewijzen dat hij een echt commerciële film kon maken, en deze film hoort thuis in een rijtje kort na de oorlog gemaakte thrillers over de opsporing van Duitse oorlogsmisdadigers. Het verhaal is als volgt: een detective is na de oorlog op zoek naar een belangrijke oorlogsmisdadiger. Hij laat een andere nazi uit de gevangenis ontsnappen in de hoop dat deze hem naar diens voormalig superieur zal leiden. Inmiddels heeft de gezochte oorlogsmisdadiger een goede dekmantel gevonden in een klein Amerikaans dorpje. Hij staat zelfs op het punt om te trouwen met een vooraanstaand meisje, dat zijn verleden uiteraard niet kent. Als je nog niet zo bekend bent met het oeuvre van deze regisseur en nieuwsgierig bent naar zijn werk, zou ik deze echt eens gaan kijken op Netflix. De aangeboden versie is van uitstekende kwaliteit en duurt een film als Citizen Kane naar onze 21e eeuwse smaak wat lang om echt op gang te komen, bij deze film weet de kijker al vrij snel hoe de vork in de steel zit. Desondanks slaagt Welles erin om de spanning toch vast te houden, d.m.v. een aantal goede en spannende scènes. Net zoals in zijn andere films speelt Welles met uitvergroting en schaduwwerking om in spannende scenes het dramatische effect te vergroten, een truc die nog steeds effectief werkt. Welles is overtuigend als schurk en switcht continu van vriendelijk en hoffelijk naar dreigend en immoreel, waarbij hij hier en daar wat neigt naar overacting. Robinson is een erg fijne detective, die geraffineerd te werk gaat om Welles langzaam maar zeker te pakken te krijgen. Maar ook de bijrollen en de luchtige humor tussendoor zijn leuk. De restauranthouder, die met iedereen een potje wil dammen, voegt veel humor toe. Het geeft de film eenzelfde sfeer van provinciale goedmoedigheid met een onderhuidse dreiging als David Lynch tientallen jaren later succesvol toepaste in zijn oeuvre.

Lees meer »

Spellbound

De Hitchcock film Spellbound hadden we binnen de chronologie van onze filmavonden eigenlijk overgeslagen, maar al bladerend door het boek '1001 films die je gezien moet hebben', besloot ik deze, door Hitchcock liefhebbers als mislukking bestempelde film alsnog te gaan kijken. Ik was aangenaam verrast door deze film, die zwaar leunt op de visie op psychiatrische stoornissen in die tijd en daardoor wat gedateerd overkomt. Desondanks wordt het thema van onderdrukte herinneringen interessant uitgewerkt en op een ingenieuze manier verwerkt in een degelijk suspense verhaal. De in eerste instantie wat koele en rationele psycho-analiste Constance, gespeeld door Ingrid Bergman, wordt verliefd op de nieuwe directeur van de psychiatrische instelling waar ze werkt. Als blijkt dat hij lijdt aan geheugenverlies en hij niet blijkt te zijn wie hij zegt dat hij is, ontfermt ze zich over hem en ontstaat er een mysterieuze zoektocht naar zijn ware identiteit en het lot van de echte directeur. Spellbound is geschoten in Hitchcock's mooie zwart-wit fotografie. De film bevat een aantal leuke symbolische verwijzingen naar psychologie, het openen van deuren bijvoorbeeld. De briljante droomscène is ontworpen door Salvador Dali, en de onwerkelijke, bizarre visioenen, speelkaarten en vreemde landschappen zijn slim bedacht als de uiteindelijke sleutel waarmme de puzzel uiteindelijk wordt opgelost. Er zit ook een geniaal shot in de film van een geweer dat zich op het publiek richt en dan voor een milliseconde rode vonken laat zien, dat moet veel hartverzakkingen hebben opgeleverd destijds. Ook is het gebruik van de Themerin nieuw, een instrument dat later veel in Sciencefiction-films gebruikt zou gaan worden. Spellbound is een van de eerste keren dat Hitchcock zijn interesse voor psychologie en Freud toont, later zou hij deze onderwerpen veel vaker in zijn films naar voren laten komen.

