Deze meest gelauwerde film van Woody Allen was bedoeld als een moderne variant op de geraffineerde komedies van Spencer Tracy en Katherine Hepburn uit de jaren 30. Het kijkt weg als een screwball comedy, ingekleurd met twijfel, besluiteloosheid en heel veel populaire psychologie.
De vorm waarin Allen de film gegoten heeft -een terugblik op een verbroken relatie- werkt hier heel goed. Annie Hall is een heerlijke aaneenschakeling van korte scènes en sketches die in een zeer hoog tempo je scherm voorbij komen, hier en daar zelfs wat chaotisch ogen, maar op deze manier prachtig in elkaar verweven zijn. De film moet het vooral hebben van de komische en scherpe dialogen (vrijwel elke zin heeft wel wat cynisch, sarcastisch of ironisch over zich), leuke 'filmtrucjes' en acteerwerk.
De momenten waarop Allen als het ware uit de film treedt en zich regelrecht tot de kijker wendt vond ik erg grappig. Ook de scène op het balkon, waar de gedachten van de personages ondertiteld worden, is vindingrijk. Diane Keaton vond ik erg sympathiek in haar rol als het titelpersonage. Allen zelf is daarentegen nogal wisselvallig; dan weer droogkomisch, dan weer redelijk vervelend. Wat de film bij mij echter vooral nekt zijn de laatste 45 minuten. Daar waar de film redelijk vlot begon, vond ik dat deze op den duur behoorlijk begon te rekken. Op het moment dat Alvy naar LA afreist om Annies hart (terug) te veroveren, was ik er ook echt klaar mee en mocht Allen er van mij zo snel mogelijk een einde aan breien.
Reactie plaatsen
Reacties