Lees meer »

Bharat Mata (Mother India)

Mother India is een klassieker in de Indiase cinema en de grondlegger voor veel Indiase films in het Bollywood genre, die later gemaakt zijn. De muzikale zang- en dansintermezzo’s, die opgenomen zijn met een groot orkest, zijn hier nog wel het beste voorbeeld van. Op zich ben ik hier niet zo’n heel groot fan van, maar gelukkig is het aantal beperkt gebleven en klinken ze niet eens zo slecht. Wel vond ik de kleuren wat tegenvallen, maar het is tenslotte een film uit 1957, hopelijk komt er ooit nog eens een opgeknapte versie in de roulatie. We volgen het jonge stel Radha en Shyamu die in de problemen komen wanneer zij een lening afsluiten op hun land bij de lokale geldschieter Sukhilala om hun bruiloft te betalen. Hoeveel ze hem ook terugbetalen, hij vraagt steeds meer. Bij een tragisch ongeluk verliest Shyamu beide armen. Hij kan niet meer werken. Hij schaamt zich er voor een last voor zijn familie te zijn geworden en verlaat zijn vrouw. Radha moet nu haar zonen Ramu en Birju alleen opvoeden. De strijd die zij als alleenstaande moeder moet voeren, wordt nog gecompliceerd door overstromingen en honger en vooral het verdedigen van haar eer tegenover de opdringerige Sukhilala.De eerste helft van de film bevat prachtige beelden van het platteland en heeft een universeel sociaal realistisch thema dat nog steeds aanspreekt. Als de film overgaat naar de tweede helft van de film ontstaan er een aantal vreemde stijlbreuken in het verhaal, die soms goed en soms wat minder goed uitpakken maar wel voor wat meer dynamiek in de film zorgen. In een echte Bollywoodfilm horen een aantal vreemde snuiters te zitten die de film wat luchtiger moeten maken. De jonge Birju is zo'n personage die in de eerste helft van de film door zijn onbevangenheid en opvliegendheid voor dit soort momenten in de film zorgt, maar als Birju in de tweede helft van de film eenmaal volwassen is en zich nog steeds als een grote kleuter gedraagt, wordt het wat irritant. De film transformeert opeens naar een soort klucht, met een aantal andere malle dorpsfiguren. Vervolgens ontstaat er romantiek tussen de oudere broer Ramu en een dorpsmeisje en verandert de film ineens in een musical, met veel gehuppel en om elkaar heen gedraai en gedans in de velden. Vervolgens wordt er gevochten tijdens een dorpsfeest waarbij regisseur Mehboob Khan goed heeft gekeken naar Japanse Samoerai films en deze gebeurtenis mondt uit in een horror-achtige scene waarin Birju als een soort oranje geschminkte rambo-duivel zijn Nemesis Sukhilala naar het leven staat. Het einde van het verhaal doet sterk denken aan een Western, waarin Radha de eer van een dorpsmeisje verdedigd en daarvoor haar zoon Birju moet opofferen. Radha is in deze onderstaande scene een Bad-ass chick waar Tarantino ongetwijfeld door geïnspireerd is geweest toe hij het personage van The Bride bedacht.

Lees meer »

Fanfare

Gisteravond keek keek ik met John de Hollandse dorpskomedie Fanfare, over een hoog oplopende ruzie in het fanfarekorps van een waterrijk plaatsje. Krijns is een onwelgevallige muzikant in de lokale fanfare. Hij krijgt het aan de stok met Geursen en de verwensingen zijn niet van de lucht: 'Lelijke misdadiger dat je er bent. Ik zal je eens een lesje leren'. De 25-koppige fanfare valt pardoes uiteen in twee vijandige kampen. En beide heren moeten een meerderheid zien te verwerven om mee te kunnen doen aan een groot concours. Krijns haalt zelfs een dirigent (Albert Mol) uit de grote stad. Dat wordt natuurlijk hommeles! Gemiddeld kijken John en ik ongeveer 50 films per jaar met elkaar. De film van gisteravond was tamelijk luchtig en niet heel memorabel en dat maakt niet zoveel uit. De ene film spreekt je meer aan dan de andere, maar door verrassende thema's, kleurrijke personages, bijzondere omgevingen en een heel andere tijdsgeest, laten films je verder kijken dan je eigen, want door tijd en ruimte beperkte ervaringen.

Lees meer »

Letjat Zjoeravli (Als de kraanvogels overvliegen)

Vanavond gingen we voor onze filmkijkavond weer een stukje verder terug in de tijd, Letjat Zjoeravli oftewel The Canes Are Flying uit 1957, een oorlogsromance over Boris en Veronica die bij het uitbreken van de tweede wereldoorlog van elkaar gescheiden worden. Niet alleen een belangrijke film in de filmgeschiedenis, omdat het een breuk betekende met de tot dan toe onder Stalin gebruikelijke oorlogspropaganda, maar in de eerste plaats een prachtige, ontroerende film dankzij het innemende liefdespaar, de focus op de ontberingen van het gewone volk en vanwege het prachtige camerawerk, zoals te zien is in deze scène waarin alle componenten die de film sterk maken, bij elkaar komen. Veronica komt te laat om afscheid te nemen van Boris die naar het front vertrekt en zij zoeken elkaar in de menigte. Wat deze scène zo mooi maakt is het lange shot waarbij je, naast het zoekende paar, talloze mensen op hun eigen manier afscheid ziet nemen van hun geliefde.

Lees meer »

Ascenseur pour l'"Echafaud

Een moderne, Franse Film Noir, met een sfeervolle soundtrack van Miles Davis. Deze nam de muziek voor de film grotendeels geïmproviseerd op, met slechts een paar kleine aanwijzingen en grote lijnen voor zijn medemusici. Florence Carala is de echtgenote van Simon Carala, een rijke industrieel met belangen in olievelden. Ze overtuigt haar geheime minnaar Julien er van om haar echtgenoot te vermoorden. Julien heeft een goed doordacht plan, dat echter wordt gedwarsboomd doordat hij vast komt te zitten in een lift. Ondertussen wordt zijn nieuwe auto gestolen door een jong stel terwijl Florence naar hem op zoek gaat door de straten van nachtelijk Parijs. Louis Malle's film combineert veel ijzersterke elementen. Een ingenieus verhaal over een perfecte moord die door een klein detail niet meer zo perfect is, meeslepende camerastandpunten en dito montage, prachtige close-ups van het gezicht van Jeanne Moreau. De soundtrack van Miles Davis versterkt het broeierige nachtlevenssfeertje. Het is 1958 en de Nouvelle Vague kan van start gaan.

Lees meer »

North by northwest

Dit vond ik de meest onderhoudende film van Hitchcock, North by Northwest met Cary Grant die wordt opgejaagd door schurken en geheim agenten vanwege een persoonsverwisseling met een al dan niet bestaande spion. De persoonsverwisseling wordt al meer bijzaak, en de film heeft veel weg van een James Bond film waarbij het belangrijkste thema de vraag is of, en hoe, hij het meisje krijgt. Hitchcock schepte er een enorm genoegen in om allerlei obstakels op te werpen die een gelukkig samenzijn voor zijn hoofdpersonen in de weg stonden, met aan het eind een bizarre actiescene bovenop Mount Rushmore die zeer suggestief eindigt wanneer ze elkaar uiteindelijk kussen in de slaapcoupé van een trein terwijl deze een tunnel inrijdt.

Lees meer »

Cat on a Hot Tin Roof

Tennessee Williams staat bekend om zijn toneelstukken en boeken met voor die tijd, pikante onderwerpen. Zijn verhalen en stukken gaan vrijwel altijd over menselijke problemen en problemen in onderlinge relaties. De film is gebaseerd op Williams' gelijknamige toneelstuk uit 1955 en hier betreft het een gehele familie die onderling overhoop ligt. Het verhaal concentreert zich echter vooral op de verwikkelingen rond zoon Brick, prachtig neergezet door Paul Newman. Het onvermogen van Brick om zijn vrouw seksueel te plezieren was toen de film uitkwam in 1958 sowieso een pikant onderwerp, daarbij was het zo openlijk vragen om seks door een vrouwelijk hoofdpersoon eigenlijk not done. Bijkomend worden er enkele subtiele verwijzingen gemaakt naar het al dan niet homoseksueel zijn van hoofdpersoon Brick en ook dit was voor die tijd nogal gewaagd. In het toneelstuk lag deze dubbele agenda van de hoofdpersoon er nog wat dikker bovenop, maar de makers kozen ervoor om dit wat in te dammen. Dat was de reden dat Tennessee Williams niets met de film te maken wilde hebben nadat deze verschenen was. Paul Newman werd genomineerd voor een Oscar voor deze film en terecht wat mij betreft. Ook genomineerd werd Elizabeth Taylor, ook zij zet een fantastische rol neer en wat een mooie vrouw was dit toch. Ten tijde van de opnames was ze pas 26 jaar en deze rol betekende voor haar een overgang naar meer volwassener rollen. De film werd in totaal zes keer genomineerd voor een Oscar, naast de twee nominaties voor de hoofdrolspelers, onder andere nog voor Beste Regisseur en Beste Film. Geen van de nominaties werd verzilverd, maar dit doet niets af aan de kwaliteit van de film.

Lees meer »

Pickpocket

Michel  is een ontevreden jonge intellectueel die uitgroeit tot een geobsedeerde zakkenroller met een verwrongen wereldbeeld. De scenes over het zakkenrollen zijn virtuoos gefilmd en is dan ook de belangrijkste bezigheid van Michel omdat het hem het meest intieme intermenselijke contact oplevert. Na verloop van tijd is het hem niet meer om het geld te doen en het maakt hem ook niet meer uit of hij gepakt wordt of niet.

Lees meer »